May 16

Αρχαιολογικά παράδοξα : Η τριλογία !

»Αρχαιολογικά παράδοξα τόμος 1ος

Περιεχόμενα : 
1. Νησί του Πάσχα
2. Το μυστήριο των Anasazi 
3. Όρος ΝΕΜΡΟΥΤ
4. O τύμβος στο Σβεστάρι της Βουλγαρίας
5.Σύγκριση : Αμφίπολη (Αριστερά), Σβεστάρι (Δεξιά)


»Αρχαιολογικά παράδοξα τόμος 2ος

Περιεχόμενα : 

1. ΕΛ ΝΤΟΡΑΝΤΟ
2. ΒΡΈΘΗΚΕ Η ΘΡΥΛΙΚΉ ΠΎΛΗ ΤΟΥ ΆΔΗ!!!!!
3. ΔΎΟ ΠΕΡΊΕΡΓΕΣ ΥΠΟΘΈΣΕΙΣ ΜΟΥΜΙΟΠΟΊΗΣΗΣ
3.α. AΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΔΡΑΣ Ε: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΥΜΙΑΣ!
3.β. Η ΠΙΌ ΚΑΛΟΔΙΑΤΗΡΗΜΈΝΗ ΜΟΎΜΙΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ!
5.ΓΡΑΜΜΈΣ ΤΗΣ ΝΑΖCA


»Αρχαιολογικά παράδοξα τόμος 3ος

Περιεχόμενα : 

1. Ένα αλλόκοτο κρανίο
2. ΛΙΘΟΓΡΑΦΊΑ ΕΞΩΓΉΙΝΗΣ ΆΦΙΞΗΣ
3. ΑΝΤΙΚΕΊΜΕΝΟ 500.000 ΕΤΩΝ..!!!
4. Ευρήματα μιλούν για 20 χιλ. χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού
5. Το μυστηριώδες αντικείμενο που… τρελαίνει τους αρχαιολόγους


Στα άρθρα γράφει ο Ιωάννης Αναστόπουλος (Joker)


March 8

Αρχαιολογικά παραδοξα… Μέρος 3!

Ένα αλλόκοτο κρανίο, με πολύ παράξενα χαρακτηριστικά, που βρέθηκε στο Μεξικό το 1930 και αποδείχτηκε ότι είναι 900 ετών, οδήγησε τον ερευνητή και συγγραφέα Lloyd Pye σε μια υπερδεκαετή οδύσσεια ,από το 1999 μέχρι και σήμερα, για να διαλευκάνει την μυστηριώδη προέλευσή του, αντιμετωπίζοντας αδιαφορία έως χλευασμό και άρνηση ή μεγάλη αντίδραση από την συμβατική επιστήμη. Το 2011 πλέον, τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις DNA δίνουν μια συγκλονιστική όσο και αδιαμφισβήτητη απάντηση: Το κρανίο Starchild αποδεικνύεται ότι είναι υβρίδιο ανθρώπου και εξωγήινου!

Το κρανίο του Starchild εμφανίζει πολλές και διάφορες ανατομικές ιδιαιτερότητες
 

Το αποσπασμένο τμήμα της άνω γνάθου που βρέθηκε μαζί με το κρανίο. Στην ακτινολογική εξέταση τo 1999 εντοπίστηκαν εσωτερικά πολλά δόντια που δεν είχαν ανατείλει, πράγμα που οδήγησε τον ακτινολόγο να πει ότι, κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για ένα παιδί. Έτσι προέκυψε και η ονομασία Starchild (παιδί από τα άστρα).

Αυτό το δόντι από το Starchild εμφανίζει ραγίσματα – οι σκοτεινές κάθετες γραμμές στο σμάλτο (κόκκινοι κύκλοι) και σκασίματα στις κορώνες (βέλη). 
Κανένα παιδί δεν μπορεί να παράγει τόσο μεγάλες ροπές κατά το μάσημα. 
Αυτό είναι ισχυρή απόδειξη ότι τελικά το Starchild θα πρέπει να ήταν ένας ενήλικας όταν πέθανε.

Η πρώτη επιστημονική εξέταση του κρανίου ήταν μια ακτινολογική ανάλυση με ακτίνες Χ που πραγματοποιήθηκε στο Λας Βέγκας της Νεβάδα το 1999. 
Το οστό του αλλόκοτου κρανίου είχε αποδειχθεί ότι είναι ομοιόμορφα λεπτό παντού, αντί να παρουσιάζει την συνήθη λεπτότητα στις περιοχές της παραμόρφωσης. Επίσης, κανένα ίχνος μετωπικών ιγμόρειων (μετωπιαίων κόλπων) ήταν ορατό, ούτε καν υποτυπώδη ίχνη. Αριστερά φυσιολογικό κρανίο όπου φαίνονται οι μετωπιαίοι κόλποι, δεξιά το κρανίο Starchild χωρίς ίχνος μετωπιαίων κόλπων. 


ΛΙΘΟΓΡΑΦΊΑ ΕΞΩΓΉΙΝΗΣ ΆΦΙΞΗΣ Σε αρχαιολογικές ανασκαφές στο Εκουαδόρ, σε μία πέτρα βρέθηκε μία λιθογραφία με μία εξωγήινη άφιξη! Στην λιθογραφία αναπαριστάται ένα καθιστό ανθρωποειδές πάνω σε ένα βράχο να κρατά μία μικρή πυραμίδα στο χέρι και από τα μάτια του να βγαίνουν ακτίνες προς δύο άτομα που υποκλίνονται.
Στο κεφάλι του έχει κάτι σαν μικρό κράνος και από το κράνος αυτό βγαίνει κάτι σαν κεραία που στοχεύει σε ένα παράξενο φωτεινό ελλειψοειδές ιπτάμενο αντικείμενο που βρίσκεται από πάνω του. Η αναπαράσταση χρονολογείται από το 10,00012,000 π.Χ .

ΑΝΤΙΚΕΊΜΕΝΟ 500.000 ΕΤΩΝ..!!!‏ Στις 13 Φεβρουαρίου του 1961 στην Olancha της Καλιφόρνιας των ΗΠΑ η Βιρτζίνια Maxey και ο Mike Mikesell έψαχναν ορυκτά για το κατάστημα που διατηρούσαν πουλώντας δώρα και πολύτιμους λίθους. Ψάχνανε σε ένα λόφο 6 μίλια περίπου βορειοανατολικά της Olancha.

Αφού μάζεψαν μερικά ορυκτά, που κατά την γνώμη τους είχαν ενδιαφέρον ,γύρισαν πάλι στο μαγαζί τους. Εκεί ο Mikesell προσπάθησε με ένα πριόνι διαμαντιών να κόψει ένα κομμάτι από τα ορυκτά που έφεραν. Η λεπίδα του πριονιού έσπασε. Κι έσπασε γιατί συνάντησε ένα σκληρό άσπρο υλικό από πορσελάνη. 

Όταν καθάρισε το ορυκτό είδε έκπληκτος ότι η πέτρα μέσα είχε ένα τέλεια κυκλικό αντικείμενο, πολύ σκληρό και άσπρο που φαινόταν να είναι από πορσελάνη. Στο κέντρο της πορσελάνης ο κύλινδρος, είχε ένα μεταλλικό άξονα 2 χιλιοστόμετρων. Βεβαιώθηκε ότι ήταν μέταλλο με την βοήθεια ενός μαγνήτη.

Στο εξωτερικό στρώμα του ορυκτού ήταν κολλημένα απολιθωμένα κοχύλια καθώς και δύο μεταλλικά αντικείμενα που έμοιαζαν με καρφιά. Μέσα στο εσωτερικό του ορυκτού υπήρχε ένα εξαγωνικό κοίλωμα με μία στρώση από χαλκό σε αποσύνθεση και μέσα στο κοίλωμα ήταν τοποθετημένο ένα σκληρό κυλινδρικό αντικείμενο από πορσελάνη.

Από έλεγχο που έγινε σε επιστημονικό εργαστήριο και με την βοήθεια των απολιθωμένων κογχυλιών διαπιστώθηκε ότι η ηλικία του είναι 500. 000 χρόνια. Έγινε και δεύτερη ανάλυση από τον καθηγητή Ron Calais. Ο Calais είναι ο τελευταίος άνθρωπος που ξέρουμε επίσημα ότι μελέτησε το αντικείμενο αυτό.

Ευρήματα μιλούν για 20 χιλ. χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού Η γέννηση και η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους είναι μια υπόθεση που έχει απασχολήσει αρχαιολόγους και ανθρωπολόγους ανά τους αιώνες οι οποίοι προσπαθούν να βρουν ρίζες και να εξηγήσουν την αλληλουχία των γεγονότων που μας οδήγησαν στο σήμερα.

Μια σημαντική εξέλιξη στην έρευνα δίνουν σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mail τα κεραμικά σκεύη που βρέθηκαν σε μια σπηλιά στη Νότια Κίνα και τα οποία, σύμφωνα με τους επιστήμονες, χρονολογούνται πριν από 20.000 χρόνια.

Τα ευρήματα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την επικρατούσα θεωρία που ήθελε την κατασκευή κεραμικών σκευών να έχει γεννηθεί πριν από 10.000 χρόνια.

Τα σημάδια μάλιστα που εντοπίστηκαν πάνω σε αυτά μαρτυρούν ότι τα σκεύη χρησιμοποιούνταν για σκοπούς μαγειρικής.

Τα θραύσματα, σύμφωνα με την ομάδα Κινέζων και Αμερικανών επιστημόνων, πιστεύεται ότι ανήκαν σε μια ομάδα περιπλανώμενων κυνηγών και μάλιστα φτάνουν στο σημείο να τοποθετήσουν τη γέννηση της αγγειοπλαστικής χρονικά στην τελευταία περίοδο της εποχής των παγετώνων.

Το μυστηριώδες αντικείμενο που τρελαίνει τους αρχαιολόγους
Ήταν παιχνίδι; Ή μήπως ήταν ένα μαγικό αντικείμενο; Ήταν όργανο θεραπείας ή…. βασανιστηρίων; Η «Ρωμαϊκή δωδεκάεδρος», όπως ονομάζεται από τους αρχαιολόγους αυτό το αντικείμενο, λόγω των δώδεκα πλευρών του, παραμένει ένα μυστήριο παρά τις προσπάθειες για την ερμηνεία του.

Tί μπορεί να ήταν? Μία ρωμαϊκή, πρωτόγονη χειροβομβίδα, απάντησε ένας. Μία καμπάνα, είπε ένας άλλος. Κάτι πολύ απλό: ένα πρες παπιέ, αντιπρότεινε ένας ακόμη αναγνώστης. Ή απλώς ένα διακοσμητικό αντικείμενο. Ή ένα αλιευτικό βάρος. Και περνώντας σε θέματα… ιατρικής κάποιος είπε, ότι χρησιμοποιούνταν για ιατρικούς σκοπούς: το θέρμαιναν και εν συνεχεία το τοποθετούσουν απλώς ή έκαναν μαλάξεις με αυτό σε περιοχές πόνου. Υπάρχουν τέλος άνθρωποι που πιστεύουν, ότι οι Ρωμαίοι «φύτεψαν» επίτηδες αυτά τα αντικείμενα, ακριβώς για να τα βρουν οι επόμενες γενιές και να αναρωτιούνται. Τι πιστεύουν όμως οι ειδικοί;

January 23

Αρχαιολογικά παράδοξα : Μέρος 2ον

ΕΛ ΝΤΟΡΑΝΤΟ
Όλοι μας έχουμε ακούσει για το Ελ Ντοράντο και συχνά χρησιμοποιούμε τον όρο “Ελ Ντοράντο” για να περιγράψουμε μια περιοχή που είναι γεμάτη με πλούτη. Τι ήταν όμως στην πραγματικότητα το Ελ Ντοράντο;

Το Ελ Ντοράντο ήταν ένα μυθικό βασίλειο που υποτίθεται πως ήταν γεμάτο με πλούτη και άφθονο χρυσό. Σύμφωνα με τους Ινδιάνους της νοτίου Αμερικής το βασίλειο αυτό ξεπερνούσε σε αίγλη όλα τα αλλά βασίλεια και υποτίθεται ότι βρισκόταν ανατολικά των Άνδεων μέσα στις ζούγκλες του Αμαζονίου. Οι περιγραφές των ιθαγενών για αυτό το βασίλειο με τα αμύθητα πλούτη συνεπήρε τους Ισπανούς που άρχισαν, μανιωδώς, να ψάχνουν για αυτή την χρυσή πολιτεία, την οποία ονόμασαν Ελ Ντοράντο. Εικάζεται ότι ο μύθος αυτός δημιουργήθηκε από τις δοξασίες των ινδιάνων Μου ίσκα, οι οποίοι κατοικούσαν κάπου στην σημερινή Κολομβία. Σύμφωνα με τις παραδόσεις τους ο αρχηγός της φυλής τους συνήθιζε να καλύπτει το σώμα του με χρυσή σκόνη και στη συνέχεια έμπαινε στον ποταμό του Αμαζονίου.

Από το 1531 άρχισαν να ψάχνουν στις ζούγκλες του Αμαζονίου για να βρουν τα αμύθητα πλούτη που άκουγαν από τις περιγραφές των ινδιάνων. Από το διάστημα 1531 εως το 1565 έγιναν πολλές αποστολές ανατολικά των Άνδεων. Οι Ισπανοί, έχοντας ως βάση το Περού, ξεκινούσαν ταξίδια στις αχανείς ζούγκλες του Αμαζόνιου για ανακαλύψουν τους αμύθητους θησαυρούς Ανάμεσα σε αυτούς τους εξερευνητές ήταν και ο Έλληνας Κονκισταδορος Πεντρο ντε Καντια. Με 200 άντρες πέρασε τις Άνδεις το 1538 και άρχισε να ψάχνει για το Ελ Ντοράντο το οποίο οι Ίνκα ονόμαζαν Αμπάγια ή Αμαμπάγια. Τελικά ύστερα από μήνες άσκοπης περιπλάνησης στις ζούγκλες του Αμαζονίου και υπό τις συνεχείς επιθέσεις των ινδιάνων του Αμαζονίου, επέστρεψε άπραγος στο Περού.
Στην αναζήτηση του Ελ Ντοραντο συμμετείχαν και Γερμανοί κονκισταδόρες με αποστολές από την Κολομβία, η οποία τότε ανήκε στην Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ονομαζόταν από τους Γερμανούς Μικρή Βενετία (Klein-Venedig). Ακόμα έχουν επιστρατευθεί και σύγχρονα συστήματα δορυφορικής παρακολούθησης  γιά να βρεθεί η μυθική πόλη.


ΒΡΈΘΗΚΕ Η ΘΡΥΛΙΚΉ ΠΎΛΗ ΤΟΥ ΆΔΗ!!!!!
Ναι, όσο απίστευτο και να φαίνεται, βρέθηκε ο θολωτός τάφος του θρυλικού Βασιλιά της Αρχαίας Μεσσήνης, Αριστόδημου, ο οποίος για αιώνες τώρα ήταν βασική επιδίωξη της αρχαιολογικής υπηρεσίας και εκατοντάδων επίδοξων θησαυροκυνηγών, οι οποίοι είχαν κυριολεκτικά ανασκάψει την ανατολική πλευρά του ιερού όρους της Μεσσηνίας, Ιθώμη, όπου κατά τον Παυσανία είχε… ταφεί ο εν λόγω βασιλιάς. Πολλοί πίστευαν, από τα παλαιότερα χρόνια, ότι ο τάφος του Αριστόδημου, ο οποίος είχε θυσιάσει την κόρη του (σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, προκειμένου να απελευθερωθεί η Μεσσηνία από τους Σπαρτιάτες) ότι βρίσκεται κοντά στο χωριό Αριστοδήμειο της Ιθώμης και για το λόγο αυτό έδωσαν στο χωριό αυτό το όνομα του θρυλικού βασιλιά.

Νεότερες μελέτες ιστορικών είχαν αποφανθεί ότι ο περιβόητος τάφος με τους αμύθητους θησαυρούς, βρίσκεται κοντά στο αρχαίο φράγμα του ποταμού “Βαλύρα”, όπου κατά την ιστορία διάβηκε ο λυράρης της αρχαιότητας Θάμυρις και συνέβη το γνωστό περιστατικό της ρίψης της λύρας στο νερό μετά της τύφλωσή του από τις εννέα Μούσες. Έκτοτε η περιοχή αυτή οργώνονταν κατά

καιρούς από λαθροανασκαφείς, οι οποίοι εφοδιασμένοι με ανιχνευτές μετάλλων προσπαθούσαν τις νύχτες να εντοπίσουν τον θησαυρό που θα τους έκανε βαθύπλουτους. Εις μάτην όμως, γιατί παρά τις δεκάδες τρύπες που δημιούργησαν σκάβοντας, ο θησαυρός ήταν αδύνατον να εντοπιστεί.Όμως όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος, όπως λέει και ο σοφός λαός.

Και η στιγμή που ήρθε ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μια ομάδα ανθρώπων της περιοχής, που αγαπούν την πολιτιστική παράδοση της περιοχής τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να την προστατεύσουν και να την προβάλουν.



 Αφού αξιοποιήθηκαν   αρχαίες γραφές, σύμφωνα με τις οποίες, κοντά στο αρχαίο φράγμα του ποταμού ΄΄Βαλύρα”( ή κατά την σύγχρονη ονομασία “Μαυροζούμενα”) υπάρχει η πύλη του Άδη, εκεί που. δηλαδή, περνούσαν οι ψυχές των αποθανόντων για τον άλλο κόσμο στην αρχαιότητα και   με βοηθό την σύγχρονη τεχνολογία GPS  μια ομάδα ερευνητών έφθασε ,μετά από πολύ κόπο, στο επίμαχο σημείο, καθώς ήταν καλυμμένο από οργιώδη βλάστηση και μια πέτρινη πλάκα, η οποία είχε ελαφρώς μετακινηθεί στο διάβα των αιώνων.

Η είσοδος στην φερόμενη ως πύλη του Άδη άφησε την ερευνητική ομάδα εμβρόντητη καθώς βρέθηκαν σε μια φυσική σπηλιά, διαστάσεων εδάφους 7,63 Χ 8,45 m , η οποία περίτεχνα είχε μετατραπεί σε υπόγειο θολωτό τάφο.

Στο βορινό μέρος υπάρχει μαρμάρινος τάφος με την επιγραφή “Αριστοδήμω Μεσσηνίων Βασιλεί” , ο οποίος είναι ανέγγιχτος και τριγύρω διάφορα ειδώλια από ατόφιο χρυσάφι, λήκυθοι ,οι οποίες περιέχουν χρυσαφένια ομοιώματα κλώνων ελιάς, χρυσαφένια κτερίσματα και χρυσελεφάντινο αγαλματίδιο του Ιθωμάτα Διός.

Αμέσως η ομάδα ενημέρωσε τις αρχές ασφαλείας του νομού, τον καθηγητή αρχαιολογίας κ.Πέτρο Θέμελη, οποίος κατέφθασε αμέσως από την Αρχαία Μεσσήνη, τον υπουργό Πολιτισμού και τις δικαστικές αρχές, προκειμένου να προστατευθεί πάση θυσία ο μεγάλος και ανεκτίμητος αυτός θησαυρός.

Σύμφωνα με μεταλλειολόγο, που συμμετείχε στην ομάδα, η αξία σε χρυσό των ευρημάτων εκτιμάται σε περίπου ένα δις. ευρώ, ενώ συμπεριλαμβανομένης της αρχαιολογικής και καλλιτεχνικής τους αξίας, κατά τον κ.Θέμελη, τούτη ανέρχεται στο 100/πλάσιο!!!


ΔΎΟ ΠΕΡΊΕΡΓΕΣ ΥΠΟΘΈΣΕΙΣ ΜΟΥΜΙΟΠΟΊΗΣΗΣ

Α)AΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΔΡΑΣ Ε: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΥΜΙΑΣ!
Μια μυστηριώδη μούμια ανακαλύφθηκε το 1881, ανάμεσα σε θησαυρούς Αιγύπτιων Φαραώ  και δεν υπάρχει όμοιά της. Το πρόσωπο του “Άγνωστου Άνδρα Ε”, όπως ονομάσθηκε η μούμια, έχει μια τρομακτική έκφραση σαν να πέθανε εν μέσω βασανισμού, ενώ η όλη διαδικασία μουμιοποίησις είναι εντελώς διαφορετική από όλα όσα έχουνε δει μέχρι τώρα οι Αιγυπτιολόγοι……


Β)Η ΠΙΌ ΚΑΛΟΔΙΑΤΗΡΗΜΈΝΗ ΜΟΎΜΙΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ!
Σε ένα γυάλινο φέρετρο που φυλάσσεται στις κατακόμβες των Καπουτσίνων στο Παλέρμο της Σικελίας κείτεται το άψυχο σώμα της Ροζαλία Λομπάρντο, ενός κοριτσιού που πέθανε σε ηλικία 2 ετών, σχεδόν πριν από έναν αιώνα, το 1920.
Η Ροζαλία πέθανε από πνευμονία, και το σώμα της ταριχεύθηκε από τον Σικελό καθηγητή χημείας Αλφρέντο Σαλάφια. Η μούμια της μικρής Ροζαλίας θεωρείται η πιο καλά διατηρημένη στον κόσμο, καθώς και η εξωτερική εμφάνισή αλλά και τα εσωτερικά όργανα έχουν μείνει σχεδόν άθικτα.
Η  αγγελική ομορφιά της δεν έχει αλλοιωθεί απ’ το χρόνο και το μόνο που ίσως μαρτυρά πως η Ροζαλία δεν πέθανε λίγες ημέρες πριν, είναι το οξειδωμένο φυλαχτό της Παναγίας, που βρίσκεται τοποθετημένο στην κουβέρτα που τη σκεπάζει…

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πίστεψαν ότι η ψυχή της Ροζαλία επέστρεψε στο ταριχευμένο σώμα της, όταν παρατήρησαν να ανοιγοκλείνει τα μάτια της… Στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τη μέθοδο ταρίχευσης, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι τα μάτια της μούμιας ανοίγουν μερικά εκατοστά, κατά περιόδους (εντυπωσιακό!) .



ΓΡΑΜΜΈΣ ΤΗΣ ΝΑΖCA
Από το έδαφος οι γραμμές Nazca στο Περού δεν είναι τίποτε το εντυπωσιακό. Όταν όμως τις δει κανείς από ψηλά είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακές.

Οι αρχαιολόγοι συμφωνούν ότι τα τεράστια σχήματα, που ποικίλουν από γεωμετρικές γραμμές μέχρι περίπλοκες αναπαραστάσεις ζώων, φυτών και φανταστικών φιγούρων, κατασκευάστηκαν πριν από  από 2.000 χρόνια, από έναν προ-Ίνκα πολιτισμό.
Το γιατί έφτιαξαν αυτά τα γεωγλυφικά παραμένει ένα μυστήριο, τροφοδοτώντας διάφορες θεωρίες συνωμοσίας γύρω από την ύπαρξή τους.

Γράφει ο Ιωάννης Αναστόπουλος (Γ’1)

December 7

Αρχαιολογικά παράδοξα : Μέρος 1ον

1. Νησί του Πάσχα
    Το Νησί του Πάσχα, είναι νησί της Πολυνησίας που βρίσκεται στον Ειρηνικό Ωκεανό και είναι επαρχία της Χιλής. Έχει έκταση 163 km2 και πληθυσμό περίπου 2.270 κατοίκους Θεωρείται το πλέον απομονωμένο νησί στον κόσμο. Το όνομα «Νησί του Πάσχα» οφείλεται στον Ολλανδό θαλασσοπόρο Γιάκομπ Ρόγκεβεν, ο οποίος έφτασε εκεί το Πάσχα του 1722.


Το Νησί του Πάσχα, φημίζεται για τα μεγάλα αγάλματα του που απεικονίζουν μεγάλα κεφάλια και περιτριγυρίζουν τις ακτές του. Λέγονται Μοάι, έχουν 6 μέτρα ύψος αλλά υπάρχουν και κάποια που υπερβαίνουν ακόμη και τα 15 μέτρα. Οι ιθαγενείς έχουν ξεχάσει την γλώσσα τους και την ιστορία τους για αυτό ,ακόμη και σήμερα, η νήσος του Πάσχα είναι γεμάτη μυστήρια που παραμένουν άλυτα  Όταν, όμως, ο Ρόγκεβεν έφτασε εκεί είδε ότι στο νησί υπήρχαν δυο διαχωρισμένες τάξεις. Η μια ήταν η ανώτερη τάξη, τα μέλη της είχαν ανοιχτόχρωμο δέρμα και κοκκινωπά μαλλιά. Αυτοί συνήθιζαν να κρεμάνε πολλά μεγάλα σκουλαρίκια στα αυτιά τους με αποτέλεσμα ο λοβός του αυτιού να μακραίνει τόσο πολύ που μπορούσαν να τον διπλώσουν και να τον φέρουν πάνω από το αυτί. Η άλλη ομάδα, που ήταν οι εργάτες, είχε πιο σκούρο δέρμα, κατάμαυρα μαλλιά και μικρότερο ανάστημα. Προφανώς τα αγάλματα αναπαριστούν μέλη της ανώτερης τάξης, τους “αυτιάδες” αφού και εκείνα έχουν μακριά, τραβηγμένα αυτιά με σκουλαρίκια.

Το 1774 ο Κούκ που επισκέφθηκε το νησί, βρήκε την ατμόσφαιρα τεταμένη και τα πληρώματα των ευρωπαϊκών πλοίων που κατέπλεαν αργότερα συναντούσαν πολλά γκρεμισμένα αγάλματα. Το 1864 οι πρώτοι χριστιανοί ιεραπόστολοι βρήκαν πολλά αγάλματα γκρεμισμένα και από τον κάποτε πολυπληθή και οργανωμένο πληθυσμό, είχαν απομείνει μόνο μερικές εκατοντάδες φοβισμένοι φουκαράδες. Το τι μεσολάβησε παραμένει άγνωστο. Το σίγουρο όμως είναι ότι έχει χαθεί μεγάλο μέρος της γνώσης των ιθαγενών για τον ίδιο τους τον πολιτισμό.

Χάρη στα πειράματα του Thor Heyerdahl γνωρίζουμε τουλάχιστον πώς είχαν κατασκευαστεί αυτά τα αγάλματα και πώς μεταφέρθηκαν στις ακτές του νησιού. Τα αγάλματα λαξέυτηκαν με πολύ απλά λίθινα σφυριά και κατόπιν μεταφέρθηκαν μέχρι την ακτή πάνω σε κυλιόμενους κορμούς δέντρων. Η κοινωνία των rapa nui κατέρρευσε, όμως, επειδή οι κάτοικοι εξάντλησαν τους πόρους του νησιού τους για να κατασκευάσουν αυτά τα αγάλματα. Οι ασθένειες που έφεραν οι Ευρωπαίοι έπαιξαν και αυτές κάποιον ρόλο στην κατάρρευση .

 2. Το μυστήριο των Anasazi 
     Οι Ανασάζι ήταν μια φυλή Ινδιάνων της Β.Αμερικής  που ήταν οι μοναδικοί Ινδιάνοι που ζούσαν σε μόνιμη εγκατάσταση και είχαν κτίσει πόλεις , φρούρια, δρόμους και αμφιθέατρα.Πιστεύεται ότι έζησαν τον 12ο αι.π.Χ και εντύπωση προκαλεί το πώς έκτισαν ή σκάλισαν τα σπίτια τους δίχως την γνώση του τροχού ή της χρήσης ικανών εργαλείων.Τα ερείπια των Ανασάζι βρίσκονται στο Mesa Verde National Park,στοCanyon de Celly και στο Dark Wilderness Canyon.Θεωρούνται ιερός τόπος και αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Η ΦΥΛΉ ΑΥΤΉ ΕΞΑΦΑΝΊΣΤΗΚΕ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΏΣ

 3. Όρος ΝΕΜΡΟΥΤ.
    Ο βασιλιάς Αντίοχος Α έχτισε το 63π.Χ στο βουνό Νεμρούτ της Τουρκίας το ταφικό του μνημείο ,διακοσμώντας το με τεράστια αγάλματα που αναπαριστούσαν τον ίδιο, λιοντάρια, αετούς και ελληνικούς και περσικούς θεούς.Τα αγάλματα ήταν καθισμένα σε θρόνους αλλά την περίοδο της εικονομαχίας καταστράφηκαν. Σήμερα σώζονται μόνο τα κεφάλια και ο τάφος του Αντιόχου δεν έχει ακόμα βρεθεί.Το μνημείο ,απότο1987,  προστατεύεται από την UNESCO.

 
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΊ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΊ

O τύμβος στο Σβεστάρι της Βουλγαρίας.
     Στο χωριό Σβεστάρι της Βουλγαρίας βρέθηκε ταφικό μνημείο παρόμοιο με της Αμφίπολης
Είναι έργο της περιόδου 323π.Χ( θάνατος Μ. Αλεξάνδρου) -146πΧ. Ανακαλύφτηκε το 1982  και είναι σπάνιο δείγμα του πολιτισμού των Γετών, ενός θρακικού φύλου πού είχε επαφές με τον ελληνιστικό κόσμο. Πιθανόν είναι ταφικό μνημείο του Γέτη ηγεμόνα Δρομιχαίτη και φέρει εμφανείς επιρροές από τον ελληνιστικό πολιτισμό. Αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO.  Γιατί, λοιπόν, ο τάφος στην Αμφίπολη πρέπει να ανήκει στον Μ.Αλέξανδρο; Πιο λογικό δεν είναι να ανήκει στον Κάσσανδρο, που και μεγαλομανής ήταν και την θέση του Αλέξανδρου ονειρευόταν να πάρει; Μπορεί να ανήκει και στην Θεσσαλονίκη, αδελφή του Αλέξανδρου.Από την άλλη ο σκελετός που βρέθηκε έχει μεγαλύτερο ύψος από το 1.50 , ύψος του Μ.Αλεξάνδρου εν ζωή, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο Αρριανός.


Σύγκριση : Αμφίπολη (Αριστερά), Σβεστάρι (Δεξιά)

 

Γράφει ο Ιωάννης Αναστόπουλος
Επιμέλεια : Σάντυ Αθανασοπούλου