April 23

Καλημέρα Θλίψη

Το βιβλίο της Φρανσουάζ Σαγκάν, ’’Καλημέρα Θλίψη’’ αναφέρεται σε ένα ιδιαίτερο καλοκαίρι που σημάδεψε την ζωή της Σεσίλ. Συγκεκριμένα η Σεσίλ είναι ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι που τα τελευταία δυο χρόνια ζει με τον πατέρα της-και την γυναίκα του, Έλσα-. Η μητέρα της έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Ο πατέρας της είναι καλός και στοργικός αλλά επιπόλαιος. Έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στις γυναίκες(και έτσι δεν έχει βρει μια ‘μόνιμη’ σύζυγο ακόμη.

Η Σεσίλ έχει μεγάλη αδυναμία στον πατέρα της και δεν την ενοχλεί η παρουσία της συντρόφου του, Έλσας .Η Άννα ήταν φίλη της μητέρας της Σεσίλ και είναι σχετικά έξυπνη, αδιάφορη και πολύ όμορφη. Αυτή είχε την επιμέλεια της Σεσίλ για ένα χρονικό διάστημα ,φροντίζοντας την και τώρα ξαναγυρνά δημιουργώντας στον Ράυμον ένα έντονο συναίσθημα για αυτήν.

Ο Συρίλ είναι ένα αγόρι, στην ηλικία των είκοσι, που ζει δίπλα στην βίλα του Ράυμον και βαθμιαία ανακαλύπτει στην Σεσίλ την αγάπη του.Σύντομα ο Ράυμον παρατάει την Ελσα και ζει με την Άννα κάτι που στην αρχή ενθουσίασε την Σεσίλ άλλα η Άννα είναι αποφασισμένη να τον παντρευτεί και αυτός συμφωνεί. Η Σεσίλ αποδέχεται αυτό το νέο σχετικά ευχάριστα αλλά όταν η Άννα την θέλει επικεντρωμένη στα μαθήματα της για να πάρει το δίπλωμα και ‘εμποδίζει’ την ανεξαρτησία εκείνης και του πατέρα της παίρνει δραστικά ,μέτρα.

Το σχέδιο της είναι, ο Συρίλ να παριστάνει τον σύντροφο της Ελσας, ώστε ο Ραυμον να ζηλέψει και να πάρει πίσω την Έλσα όπως τον παλιό καιρό.Εν τω μεταξύ η Σεσίλ και ο Συρίλ είχαν αναπτύξει έναν σκληρό δεσμό. Όταν τελικά το σχέδιο τους έχει πετύχει η Άννα φύγει από την βίλα με το αυτοκίνητο της έχοντας ήδη δει την Έλσα και τον Ράυμον μαζί. Τότε μετανιωμένος ο Ράυμον ξεσπά σε κλάματα και η Σεσίλ παρόλο που είχε μπερδεμένα αισθήματα για την Άννα δεν ήθελε να φύγει.

Πατέρας και κόρη έφτιαξαν κάποια γράμματα για την Άννα ώστε να τους συγχωρέσει και να έρθει πίσω. Οι προσπάθειες τους ήταν μάταιες διότι ενημερώθηκαν πως η Άννα είχε πάθει ένα δυστύχημα και είχε πεθάνει Ο Ραυμον και η Σεσίλ νοίκιασαν μια άλλη βίλα για το επόμενο καλοκαίρι. Η Σεσίλ βρήκε ένα αγόρι ,τον Φιλίπ και ο πατέρας της μια άλλη γυναίκα .Και οι δυο έμειναν ενωμένοι και δεν έπαψαν να θυμούνται την Άννα, προχωρώντας όμως στο επόμενο στάδιο της ζωής τους.

Γράφει η Λαμπρινή Στρέπκου
April 23

Σχολιασμός του βιβλίου ιστορίας της Β´ Γυμνασίου

Ονομάζομαι Λαμπρινή Στρέπκου και είμαι μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου. Θα γράψωγια το φετινό βιβλίο της Ιστορίας (Δευτέρας γυμνασίου) το οποίο αναφέρεται στην Μεσαιωνική και Νεότερη Ιστορία, στα χρόνια του Βυζαντινού κράτους. Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα σχετικά με το βιβλίο αυτό κραυγάζουν.

Αρχικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα πλεονεκτήματα είναι ενδεικτικά τρία. Πρώτον, προσφέρει πολλές χρήσιμες πληροφορίες για τα τότε χρόνια και επομένως κάνει ενήμερα τα παιδιά για τα διάφορα ιστορικά γεγονότα. Επιπλέον χρησιμοποιεί ένα πλούσιο και σύνθετο λεξιλόγιο, που κατά τη γνώμη μου, αναπτύσσει την ποιότητα του λεξιλογίου των παιδιών περισσότερο καθώς βοηθάει τον τρόπο έκφρασής τους. Ένα τελευταίο πλεονεκτημα του βιβλίου Ιστορίας είναι η χρήση εικόνων σε κάθε μάθημα που μας κάνει να φανταστούμε (πχ την τοποθεσία των κρατών ,τον τρόπο ζωής κτλ.),κάτι σημαντικό για την αντίληψη του μαθήματος.

Ωστόσο τα μειονεκτήματα είναι πολλά και κάποιες φορές κάνουν το μάθημα της Ιστορίας δύσκολο. Συχνά, το λεξιλόγιο αποτελεί είτε θετικό είτε αρνητικό προσόν στο μάθημα της Ιστορίας. Όπως προανέφερα , το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί είναι πλούσιο και όμορφο, αλλά δυστυχώς πολλές φορές μπορεί να προβληματίσει τα παιδιά και να κάνει το μάθημα δυσνόητο.

Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι ο τρόπος διάταξης των ιστορικών γεγονότων. Δηλαδή, τα ιστορικά γεγονότα δεν έχουν καταγραφεί με χρονολογική σειρά και η κατανομή της ύλης δεν είναι ομοιόμορφη. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εξιστόρηση των κατακτήσεων των Σελτζούκων που ,έπειτα ,συνεχίζει με την Άλωση της Πόλης –σταυροφορίες περίοδο της Λατινοκρατίας και μετά επανέρχεται ξανά στους Σελτζούκους. Έτσι, έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να μπερδέψουν τα γεγονότα και μην τα έχουν στο μυαλό τους με χρονολογική σειρά.

Συμπεραίνοντας, το βιβλίο της Ιστορίας ίσως προσφέρει πολλά στα παιδιά, αλλά δεν παύει να δημιουργεί προβλήματα που η πλειοψηφία των μαθητών δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει.

Γράφει η Λαμπρινή Στρέπκου
April 17

Θανάσης Βασιλόπουλος : Ένας επαναστάτης της μουσικής, ένας ωραίος άνθρωπος.

Ο Θανάσης Βασιλόπουλος κατάγεται από μια από τις πιο σπουδαίες μουσικές οικογένειες της Ελλάδας, που έχουν παράδοση στο δημοτικό τραγούδι και το κλαρίνο, απ´ την φύτρα του Γιάννη και του Γιώργου Βασιλόπουλου.

Όταν γεννήθηκε, όπως λέει η μητέρα του, τα παιδικά του χέρια έπαιζαν μουσική και, βέβαια, τζαζίστας δεν γίνεσαι, αλλά γεννιέσαι.

Το 1972 που ο Θανάσης Βασιλόπουλος γεννήθηκε, η ανθηρή οικονομία στην Ελλάδα ήταν το κλαρίνο. Το κλαρίνο ήταν αυτό που έφερνε πολύ ««χαρτούρα»» και σε αυτούς που έπαιζαν και σε αυτούς που τραγουδούσαν. Ήταν αυτό που έδινε ««μυρωδιά»» Ελλάδας στους μετανάστες του εξωτερικού, Γερμανίας και Η.Π.Α. αλλά και στους εσωτερικούς μετανάστες, αυτούς που ερχόντουσαν απ´ τα χωριά στις πόλεις και από την Βόρεια Ήπειρο στην Αθήνα. Όλοι αυτοί έπαιρναν μυρωδιά χωριού και τοπικής πατρίδας ακούγοντας κλαρίνα σε μαγαζιά όπως η «Βοσκοπούλα», η «Γκόλφω» ή του «Σκαφίδα» στην πλατεία Ομονοίας.

Το κλαρίνο πάντα εξέφραζε και εκφράζει ακόμα και σήμερα την Ελληνική ψυχή και δεν νοείται γλέντι Ελληνικό δίχως κλαρίνο. Το Πάσχα, η επέτειος της Ελληνικής επανάστασης, είναι συνδεδεμένα με την γνώριμη φωνή αυτού του μουσικού οργάνου. Ακόμα και σήμερα στα Ελληνικά πανηγύρια οι Έλληνες, εν μέσω κρίσης, ξοδεύουν άπειρα λεφτά για να ακούσουν αυτό το Βαλκανικό όργανο. Το κλαρίνο είναι μεσ´ στο DNA μας και μας βοηθά να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας. Τα πιο σκληρά Ελληνικά πανηγύρια είναι αυτά της Αιτωλοακαρνανίας, του Μεσολογγίου και του Αγρινίου, πατρίδας του Θανάση Βασιλόπουλου. Εκεί έμαθε, μικρό παιδί, να παίζει κλαρίνο για να θρέψει την οικογένειά του. Η διαφορά του ήταν ότι αυτός έβαζε την ίδια την ψυχή, όχι για να ευχαριστήσει όσους τον άκουγαν μόνο, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Τα χέρια και τα πνευμόνια του ήταν η εξέλιξη της ψυχής του. Και κατάφερε πράγματι να εξελίξει αυτόν τον βουκολικό, Βαλκανικό ήχο σε ένα όργανο διεθνούς ενδιαφέροντος. Όταν μεγάλωσε, το πάντρεψε με άλλα έθνικ όργανα, από άλλες πατρίδες, όπως η Κίνα, η Μέση Ανατολή, οι Νότιες Πολιτείες των Η.Π.Α. Έτσι γεννήθηκαν μέσα απ´ την ψυχή και την τεχνική του κομμάτια όπως το Air Child, το Earth Child, και έγινε ένας καινούργιος Ravi Shankar, μόνο που αυτόν τον ανακάλυψε ο Joe Bonamassa
και τον κάλεσε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μοντρέ, όπου εκεί απέδειξε ότι το κλαρίνο μπορεί να γίνει ένα όργανο ισάξιο του σαξόφωνου και της Τζαζίστικης τρομπέτας, και μπορεί να πλεύσει μαζί με το Νάϊ. Με το κλαρίνο μπορεί σαν Άτρακτο, σαν καράβι μυαλού να ταξιδέψει κανείς στον χώρο της μουσικής.



Το δικό του κλαρίνο, όπως λέει ο ίδιος, είναι 150 χρόνων, αλλά εγώ πιστεύω ότι η ψυχή του και η μουσική του εκφράζει πολύ περισσότερα βιώματα, όπως τους νέγρους μπλουζίστες της Αλαμπάμα και του Μισισίπι, τους Βεδουίνους της Βόρειας Αφρικής αλλά και τους Δυτικό-Ευρωπαίους που εκφράζονται μέσα από την μουσική του Ζάν Μισέλ Ζάρ.

Για εμένα, μια συμμετοχή του Θανάση Βασιλόπουλου με τον Ζάν Μισέλ Ζάρ θα ήταν το «13ο όνειρο» της ηλεκτρονικής μουσικής του μέλλοντος. Εύχομαι η πορεία του να αποκαλύψει το σκοτεινό πρόσωπο της σελήνης (Dark side of the moon).
Πολλοί μπορούν να πούνε ότι δεν είναι ο μοναδικός και ότι ο Hüsnü Senlendirici παίζει ισάξια με τον Θανάση Βασιλόπουλο. Ναι, αλλά ο Θανάσης Βασιλόπουλος είναι ο μοναδικός που κατάφερε μαζί με τον Β. Παπαθανασίου (Across the mountains), να ανέβουν τα βουνά του Ινδοκαύκασου και να «πιάσουν» μαζί την ψυχή του Μ. Αλεξάνδρου…(!)   

Γράφει ο Διονύσης Βασιλόπουλος 
Επιμέλεια Σάντυ Αθανασοπούλου