Οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες εξελίχθηκαν βασιζόμενες στην παρατήρηση των ζώων. Ο προϊστορικός άνθρωπος έμαθε να κυνηγά παρατηρώντας τα κοπάδια των λύκων και η Ρώμη χτίστηκε από δυο αδέλφια που θήλαζαν από το στήθος λύκαινας. Αργότερα οι άνθρωποι εξημέρωσαν μερικά ζώα και τα έκαναν βοηθούς τους στην εξέλιξη του πολιτισμού. Όταν οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι είναι ζωή που περιβάλλεται από ζωή και ότι πρέπει να την σέβονται τότε φτάσαμε στο ανώτατο σημείο ανθρωπισμού , όπως έκανε ο Άλμπερτ Σβάιτσερ. Δυστυχώς,ακόμα και σήμερα μερικοί άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους τόσο υπεράνω ,τόσο αυτάρκεις που δεν σέβονται αυτήν την αρχή. Νομίζουν ότι μπορούν να επέμβουν στην φύση, και μάλιστα με βάναυσο τρόπο. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι η κακοποίηση των ζώων που γίνεται είτε για επιστημονικούς λόγους είτε για να ικανοποιηθούν άρρωστα ένστικτα.
Τις περισσότερες φορές όσοι κακοποιούν ζώα οδηγούνται και στην κακοποίηση των συνανθρώπων τους. Μια μέθοδος κακοποίησης διαδεδομένη στα Ελληνικά νησιά είναι το ««παστούρωμα»», τεχνική που γίνεται για να μην φύγουν τα ζώα από το περιορισμένο χωράφι ή για να παχύνουν πιο γρήγορα. Τα ζώα δένονται στα πόδια ή στα πόδια και το κεφάλι και μένουν σε αυτή την στάση για πολλές μέρες με αποτέλεσμα να μην κινούνται και να στρεβλώνει η σπονδυλική τους στήλη. Αυτή η τεχνική μπορεί να χαροποιεί τον βοσκό, ο οποίος δεν χρειάζεται να τρέχει πίσω από τα ζώα του ,αλλά βασανίζει αυτά τα έρημα ζωντανά.
Άλλη μια τεχνική διαδεδομένη στην Ελλάδα είναι η φόλα και το δέσιμο στην ουρά των σκύλων αντικειμένων που κάνουν θόρυβο.
Πάντως πρέπει πλέον να γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα ακολουθεί το Ευρωπαϊκό δίκαιο και η βαναυσότητα προς τα ζώα τιμωρείται με ποινές έως 5 έτη ή χρηματικό πρόστιμο μέχρι 15.000 € ! Υπεύθυνες είναι οι δημοτικές αρχές και η αστυνομία πουείναι αναγκασμένοι να δέχονται τις καταγγελίες ,να τις ερευνούν και να τις καταγράφουν.
Η Γη δεν είναι έτσι όπως πολλοί νομίζουμε. Αρχικά η Γη δεν έχει κυκλικό σχήμα αλλά ούτε και το σχήμα του αυγού.Η Γη έχει ένα παραμορφωμένο σχήμα γεμάτο λακούβες. Αυτό, βέβαια,δεν είναι ορατό με γυμνό μάτι γιατί το νερό καλύπτει κάθε λακούβα (μέσα στους ωκεανούς) και έτσι έχουμε την αίσθηση ότι ζούμε σε ένα πλανήτη στρογγυλό. Σήμερα, με την τεχνολογία έχουμε δημιουργήσει 3D μοντέλα της γης δίχως νερό, όπως η παρακάτω εικόνα.
Είναι ο μοναδικός πλανήτης στο σύστημα που έχει θάλασσες (κάτι που υποστηριζόταν παλιότερα για την Αφροδίτη και μέχρι πρόσφατα για το δορυφόρο του Κρόνου, Τιτάνα), ο μόνος με έντονη γεωλογική δραστηριότητα και ο μοναδικός (απ’ όσο ξέρουμε μέχρι σήμερα) που φιλοξενεί ζωή. Η ατμόσφαιρά του αποτελείται από άζωτο και οξυγόνο, και είναι ο μεγαλύτερος από τους εσωτερικούς πλανήτες. Είναι ο πρώτος, από τον Ήλιο, πλανήτης ο οποίος έχει φυσικό δορυφόρο, την Σελήνη. Ο αστρονομικός συμβολισμός της γης αποτελείται από έναν περικυκλωμένο σταυρό, αναπαριστώντας έναν μεσημβρινό και έναν παράλληλο· μία παραλλαγή, τοποθετεί τον σταυρό πάνω από τον κύκλο (Unicode: ⊕ ή ♁).
Η Σελήνη
Η Σελήνη είναι ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης και ο πέμπτος μεγαλύτερος φυσικός δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Πήρε το όνομά του από την Σελήνη, αρχαιοελληνική θεά του δορυφόρου αυτού. Λέγεται επίσης και «Φεγγάρι» στη δημοτική γλώσσα, λιγότερο επίσημα ή ποιητικά. Είναι το φωτεινότερο σώμα στην ουράνια σφαίρα μετά τον Ήλιο, επειδή είναι και το κοντινότερο στη Γη ουράνιο σώμα. Εξαιτίας αυτής της εγγύτητας, η Σελήνη ασκεί ισχυρή βαρυτική επίδραση στη Γη (παλιρροϊκή αλληλεπίδραση), προκαλώντας φαινόμενα όπως οι παλίρροιες, αλλά και επηρεάζοντας τον άξονα περιστροφής της.
Η μέση απόσταση Γης – Σελήνης είναι 384.403 χιλιόμετρα (παρατηρείται ότι αυτή η απόσταση αυξάνεται κατά περίπου 0,32[1] εκατοστά το μήνα και αυτό συμβαίνει λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων). Η διάμετρος της σελήνης είναι 3.476 χιλιόμετρα (περίπου το 1/4 της γήινης). Η βαρύτητα στην επιφάνεια της Σελήνης είναι σε ένταση το 1/6 περίπου αυτής της Γης. Περιστρέφεται στον ελαφρώς κεκλιμένο άξονά της σε 27 ημέρες 7 ώρες και 43 λεπτά, ακριβώς στον ίδιο χρόνο που διαρκεί η τροχιακή περιφορά της γύρω από τη Γη. Αυτός ο συντονισμός είναι και ο λόγος που από τη Γη είναι ορατή μόνο η μια πλευρά της Σελήνης, η οποία χαρακτηρίζεται από σκοτεινές ηφαιστειακές θάλασσες οι οποίες βρίσκονται ανάμεσα στα λαμπρά υψίπεδα και τους κρατήρες. Αν και φαίνεται λαμπρή, στην πραγματικότητα, η επιφάνεια της Σελήνης είναι αρκετά σκοτεινή, με ανακλαστικότητα παρόμοια με αυτή της ασφάλτου.
Ανάλογα με τη θέση του Ήλιου, της Γης και της Σελήνης, διαφορετικό τμήμα της Σελήνης φαίνεται να φωτίζεται, δημιουργώντας τις φάσεις της Σελήνης. Οι εκλείψεις Ηλίου προκαλούνται από τη Σελήνη, όταν αυτή περνά φαινομενικά μπροστά από το Ήλιο, σκιάζοντας μέρος της Γης, αντίθετα με τις εκλείψεις Σελήνης που προκαλούνται ομοίως από τον πλανήτη Γη. Λόγω της λαμπρότητας και των τακτικών της φάσεων, η Σελήνη έχει σημαντικό πολιτιστικό ρόλο από την αρχαιότητα.
Το πρόγραμμα Λούνα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν το πρώτο το οποίο έφτασε στη Σελήνη με μη επανδρωμένη διαστημοσυσκευή το 1959. Το αμερικανικό πρόγραμμα Απόλλο, της ΝΑΣΑ, είναι μέχρι σήμερα το μόνο το οποίο έχει στείλει επανδρωμένες αποστολές στη Σελήνη, αρχίζοντας με το Απόλλο 8 το 1968, το οποίο τέθηκε σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι, ενώ έξι αποστολές προσεληνώθηκαν την περίοδο 1969 – 1972, αρχίζοντας με τον Απόλλων 11. Μετά το Απόλλων 17 το φεγγάρι έχουν επισκεφτεί μόνο μη επανδρωμένες αποστολές.
Ερμής
Αρχίζοντας ένα ταξίδι από τον Ήλιο προς τα έξω για να γνωρίσουμε το Ηλιακό σύστημα, σε απόσταση 0,39 Αστρονομικών Μονάδων (AU) θα συναντήσουμε τον Ερμή, τον μικρότερο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. Ο Ερμής είναι γεμάτος κρατήρες, δεν έχει ατμόσφαιρα και, καθώς είναι πολύ κοντά στον Ήλιο, έχει στην επιφάνειά του θερμοκρασίες που αγγίζουν τους 400 °C.Ο Ερμής κινείται πολύ γρήγορα στο διάστημα (37-56 χλμ. το δευτερόλεπτο). Εξαιτίας της μεγάλης ταχύτητας και της μικρής απόστασης από τον Ήλιο, ο πλανήτης αυτός έχει το μικρότερο σε διάρκεια έτος από όλους τους άλλους.
Αφροδίτη
Επόμενος πλανήτης, στις 0,72 AU, είναι η Αφροδίτη. Έχει σχεδόν το ίδιο μέγεθος με τον δικό μας, γι’ αυτό παλιά λεγόταν και «αδελφός πλανήτης» της Γης. Εκτός από το μέγεθος όμως, ως περιβάλλον δεν έχει σχεδόν κανένα κοινό με τον πλανήτη μας. Καλύπτεται από μια πυκνή ατμόσφαιρα θειικού οξέος και διοξειδίου του άνθρακα, με αποτέλεσμα η επιφάνειά της να μην είναι ποτέ ορατή. Περιστρέφεται αργά γύρω από τον άξονά της και η πυκνή της ατμόσφαιρα δημιουργεί ένα ακραίο φαινόμενο θερμοκηπίου, το οποίο κρατά την μέση θερμοκρασία του πλανήτη σε πολύ υψηλά επίπεδα ακόμα και στις περιοχές που, λόγω της αργής περιστροφής γύρω από τον άξονα της (243 γήινες μέρες), δεν φωτίζονται από τον Ήλιο για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Άρης
Στις 1,52 AU βρίσκεται ο Άρης. Έχει την μισή διάμετρο από τη Γη και έχει μια αραιή ατμόσφαιρα από διοξείδιο του άνθρακα. Στην επιφάνειά του έχουν παρατηρηθεί γεωλογικοί σχηματισμοί όπως φαράγγια και κοιλάδες, που σημαίνουν ότι ο πλανήτης ήταν γεωλογικά ενεργός κι ότι κάποτε ήταν θερμότερος και στην επιφάνειά του υπήρχε νερό σε υγρή μορφή (κάτι που επιβεβαιώθηκε τον Μάρτιο του 2007 από τον Ευρωπαϊκό δορυφόρο Mars Express). Θεωρείται ο πλανήτης που μοιάζει πιο πολύ με τη Γη και υπάρχει η περίπτωση να βρεθεί κάποτε ζωή εκεί, ή τουλάχιστον απολιθώματα. Ο Άρης έχει δύο μικρούς φυσικούς δορυφόρους, τον Φόβο και τον Δείμο.
Ζώνη των Αστεροειδών
Το «σύνορο» που χωρίζει τους εσωτερικούς απ’ τους εξωτερικούς πλανήτες είναι η Κύρια Ζώνη Αστεροειδών. Πρόκειται για εκατοντάδες χιλιάδες μικρά σώματα, διαμέτρου από μερικά μέτρα έως εκατοντάδες χιλιόμετρα, που όμως όλα μαζί έχουν μάζα μόλις όσο το ένα χιλιοστό της Γης. Οι αστεροειδείς είναι το υλικό για έναν πλανήτη που τελικά δεν σχηματίστηκε, λόγω της μεγάλης έλξης του Δία, ή από κάποιον πλανήτη που υπήρχε εκεί (ανάμεσα στον Άρη και τον Δία) και για κάποιο λόγο καταστράφηκε και διασπάστηκε σε 7.000 περίπου αστεροειδείς.
Δίας
Ο Δίας, στις 5,2 AU, είναι ο μεγαλύτερος από τους πλανήτες (έχει τη διπλάσια μάζα από όλους τους άλλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος μαζί). Ο Δίας περιστρέφεται τόσο γρήγορα, ώστε η μέρα και η νύχτα του διαρκούν λιγότερο από 10 γήινες ώρες. Η διάμετρός του είναι 11 φορές αυτή της Γης. Αποτελείται από τεράστιες ποσότητες αερίων -κυρίως υδρογόνο και ήλιο- που περιστρέφονται γύρω από ένα μικρό στερεό πυρήνα. Μερικές φορές χαρακτηρίζεται και ως «αποτυχημένο άστρο», λόγω ακριβώς της μεγάλης περιεκτικότητας στα δύο αυτά στοιχεία. Είναι τόσο θερμός που θα μπορούσε να λάμπει σαν άστρο, αν ήταν 10 φορές μεγαλύτερος. Είναι γνωστός για την περίφημη Μεγάλη Κόκκινη Κηλίδα, μια καταιγίδα στην ατμόσφαιρά του, που υπάρχει τουλάχιστον από τότε που παρατηρούμε το Δία (και πιθανόν από πολύ πιο πριν). Έχει 67 δορυφόρους, δυο από τους οποίους (η Ευρώπη κι ο Γανυμήδης) είναι πιθανό να έχουν ωκεανούς κάτω από την παγωμένη επιφάνειά τους.
Κρόνος
Ο Κρόνος (9,5 AU) είναι λίγο πιο μικρός (και πολύ πιο ελαφρύς) από τον Δία και του μοιάζει σε αρκετά χαρακτηριστικά. Αποτελείται και αυτός κυρίως από αέρια -με λιγότερο υδρογόνο και περισσότερη αμμωνία όμως- έχει και αυτός πολλούς δορυφόρους και είναι γνωστός για τους δακτυλίους του. Ο Δίας μαζί με τον Κρόνο αποτελούν το 93% της μάζας όλων των πλανητών. Είναι ίσως ο πιο εντυπωσιακός απ’ τους πλανήτες αλλά κι ο ελαφρύτερος, με μέση πυκνότητα μικρότερη απ’ αυτή του νερού. Ο δορυφόρος του Τιτάνας, που είναι μεγαλύτερος απ’ τον Ερμή, έχει ατμόσφαιρα από άζωτο και υδρογονάνθρακες και, αν και είναι πολύ ψυχρός, πιθανολογείται ότι μπορεί να φιλοξενεί ζωή. Το σύστημα του Κρόνου θα μελετηθεί τα επόμενα χρόνια από τη διαστημοσυσκευή Κασσίνι – Χόιχενς, που βρίσκεται εκεί από το καλοκαίρι του 2004. Μέχρι σήμερα, έχουν επιβεβαιωθεί οι τροχιές 62 δορυφόρων του πλανήτη, από τους οποίους οι 53 έχουν λάβει όνομα.
Ουρανός
Επόμενος σταθμός ο Ουρανός στις 19,2 AU. Αποτελείται κυρίως από αμμωνία και μεθάνιο, έχει και αυτός δακτυλίους και 27 δορυφόρους. Έχει την ιδιαιτερότητα ότι, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους πλανήτες, περιστρέφεται σαν να “κυλάει” πάνω στην τροχιά του, δηλαδή με τον ένα του πόλο πάντα στραμμένο προς τον Ήλιο. Πιθανολογείται ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας κατακλυσμιαίας σύγκρουσης με κάποιο άλλο σώμα, κάτι που επιβεβαιώνεται εν μέρει και από την απουσία διαταραχών στην ατμόσφαιρά του. Ο Ουίλιαμ Χέρσελ ανακοίνωσε την ανακάλυψή του τις 13 Μαρτίου 1781, επεκτείνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία τα όρια του ηλιακού συστήματος. Ο Ουρανός ήταν ο πρώτος πλανήτης που ανακαλύφθηκε με τηλεσκόπιο. Ποσειδώνας
Τελευταίος μεγάλος πλανήτης είναι ο Ποσειδώνας, σε απόσταση 30 AU από τον Ήλιο. Είναι ο πρώτος πλανήτης που ανακαλύφθηκε βάσει μαθηματικών προβλέψεων για τη θέση του (από τη μελέτη διαταραχών στην τροχιά του Ουρανού). Αποτελείται κυρίως από αέριο μεθανίου, νερού και αμμωνίας και, σε αντίθεση με τον Ουρανό, η ατμόσφαιρά του παρουσιάζει έντονη δραστηριότητα, κάτι απρόσμενο, μιας και βρίσκεται πολύ μακριά από τον Ήλιο και η θερμότητα που λαμβάνει από αυτόν είναι ελάχιστη. Σαν τον Δία, έχει κι αυτός μια χαρακτηριστική κηλίδα στην ατμόσφαιρα, μόνο που η δική του είναι σκούρα μπλε. Για αρκετά χρόνια ήταν ο πιο μακρινός πλανήτης του συστήματος, καθώς η τροχιά του Πλούτωνα μπαίνει μέσα στη δική του. Ο Ποσειδώνας έχει 14 γνωστούς δορυφόρους.
Ζώνη του Κάιπερ-Πλούτωνας
Η Ζώνη του Κάιπερ βρίσκεται σε απόσταση 30-50 AU και αποτελείται από μικρά, παγωμένα σώματα. Τα σώματα της ζώνης που, λόγω έλξης από τους μεγάλους πλανήτες, μπαίνουν στο Ηλιακό σύστημα λέγονται Κένταυροι. Ο Πλούτωνας, που βρίσκεται στις 39,5 AU, ήταν ο μικρότερος από τους πλανήτες (με διάμετρο μικρότερη από την Σελήνη) μέχρι τον αποχαρακτηρισμό του, και αυτός για τον οποίο έχουμε τα λιγότερα στοιχεία. Αποτελεί διπλό σύστημα με το δορυφόρο του Χάροντα (συνολικά ο Πλούτωνας έχει 5 δορυφόρους). Ο Πλούτωνας θεωρείται πλέον πλανήτης νάνος, μιας και στη Ζώνη του Κάιπερ έχουν ανακαλυφθεί σώματα του ίδιου ή και μεγαλύτερου μεγέθους από αυτόν και αφού το ελάχιστο όριο μεγέθους για πλήρη πλανήτη τέθηκε μεγαλύτερο από αυτόν.
Το τέλος του ηλιακού συστήματος : Το «Νέφος του Όορτ»
Τελικό σύνορο του Συστήματος είναι το υποθετικό Νέφος του Όορτ. Είναι παρόμοιο με τη Ζώνη του Κάιπερ όσον αφορά τα σώματα που το αποτελούν, βρίσκεται όμως πολύ πιο μακριά, στις 50.000-100.000 AU, και σχηματίζει σφαίρα που περικλείει το Ηλιακό σύστημα, ενώ η Ζώνη του Κάιπερ είναι περιορισμένη στην εκλειπτική. Από εκεί θεωρείται ότι προέρχονται οι κομήτες με μεγάλες περιόδους, όπως ο Κομήτης του Χάλεϋ. Τυπικά, το όριο του Ηλιακού συστήματος είναι εκεί που η βαρύτητα του Ήλιου παίζει μικρότερο ρόλο από τη βαρύτητα άλλων σωμάτων ή του Γαλαξία, δηλαδή πρακτικώς στα μισά της απόστασης μέχρι το πιο κοντινό άστρο. Εναλλακτικά, το Ηλιακό Σύστημα τελειώνει εκεί που το μαγνητικό πεδίο του Γαλαξία γίνεται ισχυρότερο από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου, και δημιουργείται κρουστικό κύμα με τον ηλιακό άνεμο (ηλιόπαυση). Το άστρο μας : Ο Ήλιος
Ο Ήλιος είναι ο αστέρας του ηλιακού μας συστήματος και το λαμπρότερο σώμα του ουρανού. Είναι σχεδόν μια τέλεια σφαίρα με διάμετρο 1,4 εκατομμύρια χιλιόμετρα (109 φορές περισσότερο από τη Γη), και η μάζα του (2×1030 κιλά) αποτελεί το 99.86% της μάζας του ηλιακού συστήματος. Η φωτεινότητά του είναι τέτοια, ώστε κατά την διάρκεια της ημέρας να μην επιτρέπει, λόγω της έντονης διάχυσης του φωτός, σε άλλα ουράνια σώματα να εμφανίζονται (με εξαίρεση τη Σελήνη και σπανιότερα την Αφροδίτη). Ο Ήλιος είναι το κοντινότερο στη Γη άστρο, σε απόσταση 149,6 εκατομμυρίων χιλιομέτρων (1 ΑΜ). Ο Ήλιος είναι ένας κίτρινος αστέρας νάνος που βρίσκεται στην κύρια ακολουθία, με φασματικό τύπο G2V. Ο φασματικός τύπος G2 υποδεικνύει ότι η επιφανειακή του θερμοκρασία είναι περίπου 5.800 βαθμοί Κέλβιν. Ο Ήλιος ακολουθεί μία τροχιά μέσα στον Γαλαξία σε μία απόσταση 25.000 με 28.000 έτη φωτός από το κέντρο του, ολοκληρώνοντας μία περιφορά σε περίπου 226 εκατομμύρια έτη.
Ως κβάζαρ στην Αστρονομία εννοείται κάθε εξαιρετικά λαμπρός και μακρινός ενεργός γαλαξιακός πυρήνας, που εμφανίζεται στο ορατό φως ως σημειακή πηγή (σαν αστέρας), παρά ως εκτεταμένο σώμα (όπως οι γαλαξίες). Από εκεί προέρχεται και η ονομασία των κβάζαρ, αφού quasi-stellar σημαίνει «παρόμοιος με αστέρα». Μάλιστα μία αρχική απόδοση του όρου στα ελληνικά, όταν πρωτοανακαλύφθηκαν περί το 1960, ήταν ημιαστέρας. Διακρίνονται από τους αστέρες (και έτσι ανακαλύφθηκαν) από τη μεγάλη μετατόπιση προς το ερυθρό που παρουσιάζουν τα φάσματά τους, ενώ ταυτοχρόνως αποτελούν και σημειακές ραδιοπηγές. Παρότι υπήρχε (μέχρι τη δεκαετία του 1990) κάποια αμφιβολία ως προς τη φύση τους, όλοι σχεδόν οι αστροφυσικοί συμφωνούν σήμερα ότι αυτό που βλέπουμε ως κβάζαρ είναι μία σχετικώς πυκνή άλως υλικού που περιβάλλει την κεντρική μαύρη τρύπα μεγάλης μάζας ενός νεαρού γαλαξία.
Οι κβάζαρ δείχνουν πολύ μεγάλες μετατοπίσεις προς το ερυθρό ως αποτέλεσμα της διαστολής του Σύμπαντος, επειδή βρίσκονται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις από εμάς και σύμφωνα με το Νόμο του Hubble. Το ότι είναι ορατοί σε τέτοιες αποστάσεις σημαίνει ότι η ενέργεια που εκπέμπουν ως ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία υπερβαίνει την αντίστοιχη κάθε άλλου σώματος, και μπορεί να ισοδυναμεί με την ενέργεια εκατοντάδων συνηθισμένων γαλαξιών μαζί, ή περίπου 1 τρισεκατομμύριο φορές την ενέργεια που εκπέμπει ο Ήλιος στο ορατό φως.
Σε ένα τηλεσκόπιο, οι κβάζαρ φαίνεται ως σημειακές πηγές φωτός, παρότι από τη δεκαετία του 1990 και μετά έχουν ταυτοποιηθεί οι «φιλοξενούντες γαλαξίες» πολλών κβάζαρ. Οι ίδιοι οι γαλαξίες είναι συνήθως πολύ αμυδροί για να γίνουν αντιληπτοί. Αντιθέτως, μερικοί κβάζαρ μπορούν να παρατηρηθούν με μεγάλα ερασιτεχνικά τηλεσκόπια: ο λαμπρότερος είναι ο 3C 273, που έχει μέσο φαινόμενο μέγεθος 12,8 και, σε υπολογιζόμενη απόσταση από τη Γη 2,44 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα σώματα που μπορούν να παρατηρηθούν απευθείας με ερασιτεχνικό εξοπλισμό. Βρίσκεται στον αστερισμόΠαρθένο. Το απόλυτο μέγεθος του 3C 273 είναι –26,7. Αυτό σημαίνει ότι αν βρισκόταν σε απόσταση 32,6 ετών φωτός από τη Γη θα έλαμπε στον ουρανό τόσο φωτεινά όσο και ο Ήλιος.
Κάποιοι κβάζαρ εμφανίζουν γρήγορες μεταβολές στη φωτεινότητα, πράγμα που υπονοεί ότι η έκτασή τους είναι μικρή (η φωτεινότητα μιας πηγής δεν μπορεί να μεταβάλλεται σε χρόνο μικρότερο από αυτόν που χρειάζεται το φως για να τη διασχίσει). Η υψηλότερη μετατόπιση προς το ερυθρό που είναι γνωστή για κβάζαρ είναι Ζ = 6,4 και αντιστοιχεί, με τη σήμερα αποδεκτή τιμή για τη σταθερά του Χαμπλ, σε απόσταση περίπου 28 δισεκατομμύρια έτη φωτός (υπάρχουν μερικές «ιδιαιτερότητες» στον ορισμό των κοσμολογικών αποστάσεων, ώστε μπορούν να υπάρξουν αποστάσεις μεγαλύτερες σε έτη φωτός από αυτές που αντιστοιχούν στην ηλικία του Σύμπαντος σε έτη).
Η ενέργεια των κβάζαρ πιστεύεται ότι παρέχεται από την πρόσπτωση υλικού σε μαύρες τρύπες στα κέντρα των φιλοξενούντων μακρινών γαλαξιών, πράγμα που τους καθιστά μια κατηγορία των ενεργών γαλαξιών ή «ενεργών γαλαξιακών πυρήνων»
Κανένας άλλος μηχανισμός που να είναι σε θέση να εξηγήσει την τεράστια εκπεμπόμενη ενέργεια και την ταχεία μεταβλητότητα δεν είναι σήμερα γνωστός.
Πάνω από 100 χιλιάδες κβάζαρ έχουν ανακαλυφθεί. Η μετατόπιση των φασμάτων τους προς το ερυθρό είναι από 0,06 μέχρι 6,4. Επομένως ο κοντινότερος απέχει περί τα 780 εκατομμύρια έτη φωτός από εμάς, με τους περισσότερους να υπερβαίνουν τα τρία δισεκατομμύρια έτη φωτός. Οι μακρινότεροι εμφανίζονται όπως ήταν στη νεαρή ηλικία του Σύμπαντος.
Η λαμπρότητα των κβάζαρ μεταβάλλεται σε ποικιλία περιόδων. Κάποιοι εμφανίζουν μεταβολή σε κλίμακα μηνών, ενώ άλλοι σε λίγες ημέρες ή και μερικές ώρες. Οι πλέον δραστήριοι από αυτή την άποψη ονομάζονται OVV κβάζαρΟι κβάζαρ εμφανίζουν πολλές από τις ιδιότητες των ενεργών γαλαξιών: μη θερμική ακτινοβολία, ύπαρξη πιδάκων (jets) και λοβών όπως στους ραδιογαλαξίες. Μόλις ο ένας στους 10 κβάζαρ έχει ισχυρή εκπομπή στα ραδιοκύματα (οι λεγόμενοι radio-loud), ενώ οι υπόλοιποι είναι σχετικώς radio-quiet. Εκτός από το ορατό φως και τα ραδιοκύματα, οι κβάζαρ έχουν παρατηρηθεί και σε άλλες περιοχές του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, όπως το υπέρυθρο, το υπεριώδες, τις ακτίνες Χ, ακόμα και τις ακτίνες γ. Οι περισσότεροι είναι λαμπρότεροι (αν αφαιρεθεί η μετατόπιση προς το ερυθρό) στο εγγύς υπεριώδες (κοντά στη γραμμή εκπομπής Lyman α των 121,6 nm), αλλά εξαιτίας των μεγάλων μετατοπίσεων προς το ερυθρό, αυτή η μέγιστη λαμπρότητα έχει παρατηρηθεί μέχρι και στα 900 nm, στο εγγύς υπέρυθρο.Οι λεγόμενοι «κβάζαρ σιδήρου» (Iron Quasars) εμφανίζουν ισχυρές φασματικές γραμμές εκπομπής του ιονισμένου σιδήρου, όπως ο κβάζαρ IRAS 18508-7815.
Η έμπνευση για τον τίτλο του άρθρου είναι το τραγούδι California Dreamin’ των The Mamas & The Papas. Κάπως αποτυχημένη ιδέα, το ξέρω, αλλά εγώ στο New Jersey πήγα, όχι στην Καλιφόρνια. Τον Αύγουστο του 2014 ανέβηκα σε ένα αεροπλάνο και με πήγε μακριά… Πολύ μακριά. Συγκεκριμένα, προσγειώθηκε στο Newark Liberty International Airport, στην πολιτεία του New Jersey. Το Newark ήταν το πρώτο μεγάλο αεροδρόμιο των ΗΠΑ.
Εγκαινιάστηκε την 1η Οκτωβρίου του 1928 και μέχρι το 1939 ήταν το πιο πολυσύχναστο εμπορικό αεροδρόμιο στον κόσμο. Στις μέρες μας,το αεροδρόμιο είναι ιδιαίτερα όμορφο και αρκετά μεγάλο και δαιδαλώδες, λόγω των διαφορετικών του επιπέδων. Δε σας κρύβω πως η οικογένεια μου και εγώ χαθήκαμε και ψάχναμε τους συγγενείς μας για περίπου 15 λεπτά. Από το αεροπλάνο περνάς στο αεροδρόμιο μόνο αφού έχεις περάσει και από το τελωνείο. Στο αεροπλάνο σου έχουν ήδη δώσει ένα έντυπο για να τσεκάρεις διάφορες επιλογές, όπως π.χ. εάν μεταφέρεις μαζί σου φρούτα ή λαχανικά, χώμα, ή παραπάνω χρήματα από ένα καθορισμένο ποσό. Στο τελωνείο ελέγχουν τα διαβατήρια και την άδεια η οποία σου επιτρέπει να ταξιδέψεις στη χώρα τους (όπως η βίζα) και δηλώνεις εάν έχεις μαζί σου τίποτα από τα προαναφερόμενα. Αν σου βρουν κάτι στραβό, δεν το ‘χουν σε τίποτα να σε στείλουν καπάκι πίσω… Η πρόσβαση και η αποχώρηση από το αεροδρόμιο είναι άνετη, με διάφορους τρόπους μεταφοράς.
Το να συναντηθούμε με την οικογένειά μας εκεί ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό. Αφού τους βρήκαμε, επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητά τους και μας πήγαν σπίτι τους. Ήταν η αρχή ενός ονειρεμένου ταξιδιού το οποίο κράτησε δύο εβδομάδες. Οπότε τώρα, περίπου μισό χρόνο μετά ( :’-( ) το πήρα απόφαση να σας περιγράψω όσα είδαν τα ματάκια μου και άκουσαν τα αυτάκια μου. Και ήταν πολλά…
Για να αρχίσουμε, η ζωή στην Αμερική διαφέρει σε πολλά από τη δική μας εδώ στη χώρα μας. Ο καθένας είναι ανεξάρτητος. Τελείως ανεξάρτητος. Εκεί, το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα αυτοκίνητο (γιατί οι δρόμοι είναι τεράστιοι) και είσαι ελεύθερος να πας όπου θες και να κάνεις ό,τι θες. Από την άλλη, όμως, η ζωή τους είναι περισσότερο καθιστική. Δουλεύουν πολλές ώρες, μερικές φορές ακόμη και δύο δουλειές. Η οικονομική κρίση τους έχει χτυπήσει κι αυτούς, αλλά συνεχίζουν να ζουν άνετα. Λόγω των μεγάλων αποστάσεων, μερικές φορές χρειάζονται ολόκληρο ταξίδι για να φθάσουν στις δουλειές τους. Οι ρυθμοί τους, μπορεί κανείς να πει, είναι λιγότερο γρήγοροι από τους δικούς μας. Παρόλα αυτά, εμένα προσωπικά θα μου άρεσε πολύ να ζήσω κάποια στιγμή εκεί. Πάντως στην Αμερική ξέρουν να τρώνε 😛 Βασικά, στην οικογένειά μου μόνο εγώ το εκτίμησα… Αλλά εννοείται πως σε όλα πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο. Burgers, hot dogs, τηγανίτες, donuts, ζαμπόν, σάλτσα μήλου, ροδέλες κρεμμυδιού, φυστικοβούτυρο (το τίμησα ιδιαιτέρως ^_^ ), pretzels, είναι μερικά από τα ήδη ξακουστά φαγητά των Αμερικάνων. Όλα βέβαια περιέχουν μεγάλες ποσότητες ζάχαρης. Σε συνδυασμό με την καθιστική τους ζωή, δεν είναι περίεργο που το ποσοστό παχυσαρκίας τους είναι υψηλό. Επιπλέον, πήγαμε σε ένα εστιατόριο, το Harold’s, το οποίο φημίζεται για το μέγεθος των πιάτων του. Ενδεικτικά, ένα κομμάτι τούρτα φτάνει και περισσεύει για μια ολόκληρη οικογένεια.
Καλύτερα όμως να αρχίσω να μιλάω για τα μέρη που επισκεφθήκαμε πέρα από την πόλη, το New Jersey ,στην οποία μέναμε, γιατί το άρθρο προβλέπεται να βγει πολύ μεγάλο. Τα περισσότερα ήταν μέρη ιστορικής σημασίας. Στην Αμερική δείχνουν μεγάλο σεβασμό και αγάπη για την ιστορία τους. Τιμούν τους βετεράνους τους, είναι υπερήφανοι για την πατρίδα τους και το δείχνουν. Στην Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα τον Ηνωμένων Πολιτειών, εκτός από τον Λευκό Οίκο βρίσκονται και πολλά μνημεία. Υπάρχει η δυνατότητα να επισκεφθείς το ξακουστό οίκο του Προέδρου των ΗΠΑ, αλλά εμείς προτιμήσαμε να δούμε το National Mall, το εθνικό πάρκο στο οποίο βρίσκονται τα μνημεία του προέδρου Λίνκολν, των Βετεράνων του Βιετνάμ, του προέδρου Ουάσινγκτον, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, των Βετεράνων του Πολέμου στην Κορέα, τη Reflecting Pool κ.α. Αυτό το πάρκο αποτελεί μια κυριολεκτικά τεράστια περιοχή και το κάθε μνημείο απέχει πάρα πολύ από το άλλο. Γι’ αυτό, μας ήταν αδύνατο να πάμε σε όλα. Παρακάτω παραθέτω κάποιες πληροφορίες για τα μνημεία τα οποία προλάβαμε να θαυμάσουμε.
*Lincoln Memorial: όπως φανερώνει και το όνομά του, το μνημείο χτίστηκε προς τιμήν του 16ου προέδρου των ΗΠΑ, Αβραάμ Λίνκολν. Το κτήριο βρίσκεται στα δυτικά του National Mall και είναι χτισμένο σε δωρικό ρυθμό. Μέσα βρίσκεται ένα μεγάλο άγαλμα του προέδρου και στους τοίχους δεξιά και αριστερά επιγραφές από δύο διάσημες ομιλίες του. Ακόμη, σ’ αυτό το μέρος ο Martin Luther King εκφώνησε τη πασίγνωστη ομιλία του ‘’Έχω ένα όνειρο’’ (I Have A Dream).
*Washington Memorial: ένας οβελίσκος από μάρμαρο, γρανίτη και γνεύσιο ορθώνεται στα ανατολικά του Πάρκου, απέναντι από το μνημείο του Λίνκολν. Είναι το ψηλότερο πέτρινο οικοδόμημα και ο ψηλότερος οβελίσκος στον κόσμο. Όπως δηλώνει και το όνομά του, είναι αφιερωμένο στον πρόεδρο Τζορτζ Ουάσινγκτον, τον 1ο πρόεδρο της Αμερικής.
*Vietnam Veterans Memorial: βορειοανατολικά του μνημείου του Λίνκολν βρίσκεται το μνημείο των βετεράνων του πολέμου στο Βιετνάμ. Αποτελείται από τρία μέρη. Αυτά είναι τα: Vietnam Women’s Memorial, The Three Soldiers και Vietnam Veterans Memorial Wall. Tα δύο πρώτα μέρη είναι αγάλματα αφιερωμένα σε όλες τις γυναίκες που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ (κυρίως ως νοσοκόμες) και στους άνδρες αντίστοιχα. Το τρίτο μέρος είναι και το πιο γνωστό και πρόκειται για έναν μακρύ τοίχο. Πάνω του βρίσκονται χαραγμένα περίπου 58.000 ονόματα νεκρών και αγνοούμενων του πολέμου σε χρονολογική σειρά.
*Τhe Reflecting Pool: πρόκειται για μια μακρόστενη τεχνητή λίμνη ανάμεσα στα μνημεία των δύο προέδρων. Λέγεται έτσι γιατί στα νερά της καθρεπτίζεται ο οβελίσκος του μνημείου του Ουάσινγκτον.
Τελειώνοντας με το National Mall, επισκεφτήκαμε και ακόμα δύο μέρη στη Washington. Αυτά ήταν το Marine Corps War Memorial (γνωστό και ως Iwo Jima Memorial) και το εθνικό κοιμητήριο Arlington.
Iwo Jima
Το μνημείο Iwo Jima βρίσκεται κοντά στην είσοδο του κοιμητηρίου Arlington. Είναι αφιερωμένο σε όλους τους πεζοναύτες που πέθαναν υπερασπιζόμενοι τις ΗΠΑ από το 1775. Σ’ αυτό αναπαριστάται η ιστορική στιγμή όπου έξι στρατιώτες σηκώνουν την αμερικανική σημαία μετά την μάχη της Iwo Jima στα πλαίσια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η στιγμή έχει απαθανατιστεί από το φωτογραφικό φακό, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για τη δεύτερη φορά που η σημαία ανυψώθηκε στο όρος Σουριμπάτσι. Η μάχη της Ίβο Τζίμα ήταν από της πιο φονικότερες και δύσκολες για τους Αμερικάνους, στους οποίους στοίχισε πολλές ζωές. Μετά τη νίκη τους, οι στρατιώτες ανυψώνουν μια μικρή σημαία στο όρος. Την επόμενη μέρα βρέθηκε μια μεγαλύτερη σημαία. Έτσι, ανατέθηκε σε 4 πεζοναύτες να ανυψώσουν εκείνη στη θέση της πρώτης. 2 ακόμη τους ακολούθησαν και μαζί τους. Έτσι, φωτογραφήθηκαν να ανυψώνουν τη σημαία και αυτή η πλέον πασίγνωστη πολεμική φωτογραφία ήταν πια γεγονός.
Kοιμητήριο Arlington
Το κοιμητήριο Arlington είναι ένα στρατιωτικό νεκροταφείο το οποίο εγκαινιάστηκε κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο. Σ’ αυτό έχουν ταφεί μεγάλος αριθμός ανθρώπων, από αξιωματικούς έως απλούς στρατιώτες. Σ’ αυτό το κοιμητήριο, επίσης, υπάρχει το μνημείο για τους νεκρούς της έκρηξης του διαστημικού λεωφορείου Challenger, όπου και οι 7 επιβάτες του έχασαν τη ζωή τους. Ακόμη, μπορεί κανείς να επισκεφθεί το τάφο του προέδρου Τζον Φ. Κένεντι και μελών της οικογένειάς του. Υπάρχει, επιπλέον, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη όπου μπορείς να παρακολουθήσεις την αλλαγή της φρουράς. Στην Ουάσινγκτον μείναμε 2 μέρες. Εκτός από τα διάφορα μνημεία, πήγαμε και σε πολλά μουσεία, όπως το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Στη συνέχεια, σειρά είχε η Φιλαδέλφεια.
Σ’ αυτό το μέρος μείναμε μόνο μία μέρα. Είδαμε το Ζωολογικό Κήπο της Φιλαδέλφεια, τον πρώτο ζωολογικό κήπο στις ΗΠΑ. Πραγματικά τεράστιο μέρος με πολλά ζώα σε περιβάλλον όσο το δυνατόν κοντινότερο στο φυσικό τους. Τα προσωπικά μου αγαπημένα ήταν τα γυμνά ποντικάκια :3 Γυρνώντας από το ζωολογικό κήπο, περάσαμε από το σπίτι στο οποίο υπογράφηκε η Συνθήκη της Ανεξαρτησίας και είδαμε τη Καμπάνα της Ελευθερίας (Liberty Bell). Έγινε σύμβολο της ανεξαρτησίας και εξαιτίας ενός ραγίσματος στην επιφάνειά της δημιουργήθηκαν πολλοί θρύλοι.
Και φυσικά δε θα μπορούσαμε να φύγουμε από την Αμερική χωρίς να έχουμε δει από κοντά το Άγαλμα της Ελευθερίας. Γι’ αυτό το άγαλμα οι κάτοικοι των New Jersey και New York έχουν μια συνεχή «διαμάχη»… Σε ποια πολιτεία ανήκει το Άγαλμα; Ο θείος μου μας έλεγε ότι βρίσκεται στο New Jersey. Μια κυρία θυμωμένη τον διόρθωσε, λέγοντας ότι ανήκει στη Νέα Υόρκη. Προφανώς θα ήταν Νεοϋορκέζα. 😛 Τι να πει κανείς…
Παίρνοντας το φέρυ που σε πάει στο Liberty Island όπου βρίσκεται το Άγαλμα, έχεις τη δυνατότητα αν το επιθυμείς να κατέβεις στο Ellis Island. Πάνω σ’ αυτό βρίσκεται ένα κτίριο από το οποίο όλοι οι μετανάστες προς την Αμερική έπρεπε να περάσουν. Από το 1892 έως το 1954 εκατομμύρια μετανάστες πέρασαν από έλεγχο σ’ αυτό το νησί πριν τους δοθεί η άδεια να παραμείνουν στις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι εκεί στοιβάζονταν στους χώρους του προκειμένου να ελεγχθούν και να περάσουν ιατρικές εξετάσεις. Οικογένειες χωρίζονταν καθώς πολλοί αναγκάζονταν να σταλούν πάλι πίσω. Ο χώρος τώρα λειτουργεί ως μουσείο μετανάστευσης και σε πολλά εκθέματα υπάρχει το ελληνικό στοιχείο.
Έλληνες μετανάστες στο Ellis Island
Στη συνέχεια, φυσικά, το Άγαλμα της Ελευθερίας. Στο ισόγειο του αγάλματος λειτουργεί μουσείο. Στη μέση βρίσκεται ο πρωτότυπος πυρσός, μιας και ο τωρινός είναι απλά ένα αντίγραφο. Στο ένα χέρι, λοιπόν, κρατάει τον πυρσό και στο άλλο μια πλάκα όπου αναγράφεται η ημερομηνία της ανεξαρτησίας της Αμερικής. Πρόκειται για δώρο των Γάλλων, δόθηκε στην Αμερική το 1885 και εγκαινιάστηκε ένα χρόνο αργότερα. Είναι σε περίοπτη θέση και τοποθετήθηκε σε αυτό το σημείο ακριβώς για να φαίνεται από το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Μπορεί κανείς να ανέβει μέχρι το στεφάνι του αγάλματος ή απλώς να αρκεστεί μέχρι το βάθρο. Σίγουρα όμως και από τα δύο μέρη η θέα είναι φανταστική.
Αργά το μεσημέρι ήρθε η στιγμή που περιμέναμε μια ζωή. Αφήσαμε πίσω το Άγαλμα της Ελευθερίας και έφτασε επιτέλους η ώρα για το Μανχάταν. Πρώτη στάση μας ήταν το μνημείο των Δίδυμων Πύργων. Στη θέση όπου πριν την ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ορθώνονταν οι Δίδυμοι Πύργοι, τώρα υπάρχουν δύο μεγάλα σιντριβάνια και γύρω γύρω πλάκες με τα ονόματα των θυμάτων. Δίπλα υπάρχει ένα μουσείο, στο οποίο μπορεί κανείς να δει και κομμάτια από τους Πύργους. Το κλίμα είναι πολύ συγκινητικό. Τώρα πια, κοντά στο σημείο, στέκεται ένας νέος ουρανοξύστης, ο ψηλότερος του δυτικού ημισφαιρίου, το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 1, παλαιότερα γνωστός ως Freedom Tower. Η κατασκευή του είχε αρχίσει πολλά χρόνια πριν, αλλά το έργο καταστράφηκε μετά την επίθεση, έτσι χτίστηκε νέο πάνω σε εκείνο. Ακόμα και σήμερα δουλεύουν ακατάπαυστα για την επισκευή των γύρω κτιρίων που επλήγησαν.
Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, δεν προλάβαμε να πάμε στο Central Park, γιατί μας συμβούλεψαν ότι θα ήταν επικίνδυνο. Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς την Time Square. Ήταν πια νύχτα και έτσι όλες οι πινακίδες και όλα τα φώτα ήταν αναμμένα. Πραγματικά, ένα φανταστικό θέαμα. Δε μπορούσαμε παρά να χαζεύουμε την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα που όμοιά της δεν είχαμε ξαναδεί. Φτάσαμε μέχρι και στο Rockefeller Center, στην πλατεία όπου στήνεται το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εκεί κοντά υπήρχε και ένα σιντριβάνι και ο θείος μου και εγώ παίξαμε μπουγέλο. Αυτός κι εγώ το καταευχαριστηθήκαμε, οι υπόλοιποι περαστικοί μάλλον όχι…
Κι έτσι τελειώσαμε με την Αμερική. Για το τέλος κράτησα τον Καναδά, αν και ήταν ο πρώτος μας προορισμός, και συγκεκριμένα το Οντάριο. Προφανώς πήγαμε για τους διάσημους Καταρράκτες του Νιαγάρα… Μείναμε για 3 μέρες σε ένα ξενοδοχείο ακριβώς δίπλα από τους καταρράκτες. Οι καταρράκτες χωρίζονται σε αυτούς της Αμερικής και σε αυτούς του Καναδά. Την πρώτη μέρα είδαμε τους καταρράκτες από την Αμερικανική πλευρά και το βράδυ περάσαμε τα σύνορα, ενώ την επόμενη από την Καναδική, και μάλιστα επιβιβαστήκαμε σε πλοίο που μας πήγε κάτω από αυτούς. Το βράδυ εκείνης της μέρας δειπνήσαμε στο Skylon Tower, έναν πύργο από τον οποίο μπορείς να παρατηρήσεις τους καταρράκτες από όλες τις πλευρές. Το θέαμα των φωτισμένων καταρρακτών από προβολείς διαφορετικών χρωμάτων ήταν απλά φανταστικό. Την Τρίτη και τελευταία μέρα, αφού εξερευνήσαμε την πόλη του Οντάριο, κατά το μεσημέρι αρχίσαμε το δεκάωρο ταξίδι της επιστροφής για το Jersey.
Όλο αυτό ήταν αναμφίβολα μια εμπειρία την οποία δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και είμαι εξαιρετικά ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Φυσικά, σκοπεύω στο μέλλον να ξαναπάω και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει κάποια στιγμή.
Αυτά από εμένα. Πάω να κοιτάξω τις φωτογραφίες και να μελαγχολήσω κι άλλο… 😛 Tα λέμε σε επόμενο άρθρο!
Στις 20 Ιουλίου 1969, η NASA πραγματοποίησε την πιο σπουδαία αποστολή στα χρονικά της διαστημικής ιστορίας. Η σεληνάκατος Apollo 11 με επιβάτες τους Νηλ Άρμστρονγκ, Μπαζ Όλντριν και Μάϊκλ Κόλλινς προσεληνώθηκε στο φεγγάρι. Ο Νηλ Άρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι, λέγοντας τα λόγια “Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα”, τα οποία έμειναν στην ιστορία.
Έγινε όμως όντως έτσι; Πολλοί αμφισβητούν το γεγονός αυτό, λέγοντας πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη απάτη κατά της ανθρωπότητας και μιλούν για την ακριβότερη κινηματογραφική παραγωγή που έγινε ποτέ, με δισεκατομμύρια δολλάρια που διέθεσε η NASA. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που σύμφωνα με τους σκεπτικιστές επιβεβαιώνουν αυτή τη θεωρία συνωμοσίας, τα οποία θα παραθέσουμε παρακάτω.
Το πρώτο στοιχείο είναι η αμερικανική σημαία που φαίνεται να κυματίζει, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άνεμος στο φεγγάρι…. Η δεύτερη κατηγορία είναι η ύπαρξη της θανατηφόρας ακτινοβολίας Van Allen! Περνώντας μέσα από αυτή, οι αστροναύτες θα έπρεπε να είχαν πεθάνει, αφού οι στολές τους ήταν φτιαγμένες από υαλοβάμβακα και το διαστημόπλοιο είχε απλά ένα λεπτό στρώμα αλουμινίου, ενώ θα έπρεπε να είχε ένα στρώμα πάχους τουλάχιστον 2 μέτρων μολύβδου. Ακόμη, τη χρονιά του 1969, έτυχε να γίνει η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη ηλιακή καταιγίδα, που θα προσέδιδε ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά ακτινοβολίας. Επιπλέον, η πατημασιά που δημιουργήθηκε δεν δικαιολογείται επειδή δεν υπάρχει η κατάλληλη ποσότητα υγρασίας στη σελήνη.
Όσον αφορά το διαστημόπλοιο της αποστολής, κατά την προσελήνωση δε σχημάτισε έναν τεχνητό κρατήρα. Κατά τη διάρκεια της αποστολής χρησιμοποιήθηκε ένα μεγάλο όχημα, το Rover, το οποίο δεν ήταν δυνατό να χωρέσει στο μικρό διατημόπλοιο. Γιατί στις φωτογραφίες των αστροναυτών από τη Σελήνη δεν φαίνονται τα αστέρια στον ουρανό; Άλλο ένα ερώτημα που θέτουν οι συνωμοσιολόγοι. Οι μακριές σκιές στις φωτογραφίες φαίνονται σαν να προκαλούνται από προβολείς ενός κινηματογραφικού studio. Επίσης, υπάρχουν σκιές με διαφορετική κατεύθυνση, αποτέλεσμα που θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο από πολλούς διαφορετικούς προβολείς. Ακόμη, ο αστροναύτης, που έχει απαθανατιστεί να κατεβαίνει από το διαστημόπλοιο φαίνεται τέλεια φωτισμένος, κάτι που δε θα μπορούσε να συμβεί, διότι η τεράστια σκιά της σεληνακάτου θα έπρεπε να τον καλύπτει πλήρως. Σε πολλές φωτογραφίες, φαίνονται τα σκόπευτρα πίσω από τα αντικείμενα που εικονίζονται. Επίσης, οι στολές των αστροναυτών ήταν πολύ ογκώδεις και οι κάμερες που ήταν ενσωματωμένες στο σημείο του στήθους πάνω τους θα ήταν δύσκολο να σκοπεύσουν τέλεια, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, αφού ούτε οι ίδιοι οι αστροναύτες δε θα μπορούσαν να δουν από το σκόπευτρο. Σε δύο φωτογραφίες που τραβήχτηκαν, φαίνεται ως φόντο το ίδιο ακριβώς βουνό, όπου στη μία εικονίζεται η βάση της πυραυλακάτου, ενώ στη δεύτερη όχι, τη στιγμή που είχαν ανακοινώσει ότι η βάση δε μετακινήθηκε μέχρι τη στιγμή που έφυγαν.
Λίγα λεπτά πριν την προσελήνωση, ακούγονταν οι φωνές των αστροναυτών καθαρά, το οποίο όμως αποκλείεται να συνέβη, επειδή ο ήχος της μηχανής ήταν πιο ισχυρός. . Όταν έφυγε η σεληνάκατος από τη βάση της, δε δημιουργήθηκαν καυσαέρια και φαινόταν σαν κάποιος να την τραβούσε με σχοινιά.
Σύμφωνα με τα παρακάτω, οι συνωμοσιολόγοι φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν πήγε στο φεγγάρι και πως όλα ήταν μια καλοστημένη πλάνη των Αμερικάνων. Εκείνη την εποχή, ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ Αμερικής-Ρωσίας βρισκόταν σε εξέλιξη. Οι Αμερικάνοι ήθελαν να είναι είναι οι πρώτοι που θα έφταναν στο φεγγάρι, αφού οι Ρώσοι είχαν ήδη κάνει το προβάδισμα το 1957, στέλνοντας το δορυφόρο Σπούτνικ 1 σε τροχιά γύρω από τη σελήνη. Οι Ρώσοι δεν τολμησαν ποτέ να στείλουν επανδρωμένη αποστολή στο φεγγάρι, φοβούμενοι την υψηλή ακτινοβολία που προαναφέρθηκε. Στην Αμερική υπάρχει η Περιοχή 51, όπου απαγορεύεται αυστηρώς η πρόσβαση. Όσοι έχουν επιχειρήσει να εισέλθουν έχουν εκτελεσθεί εν ψυχρώ. Οι συνωμοσιολόγοι, λοιπόν, πιστεύουν ότι σ’ αυτή την περιοχή γυρίστηκε η “προσελήνωση”, όπου σύμφωνα με φωτογραφίες που τράβηξαν οι Ρώσοι με δορυφόρους το έδαφος της είναι το ίδιο με αυτό που απεικονίζεται στις φωτογραφίες και υπάρχουν και κάποια χτίσματα που μοιάζουν με κινηματογραφικά studio.
Ποια είναι όμως πραγματικά η αλήθεια; Ένα αναμφίβολο ερώτημα που ίσως να μην απαντηθεί ποτέ…
Το διάβασα στην Καθημερινή της Κυριακής και μου άρεσε! Το πόσα σκουπίδια παράγει ο κάτοικος της κάθε χώρας θεωρείται διεθνώς ένας πολύ σημαντικός οικονομικός δείκτης. Το 2009 οι Έλληνες ήμασταν άνετοι και ανέμελοι στις πρώτες θέσεις των πολιτών τις Ευρώπης που παρήγαγαν τα περισσότερα σκουπίδια. Μέσα σε 5 χρόνια περιορίσαμε τα σκουπίδια μας κατά το 1/3. Ενώ το 2009 κάθε ένας από εμάς παρήγαγε 641 κιλά σκουπίδια, πέρσι, το 2013, τα περιορίσαμε σε 427 κιλά.
Όποιος ψάξει την ιστορία των σκουπιδιών, θα γελάσει με το Ελληνικό παράδοξο. Για παράδειγμα, μέχρι το 2009 η Ελλάδα ήταν η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν ζύγιζε τα σκουπίδια της, διότι απλούστατα η Αθήνα έκρυβε τα σκουπίδια της για να αποφεύγει τα πρόστιμα για το που τα εναποθέτει. Από το 2009 και μετά, υποχρεωθήκαμε να τοποθετήσουμε πλατφόρμες ζυγίσματος των σκουπιδιών μας. Έτσι ,λοιπόν, καταλάβαμε ότι η οικονομική κρίση έκανε καλό στο περιβάλλον.Παράγουμε λιγότερα απορρίματα, γιατί η ποσότητα των σκουπιδιών που παράγει κανείς βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το εισόδημα του. Εντυπωσιακή είναι η μείωση των σκουπιδιών στις φτωχότερες περιοχές από ότι στις ακριβότερες π.χ ο μέσος κάτοικος Ψυχικού και Φιλοθέης περιόρισε τα σκουπίδια του κατά 16% ενώ ο μέσος Περιστεριώτης κατά 38% . Οι Κηφισιώτες, οι κάτοικοι της Βουλιαγμένης και της Βάρης παρέμειναν σταθεροί.!
Βέβαια, στην έρευνα της Καθημερινής (του Κωνσταντίνου Ζούλα) δεν ξέρω αν έχουν ληφθεί υπ’ όψιν τα εξής : 1) Προσμετρούνται στα ζυγισμένα σκουπίδια αυτά που έχουν προλάβει να μαζέψουν οι συμπαθείς ιδιώτες με τα καροτσάκια; 2) Η ποιότητα των σκουπιδιών παραμένει ίδια; Δηλαδή, στις ποσότητες σκουπιδιών των δυτικών συνοικιών το κρέας είναι σε ίση ποσότητα με αυτό του ψυχικού ή της Φιλοθέης;
Η Ελληνική εταιρία αξιοποίησης και ανακύκλωσης που ελέγχει τους μπλε κάδους διαπιστώνει και εκείνη τεράστια μείωση, 33%, στα σκουπίδια που ανακυκλώνουν οι πολίτες. Στελέχη της, ωστόσο, αποδίδουν την μείωση που συντελέστηκε μεταξύ 2008-2013 ,κυρίως, στα παράνομα κυκλώματα που δρουν ανεξέλεγκτα υποκαθιστώντας την. Στην συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό μας (14 Δεύτερα πριν από το big bang) ο Δήμαρχος Περιστερίου κ.Παχατουρίδης (Πέμπτη 06/11/2014) δήλωσε ότι οι πολίτες δεν ξεχωρίζουν τα σκουπίδια ανακύκλωσης και οι μπλε κάδοι είναι γεμάτοι με οικιακά σκουπίδια κάθε είδους!!
Η Βουλγαρία είναι μια παραδοσιακή, Βαλκανική χώρα που έχει αξιοθέατα και μαγικούς τόπους γεμάτους τριαντάφυλλα και υπέροχους ανθρώπους. Πολλοί από αυτούς μετανάστευσαν, όταν έπεσε ο κομμουνισμός και σας είναι γνώριμοι, γιατί, συνήθως ,είναι αυτοί που φροντίζουν τους ηλικιωμένους γονείς σας.
Σήμερα η Βουλγαρία είναι μια φτωχή χώρα που οι άνθρωποι της , παρά τη φτώχεια τους ,είναι πάντα χαμογελαστοί και περήφανοι.
Κάνοντας μια βόλτα στην καρδιά της Βουλγαρίας, δηλαδή την πρωτεύουσα της, την Σόφια θα παρατηρήσετε αντιθέσεις ανάμεσα στους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, που είναι πιστοί στην κομμουνιστική συντηρητική ηθική και τους νέους, που έχουν δεχτεί τα μηνύματα του καπιταλισμού και του δυτικού τρόπου ζωής. Έτσι στην Βουλγαρία συμβιώνουν η παραδοσιακή μουσική (κάτι σαν τα δικά μας ηπειρώτικα δημοτικά τραγούδια) και το rock αλλά, κυρίως, η Βουλγαρική chalga (λαϊκή pop μουσική) που κύριος εκπρόσωπος της είναι ο “Azis“.
Όπως οι άνθρωποι, έτσι και οι πόλεις ακολουθούν τους παλιούς ρυθμούς και διατηρούν τα παλιά αρχοντικά κτήρια τους αλλά και τα καινούργια, που τα περισσότερα, δυστυχώς, είναι μονο-μπλόκ γκρίζες πολυκατοικίες, χαρακτηριστικές αρχιτεκτονικές κατασκευές του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Υπάρχουν πολλές εθνότητες, όπως Τούρκοι και Αλβανοί, οι οποίοι είναι μόνιμα εγκαταστημένοι σε συγκεκριμένες περιοχές. Η Βουλγαρία είναι κυρίως ορθόδοξη χώρα, για αυτό τις πόλεις τις στολίζουν πολλές εκκλησίες αλλά και πολλά τζαμιά. Μια πολύ γνωστή εκκλησία είναι του Αλεξάντερ Νέβσκι – Ρώσου πατριάρχη που είναι γεμάτη χρυσό (διπλανή φωτογραφία). Στα απέραντα και πυκνά δάση της Βουλγαρίας υπάρχουν πολλά μοναστήρια – το πιο γνωστό είναι του Ιβάν Ρούσκι στην Ρίλα – και κυριαρχούν τα πεύκα, τα έλατα και οι αγριομηλιές. Η χώρα έχει κυρίως αγροτική οικονομία και οι περισσότεροι κάτοικοί της είναι αγρότες, για αυτό κυριαρχούν τα χωριά ,που διατηρούν τον παραδοσιακό τους χαρακτήρα. Οι άνθρωποι, επειδή είναι φτωχοί, βασίζονται στη δική τους αγροτική παραγωγή για την επιβίωσή τους και έτσι κάθε σπίτι έχει το μποστάνι του και τα δικά του ζώα.
Το χειμώνα το άσπρο πέπλο του χιονιού σκεπάζει σχεδόν όλη την χώρα και δίνει ευκαιρία για τουριστική ανάπτυξη στα χιονοδρομικά κέντρα, που τα επισκέπτονται και πολλοί Έλληνες, ακόμη και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, γιατί το κόστος διαμονής είναι μικρό όπως και οι μισθοί των Βουλγάρων. Το καλοκαίρι την τιμητική τους έχουν οι παραλιακές πόλεις της Μαύρης θάλασσας και τα παράλια του Δούναβη.
Τον τελευταίο καιρό η Βουλγαρία ζει μια βιομηχανική ανάπτυξη γιατί λόγω των χαμηλών ημερομισθίων, πολλές Ευρωπαϊκές και Ελληνικές βιομηχανίες έχουν μεταφερθεί εκεί. Η Βουλγαρία που γνώρισα είναι μια όμορφη χώρα που ζει το μέλλον, προσπαθώντας να βγει από το κομμουνιστικό παρελθόν της. Ευτυχώς, ακόμη και σήμερα ,στην τεράστια πεδιάδα του Δούναβη οι άνθρωποι καλλιεργούν τριαντάφυλλα για να παράγουν άρωμα, ροδέλαιο αλλά και.. γλυκό τριανταφυλλάκι!!! (γιαμμμ)
.JPG)
