The last drive : Όταν ο Πήγασος (Φαέθων) ήταν το πιο σημαντικό μέρος στα Εξάρχεια- απέναντι απο το αστυνομικό τμήμα- και κάθε βράδυ ακούγαμε τα καλύτερα ελληνικά συγκροτήματα.

Στις 20 Ιουλίου 1969, η NASA πραγματοποίησε την πιο σπουδαία αποστολή στα χρονικά της διαστημικής ιστορίας. Η σεληνάκατος Apollo 11 με επιβάτες τους Νηλ Άρμστρονγκ, Μπαζ Όλντριν και Μάϊκλ Κόλλινς προσεληνώθηκε στο φεγγάρι. Ο Νηλ Άρμστρονγκ έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι, λέγοντας τα λόγια “Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα”, τα οποία έμειναν στην ιστορία.

Έγινε όμως όντως έτσι; Πολλοί αμφισβητούν το γεγονός αυτό, λέγοντας πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη απάτη κατά της ανθρωπότητας και μιλούν για την ακριβότερη κινηματογραφική παραγωγή που έγινε ποτέ, με δισεκατομμύρια δολλάρια που διέθεσε η NASA. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που σύμφωνα με τους σκεπτικιστές επιβεβαιώνουν αυτή τη θεωρία συνωμοσίας, τα οποία θα παραθέσουμε παρακάτω.

Το πρώτο στοιχείο είναι η αμερικανική σημαία που φαίνεται να κυματίζει, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άνεμος στο φεγγάρι…. Η δεύτερη κατηγορία είναι η ύπαρξη της θανατηφόρας ακτινοβολίας Van Allen! Περνώντας μέσα από αυτή, οι αστροναύτες θα έπρεπε να είχαν πεθάνει, αφού οι στολές τους ήταν φτιαγμένες από υαλοβάμβακα και το διαστημόπλοιο είχε απλά ένα λεπτό στρώμα αλουμινίου, ενώ θα έπρεπε να είχε ένα στρώμα πάχους τουλάχιστον 2 μέτρων μολύβδου. Ακόμη, τη χρονιά  του 1969, έτυχε να γίνει η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη ηλιακή καταιγίδα, που θα προσέδιδε ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά ακτινοβολίας. Επιπλέον, η πατημασιά που δημιουργήθηκε δεν δικαιολογείται επειδή δεν υπάρχει η κατάλληλη ποσότητα υγρασίας στη σελήνη.

Όσον αφορά το διαστημόπλοιο της αποστολής, κατά την προσελήνωση δε σχημάτισε έναν τεχνητό κρατήρα. Κατά τη διάρκεια της αποστολής χρησιμοποιήθηκε ένα μεγάλο όχημα, το Rover, το οποίο δεν ήταν δυνατό να χωρέσει στο μικρό διατημόπλοιο. Γιατί στις φωτογραφίες των αστροναυτών από τη Σελήνη δεν φαίνονται τα αστέρια στον ουρανό; Άλλο ένα ερώτημα που θέτουν οι συνωμοσιολόγοι. Οι μακριές σκιές στις φωτογραφίες φαίνονται σαν να προκαλούνται από προβολείς ενός κινηματογραφικού studio. Επίσης, υπάρχουν σκιές με διαφορετική κατεύθυνση, αποτέλεσμα που θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο από πολλούς διαφορετικούς προβολείς. Ακόμη, ο αστροναύτης, που έχει απαθανατιστεί να κατεβαίνει από το διαστημόπλοιο φαίνεται τέλεια φωτισμένος, κάτι που δε θα μπορούσε να συμβεί, διότι η τεράστια σκιά της σεληνακάτου θα έπρεπε να τον καλύπτει πλήρως. Σε πολλές φωτογραφίες, φαίνονται τα σκόπευτρα πίσω από τα αντικείμενα που εικονίζονται. Επίσης, οι στολές των αστροναυτών ήταν πολύ ογκώδεις και οι κάμερες που ήταν ενσωματωμένες στο σημείο του στήθους πάνω τους θα ήταν δύσκολο να σκοπεύσουν τέλεια, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, αφού ούτε οι ίδιοι οι αστροναύτες δε θα μπορούσαν να δουν από το σκόπευτρο. Σε δύο φωτογραφίες που τραβήχτηκαν, φαίνεται ως φόντο το ίδιο ακριβώς βουνό, όπου στη μία εικονίζεται η βάση της πυραυλακάτου, ενώ στη δεύτερη όχι, τη στιγμή που είχαν ανακοινώσει ότι η βάση δε μετακινήθηκε μέχρι τη στιγμή που έφυγαν.

Λίγα λεπτά πριν την προσελήνωση, ακούγονταν οι φωνές των αστροναυτών καθαρά, το οποίο όμως αποκλείεται να συνέβη, επειδή ο ήχος της μηχανής ήταν πιο ισχυρός. . Όταν έφυγε η σεληνάκατος από τη βάση της, δε δημιουργήθηκαν καυσαέρια και φαινόταν σαν κάποιος να την τραβούσε με σχοινιά.

Σύμφωνα με τα παρακάτω, οι συνωμοσιολόγοι φτάνουν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος ποτέ δεν πήγε στο φεγγάρι και πως όλα ήταν μια καλοστημένη πλάνη των Αμερικάνων. Εκείνη την εποχή, ο Ψυχρός Πόλεμος μεταξύ Αμερικής-Ρωσίας βρισκόταν σε εξέλιξη. Οι Αμερικάνοι ήθελαν να είναι είναι οι πρώτοι που θα έφταναν στο φεγγάρι, αφού οι Ρώσοι είχαν ήδη κάνει το προβάδισμα το 1957, στέλνοντας το δορυφόρο Σπούτνικ 1 σε τροχιά γύρω από τη σελήνη. Οι Ρώσοι δεν τολμησαν ποτέ να στείλουν επανδρωμένη αποστολή στο φεγγάρι, φοβούμενοι την υψηλή ακτινοβολία που προαναφέρθηκε. Στην Αμερική υπάρχει η Περιοχή 51, όπου απαγορεύεται αυστηρώς η πρόσβαση. Όσοι έχουν επιχειρήσει να εισέλθουν έχουν εκτελεσθεί εν ψυχρώ. Οι συνωμοσιολόγοι, λοιπόν, πιστεύουν ότι σ’ αυτή την περιοχή γυρίστηκε η “προσελήνωση”, όπου σύμφωνα με φωτογραφίες που τράβηξαν οι Ρώσοι με δορυφόρους το έδαφος της είναι το ίδιο με αυτό που απεικονίζεται στις φωτογραφίες και υπάρχουν και κάποια χτίσματα που μοιάζουν με κινηματογραφικά studio.

Ποια είναι όμως πραγματικά η αλήθεια; Ένα αναμφίβολο ερώτημα που ίσως να μην απαντηθεί ποτέ…

Γράφουν οι Τζούλια Τσαγκάρη και Μαρία Τσιτσάνη.   

Αυτοάμυνα είναι η φυσική ανάγκη – αντίδραση του ανθρώπου να προστατέψει οτιδήποτε θεωρεί σημαντικό για εκείνον.
Δυστυχώς, σήμερα, σε περίοδο κρίσης όλο και περισσότερο αυξάνονται οι ληστείες, οι ξυλοδαρμοί και τα λοιπά.

Στόχος μας δεν είναι να αντιμετωπίσουμε την βία με την βία αλλά να αποφύγουμε οποιαδήποτε μορφή εμπλοκής, και αν αυτό δεν είναι εφικτό, να απεμπλακούμε το συντομότερο δυνατόν και με τις λιγότερες απώλειες, αν δεν ξέρουμε μερικές μορφές αυτοάμυνας.

Το kuniba ruy Gosindo που είναι σύνθεση karate, ju jitsou, judo και aikido είναι τρόποι αυτοάμυνας.
Όλα αυτά έχουν συγκεκριμένη μεθοδολογία εκμάθησης, ώστε να έχουμε τα μέγιστα αποτελέσματα στον εκάστοτε ασκούμενο…

Κατά την γνώμη μου, το kuniba ruy Gosindo είναι από τα αποτελεσματικότερα συστήματα άμυνας, όμως, δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως το αποτελεσματικότερο, καθώς κάτι τέτοιο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διότι υπάρχουν πολλά είδη πολεμικών τεχνών αυτοάμυνας.
Το καλό είναι να βρείτε ποια μέθοδος αυτοάμυνας ανταποκρίνεται στις ανάγκες σας και ταιριάζει καλύτερα στα προσωπικά σας χαρακτηριστικά.

Σας προτρέπω να ασχοληθείτε με οποιαδήποτε μορφή πολεμικών τεχνών, διότι πέρα της αυτοάμυνας, που είναι ένα αποσπασματικό κομμάτι των πολεμικών τεχνών, η τέχνη του να υπερασπίζουμε τον εαυτό μας είναι σημαντική.
Για να μάθουμε αυτοάμυνα πρέπει να περάσουμε από μια παραδοσιακή τέχνη, όπως είναι το καράτε, και θα μάθουμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας, να αυξάνουμε τις νοητικές και μαχητικές ικανότητές μας και να γινόμαστε μαχητές στην καθημερινή μας ζωή.

Γράφουν οι Μαρία (Lee) Αφιώνη και John Kaloudis,
Α.Ο Άθληση και Ζωή

28/1/2015 : 70 χρόνια από την απελευθέρωση των αιχμαλώτων του Άουσβιτς.

Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, Ρομά, ανάπηροι, άνθρωποι που θεωρήθηκαν ανεπιθύμητοι από τους Ναζί μαρτύρησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και κυρίως του Άουσβιτς.

Και σήμερα όμως η άνοδος της φασιστικής ιδεολογίας πρέπει να μας τρομάζει, γιατί η συνταγή οικονομική κρίση και φασισμός – ρατσισμός δεν οδήγησε την ανθρωπότητα σε καλύτερες μέρες, αλλά σε πόλεμο.

Ενώ, έχουν περάσει μόλις 83 χρόνια απ’ την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου, η ανθρωπότητα, σήμερα, παρατηρεί ως θεατής γενοκτονίες στην Συρία, στο Κουρδιστάν, πολέμους και βίαιες πράξεις στην Νιγηρία, στην Λιβύη, στην Παλαιστίνη και αλλού.

Μάρτιος 2003 – Φυλακές Abu Ghraib, 
Αμερικανοί στρατιώτες “ανακρίνουν” Ιρακινούς αιχμάλωτους πολέμου 

Απορώ, τι διδάχθηκε η ανθρωπότητα από τις θηριωδίες του Άουσβιτς ;

« Ας ελπίσουμε ότι το παρελθόν δεν θα γίνει το μέλλον των παιδιών μας » ,
όπως είπε ένας από τους επιζήσαντες, στην επέτειο μνήμης των νεκρών του Άουσβιτς.

Γράφει η Σάντυ Αθανασοπούλου

ΕΛ ΝΤΟΡΑΝΤΟΌλοι μας έχουμε ακούσει για το Ελ Ντοράντο και συχνά χρησιμοποιούμε τον όρο “Ελ Ντοράντο” για να περιγράψουμε μια περιοχή που είναι γεμάτη με πλούτη. Τι ήταν όμως στην πραγματικότητα το Ελ Ντοράντο;

Το Ελ Ντοράντο ήταν ένα μυθικό βασίλειο που υποτίθεται πως ήταν γεμάτο με πλούτη και άφθονο χρυσό. Σύμφωνα με τους Ινδιάνους της νοτίου Αμερικής το βασίλειο αυτό ξεπερνούσε σε αίγλη όλα τα αλλά βασίλεια και υποτίθεται ότι βρισκόταν ανατολικά των Άνδεων μέσα στις ζούγκλες του Αμαζονίου. Οι περιγραφές των ιθαγενών για αυτό το βασίλειο με τα αμύθητα πλούτη συνεπήρε τους Ισπανούς που άρχισαν, μανιωδώς, να ψάχνουν για αυτή την χρυσή πολιτεία, την οποία ονόμασαν Ελ Ντοράντο. Εικάζεται ότι ο μύθος αυτός δημιουργήθηκε από τις δοξασίες των ινδιάνων Μου ίσκα, οι οποίοι κατοικούσαν κάπου στην σημερινή Κολομβία. Σύμφωνα με τις παραδόσεις τους ο αρχηγός της φυλής τους συνήθιζε να καλύπτει το σώμα του με χρυσή σκόνη και στη συνέχεια έμπαινε στον ποταμό του Αμαζονίου.

Από το 1531 άρχισαν να ψάχνουν στις ζούγκλες του Αμαζονίου για να βρουν τα αμύθητα πλούτη που άκουγαν από τις περιγραφές των ινδιάνων. Από το διάστημα 1531 εως το 1565 έγιναν πολλές αποστολές ανατολικά των Άνδεων. Οι Ισπανοί, έχοντας ως βάση το Περού, ξεκινούσαν ταξίδια στις αχανείς ζούγκλες του Αμαζόνιου για ανακαλύψουν τους αμύθητους θησαυρούς Ανάμεσα σε αυτούς τους εξερευνητές ήταν και ο Έλληνας Κονκισταδορος Πεντρο ντε Καντια. Με 200 άντρες πέρασε τις Άνδεις το 1538 και άρχισε να ψάχνει για το Ελ Ντοράντο το οποίο οι Ίνκα ονόμαζαν Αμπάγια ή Αμαμπάγια. Τελικά ύστερα από μήνες άσκοπης περιπλάνησης στις ζούγκλες του Αμαζονίου και υπό τις συνεχείς επιθέσεις των ινδιάνων του Αμαζονίου, επέστρεψε άπραγος στο Περού.
Στην αναζήτηση του Ελ Ντοραντο συμμετείχαν και Γερμανοί κονκισταδόρες με αποστολές από την Κολομβία, η οποία τότε ανήκε στην Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ονομαζόταν από τους Γερμανούς Μικρή Βενετία (Klein-Venedig). Ακόμα έχουν επιστρατευθεί και σύγχρονα συστήματα δορυφορικής παρακολούθησης  γιά να βρεθεί η μυθική πόλη.

ΒΡΈΘΗΚΕ Η ΘΡΥΛΙΚΉ ΠΎΛΗ ΤΟΥ ΆΔΗ!!!!!Ναι, όσο απίστευτο και να φαίνεται, βρέθηκε ο θολωτός τάφος του θρυλικού Βασιλιά της Αρχαίας Μεσσήνης, Αριστόδημου, ο οποίος για αιώνες τώρα ήταν βασική επιδίωξη της αρχαιολογικής υπηρεσίας και εκατοντάδων επίδοξων θησαυροκυνηγών, οι οποίοι είχαν κυριολεκτικά ανασκάψει την ανατολική πλευρά του ιερού όρους της Μεσσηνίας, Ιθώμη, όπου κατά τον Παυσανία είχε… ταφεί ο εν λόγω βασιλιάς. Πολλοί πίστευαν, από τα παλαιότερα χρόνια, ότι ο τάφος του Αριστόδημου, ο οποίος είχε θυσιάσει την κόρη του (σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, προκειμένου να απελευθερωθεί η Μεσσηνία από τους Σπαρτιάτες) ότι βρίσκεται κοντά στο χωριό Αριστοδήμειο της Ιθώμης και για το λόγο αυτό έδωσαν στο χωριό αυτό το όνομα του θρυλικού βασιλιά.

Νεότερες μελέτες ιστορικών είχαν αποφανθεί ότι ο περιβόητος τάφος με τους αμύθητους θησαυρούς, βρίσκεται κοντά στο αρχαίο φράγμα του ποταμού “Βαλύρα”, όπου κατά την ιστορία διάβηκε ο λυράρης της αρχαιότητας Θάμυρις και συνέβη το γνωστό περιστατικό της ρίψης της λύρας στο νερό μετά της τύφλωσή του από τις εννέα Μούσες. Έκτοτε η περιοχή αυτή οργώνονταν κατά

Ο Καπνός ταξίδευσε από την Αμερική στην Ευρώπη και έγινε γνωστός από τους Άγγλους αποίκους.
Το 17ο αιώνα, στην Αγγλία, νομοθετήθηκε ο πρώτος νόμος κατά του καπνίσματος γιατί οι καπνιστές τρόμαζαν τον κοινωνικό τους περίγυρο ο οποίος, βλέποντας τον καπνό που έβγαινε από τα ρουθούνια και το στόμα τους, τους θεωρούσε δαιμονισμένους (Ο νόμος αυτός ισχύει ακόμη και σήμερα – Ξέχασαν να τον καταργήσουν)

Στην Αμερική οι Ινδιάνοι κάπνιζαν την πίπα της ειρήνης, συνήθεια που οι Ευρωπαίοι υιοθέτησαν και διέδωσαν μετά μανίας. Η συνήθεια του καπνίσματος σήμερα έχει γίνει μάστιγα και αφορά όχι μόνο  τους ενήλικες αλλά και τους εφήβους.

Το τσιγάρο περιέχει νικοτίνη και πίσσα προϊόντα βλαβερά για την υγεία μας που καταστρέφουν το πρώτο τα κύτταρα του εγκεφάλου και το δεύτερο τους πνεύμονες.

Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε διάστημα τεσσάρων ετών μεταξύ 1264 εφήβων, στο 10% των εθισμένων τα σημάδια του εθισμού παρατηρήθηκαν μέσα σε δύο μέρες απ την πρώτη χρήση.

Στις ΗΠΑ ένας στους πέντε ενήλικες καπνίζουν (45,1 εκ.) ενώ από αυτούς το 1/5 πεθαίνουν κάθε χρόνο (438 χιλ.).

Το ποσοστό που κόβει το τσιγάρο για 3-12 μήνες είναι 5% και μειώνει τον κίνδυνο στεφανιαίας νόσου κατά 50% .

Μετά από 10 χρόνια χωρίς τσιγάρο, ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα μειώνεται μέχρι και 50%.

Σταμάτα το τσιγάρο τώρα για να μην το αντιμετωπίζεις μια ζωή.
Και ο Bob Marley από καρκίνο πέθανε…

Γράφει η Σάρα Μεχίλλι

Η μόδα με το πέρασμα των χρόνων έχει αλλάξει και έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από διάφορες πτυχές της ζωής του ανθρώπου. Οι άνθρωποι πάντα είχαν την τάση να ακολουθούν τη μόδα και ο,τι καινούριο εκείνη επιφέρει ακόμα και αν δεν τους αρέσει και δεν συμφωνούν.Ας κάνουμε ένα σύντομο ταξίδι στο χώρο της μόδας και να γνωρίσουμε τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ανά τις δεκαετίες από το 1920 μέχρι και σήμερα.

1920: Μετά τη λήξη του A’ παγκοσμίου πολέμου οι γυναίκες αρχίζουν να γίνονται ανεξάρτητες. Είναι η περίοδος των αποκαλούμενων φλάπερ κοριτσιών (flappergirls) που ζουν έντονα και προκλητικά. Διαβάζουν περιοδικά όπως Vogue, The Queen, Gazette και Harper’s. Ο κορσές καταργείται δίνοντας ακόμα περισσότερη ελευθερία και τα ρούχα αποκτούν φαρδιές γραμμές, ενώ για πρώτη φορά τα πόδια αποκαλύπτονται.  Τα πλεκτά μαγιό είναι πλέον αποδεκτή περιβολή για την παραλία και καθιερώνονται από την Αυστραλέζα κολυμβήτρια Anette Kellerman. Το 1921 η Chanel λανσάρει το περίφημο Chanel No 5. Η σιλουέτα είναι φαρδιά με ζώνη στη μέση. Το 1925 η γραμμή ανεβαίνει μέχρι το γόνατο και για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια πάνω από το γόνατο. Τα φορέματα είναι κεντημένα, έχουν κρόσσια και συνήθως τα υφάσματα είναι αέρινα και διαφανή. Τα παλτό είναι βαριά και φοριούνται γύρω από το σώμα. Αμάνικες μπλούζες, βαθιά ντεκολτέ, αλλά και τα πρώτα πουλόβερ. Οι φούστες έχουν πιέτες και είναι διακοσμημένες με φιόγκους, λουλούδια και χάντρες και αργότερα με γεωμετρικά σχέδια. Η γούνα αποτελεί αγαπημένο αξεσουάρ. Τα καλσόν είναι από μετάξι σε τόνους του δέρματος. Τα παπούτσια είναι άνετα για να εξυπηρετούν στο χορό και τα χαρακτηρίζει μια μπαρέτα στο ύψος του αστραγάλου. Οι πέρλες είναι το αγαπημένο κόσμημα, ενώ τα καπέλα (κλος) εφαρμόζουν τέλεια στο κεφάλι[Το κοντό μαλλί, γνωστό και ως «a la garçonne», έχει αφέλειες ,άλλες φορές είναι ίσιο και άλλες κυματιστό.]

1930: Η μόδα συναντά τον κινηματογράφο και το Χόλιγουντ δημιουργεί σύμβολα κομψότητας, καθώς οι γυναίκες θέλουν να είναι διαρκώς λαμπερές, όπως οι αγαπημένες τους πρωταγωνίστριες. Η σιλουέτα είναι λεπτή και ψιλή με τονισμένη μέση και έντονους ώμους. Τα φορέματα είναι λοξά κομμένα (το λεγόμενο bias-cut), καλύπτουν τις γάμπες αλλά αφήνουν όλη την πλάτη έξω. Καπέλα και γάντια γίνονται απαραίτητα στοιχεία της γυναικείας γκαρνταρόμπας.Τα παντελόνια και τα σορτς γίνονται αποδεκτά ως ενδύματα παραλίας αλλά και άνεσης. Τα γυαλιά ηλίου είναι το απόλυτο αξεσουάρ. Το λευκό χρώμα και το σατέν κυριαρχούν. Τσάντες φάκελοι ή μικρά πουγκιά, γούνινες εσάρπες και ετόλ από ζώα. Καπέλα κλος, μπερέ και καπέλα με μεγάλο γείσο αλλά και τουρμπάνι. Γάντια, μικρά στρογγυλά γυαλιά ηλίου, καρφίτσες και αληθινά κοσμήματα που συνδυάζονται με ψεύτικα. Μυτερές γόβες, μπαλαρίνες, πέδιλα και οι πρώτες πλατφόρμες. Ήταν το αξεσουάρ εκείνης της εποχής.

1940: Mια «μαύρη» δεκαετία λόγω του πολέμου όπου δεν υπήρχε ιδιαίτερη ανάπτυξη στην μόδα. Η τάση στα ρούχα παίρνει  στρατιωτική μορφή. Οι βάτες γίνονται βασικό αξεσουάρ στις μπλούζες, στα σακάκια και στα φορέματα. «Ανδρόγυνα» ταγέρ και φούστες με πιέτες. Τα παπούτσια γίνονται πέδιλα με χονδρό τακούνι ή διπλές σόλες και συνδυάζονται με κοντά καλτσάκια.Την εποχή εκείνη εμφανίζεται ο Κριστιάν Ντιόρ. Ανάμεσα στους  σχεδιαστές που εκείνη την εποχή που έπαιζαν σημαντικό ρόλο ήταν Ο Cristobal Balenciaga ένας ισπανός σχεδιαστής μόδας. Το 1919 είχε ανοίξει οίκο μόδας στο Σαν Σεμπάστιαν και το 1937 μετακόμισε στο Παρίσι λόγω του εμφυλίου πολέμου.

1950: Ίσως η πιο κολακευτική δεκαετία για τη γυναίκα. Οι γραμμές ακολουθούν το κορμί τονίζοντας τα ωραιότερα σημεία του σώματος, το στήθος, τη μέση και την περιφέρεια. Το μάκρος ξεκινάει κάτω από το γόνατο και καταλήγει στη μέση της γάμπας. Τα χρώματα είναι παστέλ, ασπρόμαυρο, πουά αλλά και εμπριμέ με λουλούδια. Το 1957 η μόδα υιοθετεί τη γραμμή «σάκος» την οποία λανσάρει ο Yves Saint Laurent που δουλεύει για το Dior. Οι ώμοι είναι χαλαροί, κυριαρχεί η λαιμόκοψη bateau και συνδυάζεται με περίεργα γεωμετρικά καπέλα. Το 1958 η γραμμή πάλι αλλάζει και η σιλουέτα γίνεται τραπέζιο. Τα μανίκια είναι τρία τέταρτα και οι ώμοι φαρδαίνουν. Το τακούνι στιλέτο καθιερώνεται και ο Dupont ανακαλύπτει τη λύκρα κάνοντας επανάσταση στο γυναικείο εσώρουχο. Στράπλες για βραδινές εμφανίσεις, κλος φούστες, αμάνικα πουλόβερ που συνδυάζονται με ζακετάκια στο ίδιο χρώμα. Φορέματα με κόψιμο πουκαμίσου, παλτό που τονίζουν τη μέση με ζώνες και βερμούδες.Μεγάλες τσάντες ή μικρές κομψές, μαντήλια στο κεφάλι, πέρλες που αγκαλιάζουν το λαιμό και γυαλιά πεταλούδα. Απαραίτητα τα γάντια, τα οποία ταιριάζουν αυστηρά με το παπούτσι, τη τσάντα και το φόρεμα/ταγιέρ.

1960: Η μόδα ανανεώνεται και εμφανίζονται νέοι σχεδιαστές που θέλουν να κάνουν τη δική τους επανάσταση. Η ροκ μουσική, τα ναρκωτικά και η σεξουαλική απελευθέρωση κάνει τη μόδα εκκεντρική. Η Mary Quant αλλά και ο André Courrèges κοντράρονται για την ανακάλυψη του μίνι. Το μίνι πάντως είναι γεγονός και αποτελεί σύμβολο της δεκαετίας. Ο Courrèges κάνει πραγματική επανάσταση με τα διαστημικά του σύνολα από πλαστικό, πιστά στον ενθουσιασμό της εποχής με τις κοσμοναυτικές αποστολές στη σελήνη. Ο Paco Rabanne παρουσιάζει ρούχα από μέταλλο, ανοίγοντας νέους δρόμους στην κατασκευή των ρούχων. Τα μικροσκοπικά μπικίνι λατρεύονται τόσο από άντρες όσο και από γυναίκες. Στην Ελλάδα ο Γιάννης Βούρος, ο δημιουργός των μοναδικών τουαλετών του ελληνικού κινηματογράφου ανοίγει το πρώτο του ατελιέ, ενώ ο Γιάννης Τσεκλένης με τα ψυχεδελικά του prints κάνει επιτυχία και εκτός των ελληνικών συνόρων. Χρωματιστά καλσόν και κάλτσες μέχρι το γόνατο. Τεράστια γυαλιά ηλίου, μπερέδες και κασκέτα, πλαστικά κοσμήματα, μαντήλια. Φλατ μπαλαρίνες, πλαστικές μπότες μέχρι το γόνατο, σανδάλια.

1970: Τα φορέματα είναι φαρδιά, με ψυχεδελικά εμπριμέ αλλά και floral prints. Τσιγγάνικες φούστες, χαμηλόμεσες, πολύ κοντές ή πολύ μακριές. Πολύ κοντά σορτς (hotpants) αλλά και παντελόνια που φαρδαίνουν από το γόνατο και κάτω, το λεγόμενο παντελόνι καμπάνα. Το πέτο στα πουκάμισα είναι μεγάλο, άλλοτε στρογγυλό και άλλοτε μυτερό. Τζιν και Τ-shirts, τοπ που δένουν στο λαιμό, ολόσωμες φόρμες, στράπλες φορέματα σε ίσια γραμμή σωλήνα (tubedresses). Ζώνες με τεράστιες αγκράφες διακοσμούν τους γοφούς, κολιέ από χάντρες, παγιέτες, σατέν κολάν, τεράστιοι ασημένιοι κρίκοι στα αυτιά. Τα παπούτσια είναι χοντροκομμένα με υπερβολικούς πάτους πλατφόρμες. Μπαντάνες, φουλάρια και πόντσο. Ήταν τα αξεσουάρ που κυριαρχούσαν εκίνη την εποχή

1980: Φούστες τύπου lambada, τουτού, μίνι φούστες, κολάν, τεράστια φαρδιά t-shirts, ξεβαμμένα τζιν, σκισμένα τζιν, μπουφάν τζιν, κοντά jackets, βάτες, φαρδιά τεράστια μπουφάν, τοπ από δίχτυ, τοπ και φορέματα με τον ένα ώμο έξω, φαρδιές παντελόνες, αθλητικές φόρμες και αθλητικά κορμάκια. Φούστες balloon, τεράστια μανίκια αλλά και μανίκια νυχτερίδα.

1990: Μετά την υπερβολή της δεκαετίας του 80’ έρχεται η απλότητα. Δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο στυλ, ενώ ταυτόχρονα νέοι σχεδιαστές κάνουν την εμφάνιση τους κυρίως από την Αγγλία με τους Alexander McQueen και  John Galliano να πρωταγωνιστούν. Τα Supermodels που κυριαρχούσαν στις πασαρέλες είναι οι: Kate Moss, Cindy Crawford, Claudia Schiffer, Naomi Campbel, Linda Evangelista, Eva Herzigova και γίνονται οι μούσες πολλών σχεδιαστών, αφού αντιπροσώπευαν την απλότητα και την κομψότητα. Στις αρχές τις δεκαετίας του 90’ οι νέοι σχεδιαστές επικεντρώθηκαν περισσότερο στα έντονα χρώματα, στα μαύρα δερμάτινα μπουφάν, στα τζιν, στις καουμπόικες μπότες, ενώ αργότερα έδωσαν μεγαλύτερη σημασία στις μακριές εμπριμέ φούστες, στο λαδί χρώμα και στις πλατφόρμες. Στα τέλη της δεκαετίας μονοπώλησαν το ενδιαφέρον τα παστέλ χρώματα, οι μίνι φούστες, τα κάπρι παντελόνια και οι μπαντάνες. Όσων αφορά το αντρικό ντύσιμο είχαν την τιμητική τους τα τζιν σορτς, τα πολύχρωμα γυαλιά ηλίου και τα t-shirts με στάμπες.

2000: Τα 2000s συχνά περιγράφεται ως “mash-up» δεκαετία,  όπου οι τάσεις είδε τη συγχώνευση των προηγούμενων στυλ, παγκόσμια και εθνική ενδυμασία, καθώς και τις μόδες της μουσικής πολλές υποκουλτούρες που βασίζονται, κυρίως indie pop . Πολλοί στον κλάδο έχουν σημειωθεί την έλλειψη του χάσματος μεταξύ της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 λόγω της συνεχούς δημοτικότητα του μινιμαλιστική μόδα μεταξύ των νέων και των δύο φύλων.Για το μεγαλύτερο μέρος, τα μέσα της δεκαετίας του 2000 δεν έχουν ένα συγκεκριμένο στυλ, αλλά ανακυκλωμένα vintage ρούχα στυλ από τη δεκαετία του 1940, του 1950, του 1960 και του 1980.   2010-μέχρι σήμερα: Η πρώιμη δεκαετίας του 2010 (2010-σήμερα) μέχρι τώρα έχουν οριστεί από την αναβίωση του μεσοπολέμου , εποχή λιτότητας , της δεκαετίας του 1980 , και (από τα τέλη του 2012 και μετά) στις αρχές της δεκαετίας του 1990 μόδες. Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, πολλά μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του 2000 μόδες παραμένουν δημοφιλής, ιδιαίτερα η indie pop εμφάνιση η οποία σε μεγάλο βαθμό βασίστηκε 1960 Mod ρούχα σε συνδυασμό με τα στοιχεία του 1970 ροκ γκαράζ και σύγχρονο εναλλακτικό τρόπο.

Γράφει η Κέλλυ Λεβέντη και Καίτη Κατανού