Στη ζωή : Είναι ένα Μυστήριο, σαν όλα τα σημαντικά στη ζωή. Το γέλιο και η ενθουσιώδης στάση ζωής, όπως και όλα τα μυστήρια της ζωής, καλύτερα να τα βιώσεις παρά να σου πουν τι είναι ή να ακούσεις κάποιον να σου μιλάει γι αυτά. Το γέλιο, την χαρά, τον ενθουσιασμό, την ευγνωμοσύνη ή τα ζεις ή τίποτα. Καλύτερα να μάθεις να κολυμπάς μέσα στο κάθε μυστήριο, παρά να θες να το ανακαλύψεις, να το μάθεις αντί να το απολαμβάνεις. Τότε χάνει την μαγεία του και κάθε ουσιαστική αξία. Έτσι είναι και ο ενθουσιασμός. Ένα ακόμη κοσμικό μυστήριο.

Υπάρχουν όμως  κάποιες περιπτώσεις όπου τα πράγματα είναι διαφορετικά, όπως π.χ.
 ✔Σε μια κηδεία δεν γελάς και σε έναν γάμο δεν κλαις, εκτός κι αν είναι από χαρά.
 ✔Σε ένα σεμινάριο δεν χαχανίζεις και σε μια χαρούμενη συντροφιά δεν συζητάς με μιζέρια.
 ✔Στους πελάτες σου δεν λες ανέκδοτα και στον σύντροφο σου δεν λες τα άσχημα που συμβαίνουν στο γραφείο, όταν πας να ξαπλώσεις κλπ
  
Κάθε πράγμα στον καιρό του και στην ανάλογη στιγμή, αλλά και μόνο αν είναι απαραίτητο να ειπωθούν. Ένας ενθουσιασμένος άνθρωπος, είναι ένας πνευματικός άνθρωπος και στην κατάσταση που βρίσκεται -της χαράς- είναι αδύνατον να αναπαράγει άσχημα γεγονότα, συναισθήματα, κακίες ή δολιοφθορές κι αν βρεθεί στην ανάγκη να το κάνει, επιλέγει τον πιο ανώδυνο τρόπο και τον διανθίζει, τον εμποτίζει, με τον ενθουσιασμό του.

Για το γέλιο και την και την χαρά υπάρχουν και κάποια πράγματα τα οποία δεν γνωρίζουμε!! ✔ Ο Ενθουσιασμός το γέλιο και η χαρά είναι ευφυΐα, όπως και η διαφοροποίηση των καταστάσεων δείχνει εξυπνάδα και, πάνω απ’ όλα, δείχνει μια ανέμελη ψυχή. Όποιος ξέρει να γελά, γελά με την ψυχή του και  απολαμβάνει ο ίδιος τα αποτελέσματα της στάσης του και τα σκορπίζει γύρω του.
✔Το Γέλιο για να υπάρξει χρειάζεται μια ιδιαίτερη ευφυΐα, μια πνευματική ανωτερότητα. Σημαίνει πως μπορείς να καταλάβεις την γελοιότητα μιας συγκεκριμένης κατάστασης της ζωής. Ακόμη, είναι μακράν η πιο έξυπνη  η πλέον ιδιοφυής διευθέτηση εμποδίων η παρεξηγήσεων. Τι είναι λοιπόν το Γέλιο;

Το Γέλιο Φανερώνει Το Χαρακτήρα. Ένα πολύ σημαντικό πράγμα που πρέπει να θυμάσαι πάντοτε είναι πως η εξέλιξη της ζωής σε αυτό το Σύμπαν, λειτουργεί και αναπτύσσεται μέσα από πολικότητες, μέσα από Πολικά Αντίθετα. Ζούμε σε ένα σύμπαν δυαδικότητας και παλαντζάρουμε σε αντίθετες καταστάσεις. Η ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο, είναι ΚΑΙ άσπρο ΚΑΙ μαύρο, ΜΑΖΊ με όλες τις αποχρώσεις του άσπρου και του μαύρου. Ίσως  μπορείς να περπατήσεις μικρές αποστάσεις με το ένα πόδι, μπορείς να σταθείς  αλλά δεν μπορείς να τρέξεις…χρειάζεσαι και τα δύο πόδια και καλή φυσική κατάσταση και την θέληση να αρχίσεις το τρέξιμο. Φαντάσου έναν αετό με ένα σπασμένο φτερό. Μπορεί να σέρνεται αλλά δεν μπορεί να πετάξει. Το ίδιο και η εξέλιξη της ζωής, η ίδια η εξέλιξη της «Ύπαρξης», χρειάζεται πολικά αντίθετα. Αγάπη και μίσος, γέλιο και θλίψη, ζωή και θάνατο και όλες τις αποχρώσεις αυτών των αντιθέτων.

Χρειάζονται και τα δύο για να δημιουργηθεί ορμή για ζωή, διαφορετικά υπάρχει το τίποτα.  Θα αφήσουμε την αγάπη – μίσος για μια άλλη φορά και θα δούμε σήμερα για τα πολικά αντίθετα  γέλιο – θλίψη. Και τα δύο  είναι επιλογή και δείχνουν τις εσωτερικές διεργασίες που γίνονται, μια συγκεκριμένη στιγμή, μέσα στην καρδιά ενός ανθρώπου. Όμως  το ένα αναιρεί το άλλο και δεν μπορείς  να είσαι και χαρούμενος και σοβαρός. Θα είσαι ή το ένα ή το άλλο.

Η έλλειψη του γέλιου είναι αναπηρία: Ένας ακόμη χώρος όπου συνήθως «δε γελάει κανείς» -και είναι να απορείς αν δεν είσαι υποψιασμένος- είναι η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες. Επίσης όταν λέμε«Δε γελάμε με τον πόνο του άλλου» και «Για γέλια είμαστε; Για κλάματα είμαστε» και «Όταν υπάρχει πόνος, κρίση, αρρώστια πώς να γελάσεις;» και «Πώς θα γελάμε, με ποιόν;» και «Έχεις εξετάσεις, σοβαρέψου επιτέλους» και «Πότε θα σοβαρευτείς και θα ωριμάνσεις;» και  «πάψε να γελάς, χωρίς λόγο, φαίνεσαι γελοίος» και όλα αυτά τα γραφικά …

Με αυτή τη νοοτροπία, τι είδους εκπαίδευση κάνουν οι κοινωνίες στα παιδιά τους;
Τι είδους ανθρώπους ετοιμάζουν για πολίτες; Σ’ ένα χώρο, όπου κυριαρχούν η λύπη και ο οίκτος, η αμηχανία και η περιέργεια, η αποστροφή, η αποφυγή και η απομάκρυνση σαν πρώτη αυτόματη αντίδραση; «Πώς να βρεις κουράγιο για γέλιο μέσα στην κακομοιριά;» Πώς είναι δυνατόν οι μαθητές, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να γελούν;

Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει η υψηλή τέχνη του γέλιου, του ενθουσιασμού και της χαράς σε μια κοινωνία που παίρνει ένα παιδί από την τρυφερή ηλικία των 4 χρόνων και το βάζει μέσα σε κλουβιά που αποκαλεί εκπαιδευτήρια; Δημιουργεί, υπάκουους, θωρακισμένους, δούλους, υπαλλήλους. Όχι ζωντανούς Πνευματικούς ανθρώπους. Γι αυτό και τα ευαίσθητα Πνευματικά όντα δεν αντέχουν αυτήν την κακόμοιρη, νεκρή από κάθε τι Πνευματικό, ανθρωπότητα. Άλλωστε αυτή η κοινωνία των μίζερων κατσουφιασμένων νεκρών, δεν φτιάχτηκε για Έμψυχα Πνευματικά όντα. Είναι ο κόσμος του Εγώ, αλλά ακόμη και σε ένα σύμπαν που κυριαρχεί «το τέρας με τα 5.000 κεφάλια», το εγώ… παύει να υπάρχει, αδρανοποιείται, όταν γελάς με την καρδιά σου και είσαι σε μόνιμη κατάσταση ενθουσιασμού και χαράς.

Γι αυτό σου λέω να γελάς με την καρδιά σου, να ζεις στον παρόντα χρόνο, είναι ο μόνος χρόνος που έχεις, ολοκληρωτικά, να διακινδυνεύσεις τα πάντα με ενθουσιασμό, γέλιο, χαρά για την ζωή. Αν μπορέσεις να αλλάξεις τη σοβαρότητα σε γέλιο, την θλίψη σε χαρά, τον πόνο σε γιορτή τότε είσαι ικανός να μετατρέψεις τον θάνατο σε ζωή.  
Γι΄ αυτό,  μάθε την τέχνη του γέλιου, την τέχνη του ενθουσιασμού, όσο ακόμη είναι καιρός, όσο προλαβαίνεις!

Γράφει ο Ιωάννης Αναστόπουλος, (Γ’1)