Η θανατική ποινή προβλέπει την αφαίρεση της ζωής ενός εγκληματία, καταδικασμένου για αποτρόπαια εγκλήματα, π.χ δολοφονία, αλλά και για περιπτώσεις κατασκοπείας, προδοσίας, σεξουαλικών αδικημάτων, όπως η μοιχεία, η απάρνηση της εκάστοτε θρησκείας- σε θεοκρατικά κράτη-και -σε στρατιωτικά καθεστώτα- η δειλία,η απειθαρχία και η  ανταρσία. Επίσης, σε πολλές κοινωνίες χρησιμοποιειτο ανέκαθεν η εκτέλεση των πολιτικών αντιπάλων από τις αρχές του κράτους, για την καταστολή τυχών αντιφρονούντων. Λόγω της αυστηρότητας της ποινής, είναι γνωστή επίσης ως «η εσχάτη των ποινών».

Υπάρχουν δείγματα χρήσης της θανατικής ποινής ήδη από την αρχαιότητα, όπως δείχνει η μελέτη του Κώδικα του Χαμουραμπί, της 2ης χιλιετίας π.Χ στην Μεσοποταμία. Με την πάροδο του χρόνου χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικοί τρόποι για την θανάτωση των εγκληματιών, ανάλογα με το παράπτωμά τους και την κοινωνική τους τάξη, όπως ο τυφεκισμός ή ο απαγχονισμός, η σταύρωση και ο εντοιχισμός.  Η επιβολή της θανατικής ποινής ήταν πολύ συνηθισμένη μέχρι τον 20ο αιώνα.

Μέχρι το 2014, η θανατική ποινή βρισκόταν σε ισχύ σε 58 κράτη του πλανήτη. Έχει απαγορευτεί σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός από τη Λευκορωσία, όπου εκτελείται ακόμα. Οι περισσότερες πολιτείες της Αμερικής εγκρίνουν τη θανατική ποινή, αν και λίγες μόνο από αυτές τη χρησιμοποιούν. Στη Ελλάδα, η επίσημη κατάργηση έγινε το 1993, αν και η τελευταία εκτέλεση, αυτή του Βασίλη Λυμπέρη, ο οποίος έκαψε την οικογενειά του  ζωντανή τον χειμώνα του 1972, έγινε το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Πλέον, με τη θανατική ποινή τιμωρούνται συνήθως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, π.χ γενοκτονία, στα κράτη τα οποία τη διατηρούν. Ένα ιστορικό παράδειγμα χρήσης της για αυτό το λόγο είναι οι εκτελέσεις των ενόχων που ακολούθησαν μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης το 1946, όπου καταδικάστηκαν οι εγκληματίες πολέμου μετά την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας. Σε κράτη, όμως, όπως εκείνα του μουσουλμανικού κόσμου, συνεχίζει να χρησιμοποιείται συχνά.

Όπως είναι φυσικό, η επιβολή της θανατικής ποινής έχει τόσο υποστηρικτές όσο και ανθρώπους που εναντιώνονται σε αυτή. Οι πρώτοι πιστεύουν ότι η πρακτική αυτή αποθαρρύνει μελλοντικά κακουργήματα και ότι αποτελεί απλά μια τιμωρία για στυγερά εγκλήματα, εξασφαλίζοντας, παράλληλα, ότι ο καταδικασμένος ,αμετανόητος εγκληματίας δε θα τα ξαναδιαπράξει εάν έβρισκε την ευκαιρία. Στον αντίποδα, οι επικριτές κάνουν λόγο για τη χειρότερη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την κατηγορούν για τη μη αναστρεψιμοτητά της σε περίπτωση αθώωσης έπειτα από δικαστική πλάνη.

Φαίνεται λογικό ένα φρικτό έγκλημα να ξεσηκώνει τη λαϊκή κατακραυγή και η πρώτη απερίσκεπτη αλλά και κυριευμένη από αισθήματα πόνου και αποτροπιασμού αντίδραση του πλήθους να είναι η επιθυμία θανάτωσης του δράστη. Οι περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες, όμως, έχουν ως έργο πλέον το σωφρονισμό και όχι την παραδειγματική και κακεντρεχή τιμωρία. Δεν είναι λίγες οι φορές, εντούτοις, που ο κόσμος παίρνει το νόμο στα χέρια του και αφήνει την εκδικητική του διάθεση να εκδηλωθεί, πολλές φορές μάλιστα με το να σκοτώσει ο ίδιος το δράστη στο μέρος όπου διαπράχθηκε το έγκλημα, ακριβώς μετά την τέλεσή του ή και ακόμα αφού έχει συλληφθεί από τους αρμόδιους. Αυτό είναι το λεγόμενο λιντσάρισμα, το οποίο ,βέβαια, θεωρείται παράνομο.

Γράφει η Τζούλια Τσαγκάρη.

Το είναι και το φαίνεσθαι σε απόλυτη συμφωνία!

Παλαιότερα οι πολιτικοί αρχηγοί αποτελούσαν πρότυπα για τους νέους. Πολλοί μεγάλωσαν θαυμάζοντας τον Κένεντι, τον Στάλιν, τον Όλαφ Πάλμε, άντε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Η υποψηφιότητα όμως Τράμπ και το σόου των Αμερικανικών εκλογών ,όπου οι υποψήφιοι μελλοντικοί ηγέτες των Η.Π.Α έκαναν δημόσια συζήτηση, όχι για την ανεργία, αλλά για τα γεννητικά τους μόρια ,απογοήτευσε τον κόσμο.

Ήρθε και το σκάνδαλο του Παναμά ,όπου οι ηγέτες απ’ όλο τον κόσμο ξέπλεναν χρήματα σε off-shore εταιρίες και άρχισα πραγματικά να φοβάμαι.
 Ποια είναι τα πρότυπα που έχει η γενιά μου και πως θα καταλήξει ;

  Σήμερα οι περισσότεροι θαυμάζουν καλλιτέχνες, παρουσιαστές, επιχειρηματίες, ή άτομα που συνδυάζουν και τις τρεις αυτές ιδιότητες. Αυτό το γεγονός οφείλεται στη διαφορετική εκπαίδευση – σήμερα είναι περισσότερο τεχνοκρατική παρά ουμανιστική – και στις αξίες που μεταβιβάζονται στους νέους απ’ τις παλαιότερες γενιές. Τα πρότυπα μίμησης διαμορφώνονται απ’ τον τρόπο ζωής και τις οικονομικές ανάγκες κάθε κοινωνίας π.χ στην Αρχαία Αθήνα πρότυπα θεωρούνταν οι δίκαιοι πολιτικοί, οι φιλόσοφοι, οι τραγωδοί. Οι Αθηναίοι στα θέατρα παρακολουθούσαν με δίψα παραστάσεις που τους δίδασκαν πολιτισμό και τους προβλημάτιζαν για προβλήματα όπως ο πόλεμος (Ελένη) ή η τύχη των γυναικών από άλλες χώρες (Μήδεια) ή πότε ένας νόμος είναι ηθικός (Αντιγόνη). Μπορούσαν να διακρίνουν τη σημασία του <<είναι από το φαίνεσθαι>>. Βέβαια σε δύσκολες εποχές ,όπως ο εμφύλιος πόλεμος του 431 π.Χ (Πελοποννησιακός), επικρατούσαν οι δημαγωγοί και οι ανόητοι, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης. Ίσως αυτή να είναι και η αιτιολογία για την δικιά μας ηθική απάθεια. Πράγματι, ζούμε σε εποχή οικονομικής κρίσης και πολεμικών συρράξεων. Όπως και στον Μεσαίωνα έτσι και σήμερα το μυαλό μας έχει παγώσει και τα πρότυπα που κυριαρχούσαν τότε είναι αυτά που κυριαρχούν και σήμερα. Οι πλούσιοι, οι βασιλιάδες, οι δυνατοί… οι πλούσιοι, οι νταήδες και οι δυνατοί. Οι μορφωμένοι έχασαν την δύναμή τους και όπως περιγράφεται στα τραγούδια του Πτωχοπρόδρομου, καλύτερα να έχεις χρήματα και να τρως παρά μόρφωση. 

Σήμερα τα ΜΜΕ προβάλλουν ως πρότυπα καλογυμνασμένες περσόνες της τηλεόρασης ακόμη και οπαδούς της βίας, αδιαφορώντας για την ηθική απαξίωση που προκαλούν.

Τα σημερινά πρότυπα, κυρίως γυναικείας ομορφιάς ,προκαλούν προβλήματα στους απλούς ανθρώπους που συγκρίνοντας τους εαυτούς τους με τα αστέρια της σόουμπιζ οδηγούνται σε ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα (νευρική ανορεξία, κατάθλιψη, παραβατική συμπεριφορά). Οι άνθρωποι επειδή αισθάνονται αδύναμοι να πλησιάσουν την φαντασίωση τους γίνονται βίαιοι, αποξενώνονται, δεν αποδέχονται την διαφορετικότητα την δική τους ή των άλλων. Έτσι το μπούλινγκ, η μαγκιά, γίνεται νόμος και πρότυπο ζωής. Έτσι, το λαμπερό σπίτι και η λαμπερή ζωή του Τράμπ γίνεται πρότυπο ζωής. Όλοι επιθυμούν τα χρήματα, την δύναμη, την νεαρή γυναίκα του.
Αντίθετα , τα πρότυπα που θα έπρεπε να προβάλλονται επιβάλλεται να είναι ξεχωριστά και να δημιουργούν κίνητρα για ζωή και δημιουργία. Θα έπρεπε να γίνονται γνωστά άτομα που αγωνίζονται για την ειρήνη, που αγωνίζονται όχι για το συμφέρων τους, αλλά για την επικράτηση της ηθική και της δικαιοσύνης. Πρότυπα θα έπρεπε να είναι πολιτικοί που αγωνίζονται για τον άνθρωπο, και θεωρούν την ευδαιμονία του σκοπό τους και όχι μέσον για την δικιά τους αναρρίχηση.

Δυστυχώς όμως σήμερα επικρατούν οι δημαγωγοί.

… Αν επικρατούσαν τα ευγενή πρότυπα οι άνθρωποι δεν θα είχαν αυτό το αιώνιο συναίσθημα μοναξιάς, κατάθλιψης, κενότητας, που αισθάνονται σήμερα. Θα ένιωθαν σαν μια ομάδα η οποία αγωνίζεται για να πετύχει στόχους και σκοπούς που θα καλυτέρευαν την ζωή τους.

Γράφει ο Δημήτρης Μπουλούτας.

Ως κβάζαρ στην Αστρονομία εννοείται κάθε εξαιρετικά λαμπρός και μακρινός ενεργός γαλαξιακός πυρήνας, που εμφανίζεται στο ορατό φως ως σημειακή πηγή (σαν αστέρας), παρά ως εκτεταμένο σώμα (όπως οι γαλαξίες). Από εκεί προέρχεται και η ονομασία των κβάζαρ, αφού quasi-stellar σημαίνει «παρόμοιος με αστέρα». Μάλιστα μία αρχική απόδοση του όρου στα ελληνικά, όταν πρωτοανακαλύφθηκαν περί το 1960, ήταν ημιαστέρας. Διακρίνονται από τους αστέρες (και έτσι ανακαλύφθηκαν) από τη μεγάλη μετατόπιση προς το ερυθρό που παρουσιάζουν τα φάσματά τους, ενώ ταυτοχρόνως αποτελούν και σημειακές ραδιοπηγές. Παρότι υπήρχε (μέχρι τη δεκαετία του 1990) κάποια αμφιβολία ως προς τη φύση τους, όλοι σχεδόν οι αστροφυσικοί συμφωνούν σήμερα ότι αυτό που βλέπουμε ως κβάζαρ είναι μία σχετικώς πυκνή άλως υλικού που περιβάλλει την κεντρική μαύρη τρύπα μεγάλης μάζας ενός νεαρού γαλαξία.

Οι κβάζαρ δείχνουν πολύ μεγάλες μετατοπίσεις προς το ερυθρό ως αποτέλεσμα της διαστολής του Σύμπαντος, επειδή βρίσκονται σε πολύ μεγάλες αποστάσεις από εμάς και σύμφωνα με το Νόμο του Hubble. Το ότι είναι ορατοί σε τέτοιες αποστάσεις σημαίνει ότι η ενέργεια που εκπέμπουν ως ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία υπερβαίνει την αντίστοιχη κάθε άλλου σώματος, και μπορεί να ισοδυναμεί με την ενέργεια εκατοντάδων συνηθισμένων γαλαξιών μαζί, ή περίπου 1 τρισεκατομμύριο φορές την ενέργεια που εκπέμπει ο Ήλιος στο ορατό φως.

Σε ένα τηλεσκόπιο, οι κβάζαρ φαίνεται ως σημειακές πηγές φωτός, παρότι από τη δεκαετία του 1990 και μετά έχουν ταυτοποιηθεί οι «φιλοξενούντες γαλαξίες» πολλών κβάζαρ. Οι ίδιοι οι γαλαξίες είναι συνήθως πολύ αμυδροί για να γίνουν αντιληπτοί. Αντιθέτως, μερικοί κβάζαρ μπορούν να παρατηρηθούν με μεγάλα ερασιτεχνικά τηλεσκόπια: ο λαμπρότερος είναι ο 3C 273, που έχει μέσο φαινόμενο μέγεθος 12,8 και, σε υπολογιζόμενη απόσταση από τη Γη 2,44 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, είναι ένα από τα πιο απομακρυσμένα σώματα που μπορούν να παρατηρηθούν απευθείας με ερασιτεχνικό εξοπλισμό. Βρίσκεται στον αστερισμό Παρθένο. Το απόλυτο μέγεθος του 3C 273 είναι –26,7. Αυτό σημαίνει ότι αν βρισκόταν σε απόσταση 32,6 ετών φωτός από τη Γη θα έλαμπε στον ουρανό τόσο φωτεινά όσο και ο Ήλιος.

Κάποιοι κβάζαρ εμφανίζουν γρήγορες μεταβολές στη φωτεινότητα, πράγμα που υπονοεί ότι η έκτασή τους είναι μικρή (η φωτεινότητα μιας πηγής δεν μπορεί να μεταβάλλεται σε χρόνο μικρότερο από αυτόν που χρειάζεται το φως για να τη διασχίσει). Η υψηλότερη μετατόπιση προς το ερυθρό που είναι γνωστή για κβάζαρ
είναι Ζ = 6,4 και αντιστοιχεί, με τη σήμερα αποδεκτή τιμή για τη σταθερά του Χαμπλ, σε απόσταση περίπου 28 δισεκατομμύρια έτη φωτός (υπάρχουν μερικές «ιδιαιτερότητες» στον ορισμό των κοσμολογικών αποστάσεων, ώστε μπορούν να υπάρξουν αποστάσεις μεγαλύτερες σε έτη φωτός από αυτές που αντιστοιχούν στην ηλικία του Σύμπαντος σε έτη).

Η ενέργεια των κβάζαρ πιστεύεται ότι παρέχεται από την πρόσπτωση υλικού σε μαύρες τρύπες στα κέντρα των φιλοξενούντων μακρινών γαλαξιών, πράγμα που τους καθιστά μια κατηγορία των ενεργών γαλαξιών ή «ενεργών γαλαξιακών πυρήνων»

Κανένας άλλος μηχανισμός που να είναι σε θέση να εξηγήσει την τεράστια εκπεμπόμενη ενέργεια και την ταχεία μεταβλητότητα δεν είναι σήμερα γνωστός.

Πάνω από 100 χιλιάδες κβάζαρ έχουν ανακαλυφθεί. Η μετατόπιση των φασμάτων τους προς το ερυθρό είναι από 0,06 μέχρι 6,4. Επομένως ο κοντινότερος απέχει περί τα 780 εκατομμύρια έτη φωτός από εμάς, με τους περισσότερους να υπερβαίνουν τα τρία δισεκατομμύρια έτη φωτός. Οι μακρινότεροι εμφανίζονται όπως ήταν στη νεαρή ηλικία του Σύμπαντος.

Ο απόλυτα λαμπρότερος κβάζαρ είναι ίσως ο APM 08279+5255 που όταν ανακαλύφθηκε το 1998 το απόλυτο μέγεθος υπολογίσθηκε σε –32,2, παρότι μεταγενέστερη απεικόνιση αποκάλυψε ότι η λαμπρότητά του ενισχύεται από βαρυτική εστίαση του φωτός κατά σχεδόν μία τάξη μεγέθους.

Η λαμπρότητα των κβάζαρ μεταβάλλεται σε ποικιλία περιόδων. Κάποιοι εμφανίζουν μεταβολή σε κλίμακα μηνών, ενώ άλλοι σε λίγες ημέρες ή και μερικές ώρες. Οι πλέον δραστήριοι από αυτή την άποψη ονομάζονται OVV κβάζαρΟι κβάζαρ εμφανίζουν πολλές από τις ιδιότητες των ενεργών γαλαξιών: μη θερμική ακτινοβολία, ύπαρξη πιδάκων (jets) και λοβών όπως στους ραδιογαλαξίες. Μόλις ο ένας στους 10 κβάζαρ έχει ισχυρή εκπομπή στα ραδιοκύματα (οι λεγόμενοι radio-loud), ενώ οι υπόλοιποι είναι σχετικώς radio-quiet. Εκτός από το ορατό φως και τα ραδιοκύματα, οι κβάζαρ έχουν παρατηρηθεί και σε άλλες περιοχές του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, όπως το υπέρυθρο, το υπεριώδες, τις ακτίνες Χ, ακόμα και τις ακτίνες γ. Οι περισσότεροι είναι λαμπρότεροι (αν αφαιρεθεί η μετατόπιση προς το ερυθρό) στο εγγύς υπεριώδες (κοντά στη γραμμή εκπομπής Lyman α των 121,6 nm), αλλά εξαιτίας των μεγάλων μετατοπίσεων προς το ερυθρό, αυτή η μέγιστη λαμπρότητα έχει παρατηρηθεί μέχρι και στα 900 nm, στο εγγύς υπέρυθρο.Οι λεγόμενοι «κβάζαρ σιδήρου» (Iron Quasars) εμφανίζουν ισχυρές φασματικές γραμμές εκπομπής του ιονισμένου σιδήρου, όπως ο κβάζαρ IRAS 18508-7815.

Γράφει η Αντωνίνα Βασιλείου.

Για πολλά χρόνια πίστευαν πως ήταν φυσικά αδύνατον για κάποιον να τρέξει ένα μίλι σε χρόνο κάτω των τεσσάρων λεπτών. Οπότε, το 1954 όταν ένας Βρετανός αθλητής που ονομαζόταν Roger Bannister έτρεξε ένα μίλι σε τρία λεπτά και πενηνταεννιά δευτερόλεπτα, θεωρήθηκε ως σημαντικό επίτευγμα και ο Bannister έγινε εθνικός ήρωας. Σήμερα, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο το να τρέξεις ένα μίλι σε χρόνο κάτω των τεσσάρων λεπτών.

Ο γιατρός Jack Wilmore στο πανεπιστήμιο Α & Μ του Τέξας, προβλέπει πως οι αθλητές σε κάθε τομέα των αθλημάτων θα συνεχίσουν να σπάνε ρεκόρ για πολύ καιρό. Αυτό είπε, είναι το αποτέλεσμα από την προόδο που έχει γίνει τις περασμένες δεκαετίες. Η ποιότητα των αθλητών συνεχώς βελτιώνεται γιατί τώρα λαμβάνουν καλύτερη προπόνηση και διατροφή. Επιπλέον, οι μοντέρνοι αθλητές, που τραυματίζονται, έχουν τις καλύτερες πρώτες βοήθειες που είναι διαθέσιμες. Γι’ αυτό είναι αυτονόητο ότι από την άποψη της επίδοσης των αθλητών, οι αθλητές μόνο θα βελτιώνονται.

Άλλη ενδιαφέρουσα άποψη του Γιατρού Wilmore είναι πως οι γυναίκες αθλήτριες θα κάνουν ακόμα μεγαλύτερη πρόοδο από τους άνδρες. Περισσότερες γυναίκες συμμετέχουν σε αθλήματα τώρα από ότι στο παρελθόν και τώρα αρχίζουν να παίζουν στην ίδια ηλικία με τα αγόρια , που σημαίνει ότι είναι πιο ικανές σήμερα από ότι ήταν πιο πριν. Επίσης σχολιάζει ότι τώρα είναι πιο δυνατές και ψηλότερες από ποτέ. Λέει πως ήταν σπάνιο να δεις ένα κορίτσι που ήταν ψηλότερο από 1,80μ. ενώ τώρα μας φαίνεται σχεδόν συνηθισμένο.

Ο Γιατρός Wilmore μπορεί να είναι αισιόδοξος για τη δυνατότητα των αθλητών να βελτιώνονται, αλλά μερικοί αθλητές δεν αισθάνονται ότι μπορούν να βασίζονται μόνο στο σώμα τους για να νικήσουν. Αυτοί ως εκ τούτου, προσπαθούν να ενισχύσουν τις ευκαιρίες τους για να επιτύχουν τεχνιτά. Αυτό το κάνουν παίρνοντας στεροειδή αναβολικά. Αυτά τα φάρμακα αυξάνουν την δύναμη και την αντοχή και βελτιώνουν την σωματική εμφάνιση των ανθρώπων . Επίσης, αν και τα στεροειδή είναι παράνομα ,πολλοί αθλητές που είναι πολλά υποσχόμενοι έχουν στραφεί στο να παίρνουν αναβολικά. Αρσυβαρίστες ,δρομείς μακρών διαστάσεων, οι ποδηλάτες και οι παίκτες του μπέισμπολ και άλλοι αθλητές είναι πρόθυμοι να ρισκάρουν να πάρουν στεροειδή γιατί πιστεύουν πως αυτά τα φάρμακα θα τους δώσουν το πλεονέκτημα για να νικήσουν τους αντίπαλους. Αυτό που δεν συνειδητοποιούν οι περισσότεροι αθλητές είναι ότι το κύριο πρόβλημα με το να παίρνεις αυτά τα φάρμακα είναι το αν θα δουλέψουν ή όχι. Είναι κάποιοι μακροπρόθεσμοι και πολύ περισσότερο επιβλαβές επιδράσεις που πρέπει να προσέχουν. Οι αθλητές με το να παίρνουν στεροειδή μπορεί να αρχίσουν να υποφέρουν από υψηλή αρτηριακή πίεση, υψηλά επίπεδα χοληστερίνης ,σοβαρή ακμή και φαλάκρα. Μπορεί επίσης να σταματήσουν να αναπτύσσονται. Αργότερα στη ζωή θα υποφέρουν από προβλήματα καρδιάς και συκωτιού.

Οποιοσδήποτε στραφεί στα στεροειδή για να βελτιώσει την αθλητική του επίδοση θα πρέπει να κοιτάξει την τύχη κάποιων super αθλητών από την Ανατολική Γερμανία. Συχνά χωρίς επίγνωση, αυτοί οι άνθρωποι έχουν στεροειδή μέσα στο σώμα τους από πολύ μικρή ηλικία. «Ποτέ δεν ρωτήσαμε τους προπονητές μας», είπε η πρωταθλήτρια του βόλεϊ Καταρίνα Μπούλιν. «Όταν οι γιατροί της έδιναν ενέσεις, χάπια και ροφήματα, ποτέ δεν ρώτησε τι έπινε γιατί δεν έβλεπε την συσκευασία». Αυτοί οι αθλητές έχουν πετύχει τους στόχους τους αλλά σήμερα πληρώνουν το τίμημά τους. Σήμερα σε ηλικία 40 ετών ,είναι πολύ άρρωστοι άνθρωποι. Τα στεροειδή τους έχουν καταστρέψει τις ζωές τους. Η Μπιργκίτ Μποσέ, αθλήτρια σφαιροβολίας δεν μπορεί σχεδόν καθόλου να περπατήσει και οι γιατροί της λένε πως τα κόκαλά της μοιάζουν με αυτά ενός 80αχρονού ηλικιωμένου ανθρώπου. Είναι κυριολεκτικά καταδικασμένη σε πόνο. Η Μποσέ, που δεν ήξερε πως της δίνανε φάρμακα, είπε, όταν έμαθε την αλήθεια, «Δίνω τα μετάλλια μου . Είμαι πολύ πικραμένη…»

Είναι λυπηρό για τους αθλητές να καταφεύγουν στο να χρησιμοποιούν στεροειδή με σκοπό να σπρώξουν τους εαυτούς τους παραπάνω από ότι τα σώματά τους μπορούσαν κανονικά να επιτρέψουν. Δεν είναι μόνο αθλητικά ιδεώδη ,αλλά μπορεί να μην άξιζε το τίμημα που θα έπρεπε να πληρώσουν στο μέλλον. Αντί να χρησιμοποιούν στεροειδή μπορούν να ενθαρρύνονται από την έρευνα του Γιατρού Wilmore, που δείχνει πως μπορούν ακόμα να σπάνε ρεκόρ απλά ακολουθώντας σύγχρονες μεθόδους προπόνησης. Μετά από όλα αυτά, ποιος θα ήθελε να κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο με ένα χάπι? Θα ήταν ένα πολύ άσχημο μυστικό για να ζήσεις με αυτό.

Γράφει η Ελίσα Παπαγιάνη.

ΥΛΙΚΑ:

1 ½ κιλό μπούτι ή ωμοπλάτη αρνιού

Αλάτι

Πιπέρι

¾ φλιτζάνι βούτυρο

2 κ.σ. ρύζι

1 κιλό γιαούρτι

5 αβγά χτυπημένα

1κ.σ.αλεύρι

Το αρνί… πριν

Εκτέλεση:

Κόβουμε το κρέας σε 4 μερίδες και αλατοπιπερώνουμε. Περιχύνουμε με το μισό από το βούτυρο που έχουμε στο φλιτζάνι και ψήνουμε στους 170-180 βαθμούς αλείφοντας πότε πότε με το ζουμί του για περίπου 40 λεπτά ή μέχρι να ροδίσει καλά. Ανακατεύουμε το ρύζι στο ζουμί του ταψιού. Αλατοπιπερώνουμε το γιαούρτι.
 Πρόσθετουμε τα αβγά ανακατεύοντας μέχρι να γίνει μία ομοιόμορφη μάζα. Βάζουμε στην άκρη. Λιώνουμε το υπόλοιπο ½ φλ. Βούτυρο και προσθέτουμε το αλεύρι.
 Σοτάρουμε μέχρι να είναι ομοιόμορφο. Προσθέτουμε το μείγμα γιαουρτιού και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει μία ομοιόμορφη μάζα. Ρίχνουμε τη σάλτσα γιαουρτιού στο ταψί, ανακατεύουμε τα κομμάτια κρέατος και ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 45 λεπτά. Σερβίρεται ζεστό.

View post on imgur.com

Γράφει η Ελίσα Παπαγιάνη

Θυσία ονομάζεται η προσφορά διαφόρων αγαθών (π.χ. ζώων ,γεωργικών προϊόντων) ,αλλά και, αρκετές φορές ,και ανθρώπων με σκοπό την απόκτηση της εύνοιας των θεών .Στην αρχαιότερη γλώσσα ,τα σανσκριτικά, η έννοια της λέξης αυτής αποδιδόταν μέσω της λέξης dhew ,που σημαίνει καπνός .Προφανώς ο πολιτισμός αυτός ,όπως και ο μετέπειτα περσικός , βασιζόταν στην δοξασία ότι το θείο ,συνδέεται με την φωτιά (καιομένη βάτος).

Ωστόσο στην πορεία των αιώνων και μεταβαίνοντας σε πιο σύγχρονες εποχές, όπου συναντάμε πιο εξελιγμένους πολιτισμούς ,η έννοια της θυσίας αποκτά μια μεταφορική ερμηνεία ,που συμπίπτει με αυτή της αυτοθυσίας .Η εκτεταμένη έννοια αυτή θεωρούσε σαν θυσία και την προσφορά (πνευματική ή ψυχική) που πραγματοποιεί ένα άτομο με σκοπό να επιτύχει κάτι.

Προσεγγίζοντας την κυριολεκτική έννοια της θυσίας και πραγματοποιώντας μια “ιστορική αναδρομή” ,θα μεταβαίναμε στην Ουρ της Χαλδαίας ,την αρχαιότερη πόλη ,η οποία βρισκόταν σε μια περιοχή ανάμεσα στη Βαβυλώνα και τον Περσικό κόλπο και στους δύο ποταμούς Τίγρη και Ευφράτη . Μάλιστα από τον Ξενοφώντα ,αργότερα ,στο έργο του Κύρου ανάβαση, οι Χαλδαίοι περιγράφονται ως ένας φτωχός ,βάρβαρος αλλά γενναίος λαός ,ο οποίος στην χώρα των Ασσυρίων ,βρίσκοντας έναν σπουδαίο πολιτισμό γρήγορα τον προήγαγαν και τον ανέπτυξαν .Εκεί λοιπόν για πρώτη φορά το 7000 π.Χ. Μας περιγράφεται η πρώτη θυσία ,στην Παλαιά Διαθήκη , που δεν ήταν άλλη από αυτή του Ισαάκ.

Συγκεκριμένα :”Όταν έφτασαν στον τόπο που τους είχε πει ο Κύριος .ο Αβραάμ έχτισε εκεί(λόφος της Μόρια ) ένα θυσιαστήριο, ετοίμασε τα ξύλα ,έδεσε τον γιό του ,τον Ισαάκ, και τον έβαλε στο θυσιαστήριο ,πάνω από τα ξύλα. Ύστερα άπλωσε το χέρι του και πήρε το μαχαίρι να σφάξει το παιδί του .Αλλά άγγελος Κυρίου του φώναξε από τον ουρανό και του είπε “Αβραάμ! Ο Θεός είδε την πίστη σου. Μην απλώσεις χέρι στο παιδί και μην του κάνεις τίποτα ,αλλά σφάξε αυτό το κριάρι ,που είναι δεμένο στο βωμό.” ”

Το απόσπασμα αυτό αποτελεί ιδανικό παράδειγμα του φόβου που είχαν οι άνθρωποι για τον Θεό και την ανάγκη τους να τον ευχαριστήσουν με σκοπό την αποφυγή τιμωρίας ή οποιασδήποτε άλλης ένδειξης δυσαρέσκειας του Θεού προς αυτούς (θάνατοι ,επιδημίες ,κακή σοδειά κ.ά.). Συνεπώς αντιλαμβανόμαστε πως οι άνθρωποι εκείνης της εποχής ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν θυσίες μεγάλης αξίας ,όπως οι ανθρωποθυσίες, με σκοπό να ζήσουν με ευημερία και να κερδίσουν την εύνοια του δοξαζόμενου θεού τους. Επίσης σημαντικό είναι να προσθέσουμε τ’ ότι οι θυσίες των ζώων πραγματοποιούνταν για την ατομική ευχαρίστηση ,ενώ οι ανθρωποθυσίες για την ευχαρίστηση όλης της κοινότητας.

Ένας ναός το Γκομπεκλί Τεπέ (χρονολογείται γύρω στο 11.500 π.Χ.) απόδειξη θυσιών όπως αυτής του Ισαάκ ,που περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη ,καθώς έπειτα από έρευνες βρέθηκαν ,εκτός από στοιχεία που αποδείκνυαν τις δοξασίες προς την φύση και την γονιμότητα που πραγματοποιούνταν , σε μικρά πήλινα δοχεία ,θαμμένα βαθιά στο έδαφος , σκελετοί νεαρών παιδιών , που θεωρήθηκε ότι θάφτηκαν ζωντανά ως μια μαζική ανθρωποθυσία μεγάλης αξίας.

Αργότερα στην Αρχαία Ελλάδα η πραγματοποίηση θυσιών εμφανίζεται και εκεί και συνδυάζεται. Η αρχαία ελληνική θρησκεία δεν ήταν ζήτημα προσωπικών πεποιθήσεων και πίστης .Ήταν πρωτίστως λατρεία ,δηλαδή ενεργητική συμμετοχή σε εορτές και πανηγύρεις πομπές και τελετουργίες .Οι λατρευτικές αυτές πρακτικές διάνοιγαν ή ανανέωναν τους διαύλους επικοινωνίας των ανθρώπων με την αθάνατη φύση.

Η σχεδόν πάντα παρούσα πράξη λατρευτικής επαφής με τους θεούς ήταν η θυσία .Οτιδήποτε οι άνθρωποι θεωρούσαν πολύτιμο για τη ζωή τους ,από τα πρώτα δείγματα σοδειάς των χωραφιών τους έως το γιό ή την κόρη τους ,μπορούσε να αποτελεί αντικείμενο θυσίας .

Στην Αρχαία Ελλάδα οι ανθρωποθυσίες ,όπως για παράδειγμα η θυσία της Ιφιγένειας ,της κόρης του Αγαμέμνονα, που θα θυσιαζόταν πριν τον Τρωικό πόλεμο ώστε να φυσήξει ευνοϊκός άνεμος και να ξεκινήσει η εκστρατεία η οποία όμως σώθηκε από τη θεά Άρτεμη και στην θέση της τοποθετήθηκε ένα ελάφι ,αντικαταστάθηκαν από θυσίες ζώων ,γιατί θεωρούνταν ιδιαίτερα βάρβαρες .Στη Μινωική Κρήτη θυσιάζονταν στον Μινώταυρο 7 νέοι και 7 νέες από την Αθήνα , έως την εποχή του Θησέα.

Συνεπώς παρατηρούμε ότι ενώ αρχικά οι θυσίες έθεταν ,ως κριτήριο επιλογής του αντικειμένου της προσφοράς ,την αξία που ήθελαν να δώσουν οι πιστοί στην προσφορά και τον σκοπό που ήθελαν να πετύχουν ,ενώ εξελίσσεται ο πολιτισμός σιγά -σιγά ,περιορίζονται μέσω κάποιων ηθικών φραγμών που τίθονταν ή επειδή οι κοινωνίες άρχισαν να θεωρούν τον άνθρωπο ως αξία και άρχισαν να διαφαίνονται και ατομικά δικαιώματα.

Στον αιγυπτιακό πολιτισμό, όπως αναφέρει και ο Μανέθων ,γίνονταν κάθε μέρα τρείς ανθρωποθυσίες οι οποίες αφιερώνονταν στον θεό Ήλιο μέχρι και την εποχή του Αμασίου .Οι Φοίνικες πάλι έριχναν κλήρο και θυσίαζαν παιδιά ανάλογα με το πώς έπρατταν οι Καρχηδόνιοι. Σε μεμονωμένες περιπτώσεις μπορούσε να θυσιαστεί και κάποιο ζώο αλλά τότε η θυσία δεν θεωρούνταν αποτελεσματικά.

Οι άνθρωποι λοιπόν συμπεραίνουμε ότι είχαν ανάγκη να προσφέρουν στους θεούς τους κάτι με αξία για τους ίδιους με σκοπό α) να τους τιμήσουν (δοξασία), β) να τους εξευμενίσουν ,γ) να τους ευχαριστήσουν ή δ) λόγω του φόβου που ένιωθαν προς αυτούς .Επίσης οι άνθρωποι συχνά διακατέχονταν από την μοιρολατρία και την πίστη στο “κακό μάτι” π.χ. Θεωρούσαν ότι κάποιος θεός θα είχε σκοπό να αλλάξει τροπή στη ζωή τους εάν ήταν ιδιαίτερα ευτυχής και απαλλαγμένη από πιθανές δυσκολίες ,έτσι λοιπόν οδηγούνταν σε θυσίες αγαπημένων αγαθών ή και ανθρώπων .

Τα αίτια πραγματοποίησης θυσιών είναι οικονομικά και κοινωνικά .Με την εποχή της Πατριαρχίας ( 5000 π.Χ.) οι άνθρωποι περνούν στο οικονομικό σύστημα της φεουδαρχίας και της ατομικής ιδιοκτησίας ,μαθαίνουν δηλαδή ότι για να λάβει κάτι πρέπει να δώσει και κάτι σε αντάλλαγμα .Όσο αναφορά τα κοινωνικά αίτια ,έως και η φράση “αποδιοπομπαίος τράγος” περιγράφει μια θυσία που πραγματοποιούσαν οι Εβραίοι τοποθετώντας τον καλύτερο της πόλης ανάποδα σε ένα γαϊδούρι και φορώντας του δέρμα τράγου και διώχνοντάς τον στην έρημο , για να αποβληθεί η ύβρις από την κοινωνία .Αργότερα ,έδιωχναν μόνο έναν τράγο ( ο τράγος ταυτίζεται με τον Σατανά ) .

Παράλληλα προσεγγίζοντας την μεταφορική έννοια της θυσίας και περνώντας στο εννοιολογικό φάσμα της αυτοθυσίας ,είναι ιδιαίτερα εύκολο να αντιληφθούμε την συμβολή της στην εξέλιξη του πολιτισμού ,γιατί όπως είπε και ο Θουκυδίδης στο έργο του “Ιστορίαι” : “…Εγώ πιστεύω ότι ωφελούνται περισσότερο οι πολίτες όταν η πόλη ευημερεί συνολικά παρά όταν ευτυχεί κάθε πολίτης ξεχωριστά ,ενώ η πόλη συνολικά δυστυχεί… ”.

Έτσι λοιπόν ιδανικό παράδειγμα αποτελεί η υπέρτατη θυσία του Ιησού Χριστού ,ο οποίος πρόσφερε τον εαυτό του με σκοπό να λάβει όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων πάνω Του. Ο ίδιος υποβλήθηκε σε μια σειρά σωματικών και πνευματικών κακουχιών για το ανθρώπινο καλό. Παρά λοιπόν τι όποιες δυσκολίες και αν συνάντησε , παρέμεινε πιστός στην επιθυμία της αυτοθυσίας Του για το κοινό καλό ,ακόμη και στο φριχτό βασανιστήριο της Σταύρωσής Του.

Επίσης ο βασιλιάς της θρυλικής, αρχαίας Σπάρτης ,Λεωνίδας ,έπεσε μαχόμενος κατά των Περσών στην περιοχή των Θερμοπυλών και έγινε σύμβολο πατριωτικής αυτοθυσίας. Η θυσία του Λεωνίδα και των 300 συμπολεμιστών του ,οι οποίοι συνέχισαν να μάχονται ακόμη και όταν γνώριζαν ότι δεν υπήρχε ελπίδα σωτηρίας , έγιναν ένα διαχρονικό σύμβολο.

Αξιοσημείωτη είναι επίσης και η αυτοκτονία του Σωκράτη .Με την αυτοθυσία του δεν ήθελε παρά να αποδείξει στους υπόλοιπους την μεγάλη αλήθεια που γι’ αυτόν ήταν αυτονόητη : Πως με τον αδιαμαρτύρητο θάνατό του αποδείκνυε πως έμενε πιστός στις πεποιθήσεις του που σε όλους δίδασκε μια ζωή.

Συνεπώς ,κατανοούμε ότι η θυσία συμβάλλει ιδιαίτερα στην εξέλιξη του πολιτισμού αφού : α)αποτελεί μέσο επίτευξης σημαντικών έργων (π.χ. Γεφύρι της Άρτας -θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα ) ,β) εφαρμόζεται η θεωρία της προσφοράς για το κοινό καλό ,γ)βαθμιαία γίνεται κατανοητή από τους ανθρώπους η βαρβαρότητα της πραγματοποίησης αιματηρών θυσιών – η αξία της ανθρώπινης ζωής ,εφαρμόζοντάς τις πλέον με την προσωπική αυτοθυσία που προκαλείται αρκετές φορές μέσω της σύγκρουσης ρόλων , δ) αποτελούν σημαντικό τμήμα της θρησκείας στην οποία και διαμορφώνονται ουσιαστικά οι ηθικές αντιλήψεις αλλά και η προσωπικότητα του ατόμου.

Καταληκτικά παρόλο που αρκετοί πιστεύουν ότι έμπρακτες πράξεις αυτοθυσίας στη σύγχρονη κοινωνία δεν υπάρχουν ένα αξιοθαύμαστο παράδειγμα αυτοθυσίας είναι αυτό του Όλεγκ Ιβάνοβισχ Οκριμένκο ,γνωστός και ως “Ήρωας της Ρωσίας” ο οποίος κατά τη δίωξη ενός κακοποιού ,όταν αυτός έριξε χειροβομβίδα απειλώντας τη ζωή ενός ομήρου και όλων των αστυνομικών που βρίσκονταν εκεί γύρω ,ο Όλεγκ Ιβάνοβισχ Οκριμένκο έπεσε πάνω της καλύπτοντάς την με το σώμα του ,απορροφώντας την έκρηξη και σώζοντας όλους τους παρευρισκόμενους. Παράλληλα στη σύγχρονη κοινωνία η θυσία εμφανίζεται και με την μεταφορική της σημασία τις περισσότερες φορές κυρίως κατά τη σύγκρουση κοινωνικών ρόλων κάποιων ατόμων (π.χ. Ο γονέας ο οποίος λόγω της υποχρέωσής του να φροντίσει το άρρωστο παιδί του ,θυσιάζει το ημερομίσθιό του στη δουλειά) .

Δυστυχώς όμως ,κάποιες ομάδες ατόμων ,εξαιτίας του φανατισμού που τους διακατέχει ,παρερμηνεύουν τη σημασία της θυσίας (π.χ. Τζιχαντιστές ) και καταπατώντας τα φυσικά, ανθρώπινα δικαιώματα ,αγνοώντας τα δικαιώματα των ανθρώπων στη ζωή αυτοκτονούν κάποιες φορές αλλά παράλληλα παρασέρνουν στο θάνατο και αθώους ,πιστεύοντας ότι κάνουν το σωστό ,απαλλάσσουν τον κόσμο από του “άπιστους “. Τέλος προσπαθώντας να αναλύσουμε περισσότερο τις εννοιολογικές πτυχές της θυσίας ,κατανοούμε ότι συχνά προβάλλουν τον άνθρωπο ως μέσο και όχι ως σκοπό ,κάτι που είναι λάθος ,διότι θα ΄πρεπε η ευτυχία των ανθρώπων να βρίσκεται στην συνολική ευημερία και όχι στην μεταχείριση κάποιων κοινωνικών ομάδων (π.χ. Αμόρφωτοι άνθρωποι), με στόχο την απόκτηση της προσωπικής ευτυχίας και της κάλυψης των συμφερόντων.

Συνοψίζοντας ,τα χρόνια αυτά , αρκετές φορές ο αληθινός λόγος για τον οποίο πραγματοποιείται κάποια θυσία ,κρύβεται κάτω από μία κίβδηλη εικόνα η οποία μας παρουσιάζεται ως η αιτία με σκοπό φυσικά , την απόκρυψη της πραγματικής κυρίως για την κάλυψης προσωπικών συμφερόντων .Ως άξιοι λοιπόν πολίτες οφείλουμε να αναρωτηθούμε : Είναι πραγματικά η θυσία ένας τρόπος επίτευξης ενός στόχου για το κοινό καλό ,ή εξυπηρετεί άλλους σκοπούς ;

Γράφει η Νικολέττα Στρέπκου