Προειδοποίηση ! Αν μας διαβάζετε από κινητό ή tablet, και τα widget αργούν ή έχουν πρόβλημα να φορτώσουν, κάντε κλίκ εδώ για το βίντεο, εδώ για την παρουσίαση, εδώ για τις κατασκευές και εδώ για την επιστημονική εργασία μας ! Για οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα πατήστε εδώ για να επικοινωνήσετε μαζί μας. Το βίντεο…
Η παρουσίαση… (κλίκ στα βελάκια δεξιά και αριστερά εντός του κουτιού για περιήγηση)
Οι κατασκευές μας… (κλίκ στα βελάκια δεξιά και αριστερά εντός του κουτιού για περιήγηση)
Η επιστημονική μας εργασία… (κλίκ στα βελάκια δεξιά και αριστερά εντός του κουτιού για περιήγηση)
Ένα όμορφο απόγευμα, της 18ης Μαΐου 2018, παγκόσμια ημέρα μουσείων, ανεβήκαμε στην Πλάκα. Και δεν το κάναμε απλά για την… πλάκα μας.
Διαλέξαμε, ο καθένας, διαφορετικούς δρόμους και διαφορετικές ώρες. Άλλος έφτασε στις 16:00μ.μ, άλλος, 18:30μ.μ και άλλες, ξέρουν αυτές ποιες είναι, έφτασαν πολύ καθυστερημένες, νομίζοντας ότι είναι οι βασίλισσες της Αγγλίας !
Αφού θαυμάσαμε τις αρχαιότητες… όσοι μπορούσαμε, γιατί κομίζαμε τα εκθέματα, φτάσαμε στον προορισμό μας : την οικεία Κλεάνθους, δηλαδή, το μουσείο ιστορίας και τέχνης του Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. (Θόλου 5)
Εκεί λοιπόν ο κ. Κωνσταντίνος Μπουραζέλης, η κ. Γεωργία Κουρτέση – Φιλιππάκη, η κ. Ελένη Μαντζουράνη, ο αγαπητός κ. Πλάτων Πετρίδης (ο οποίος διαθέτει τρομερό χιούμορ), η κ. Μάρλεν Μούλιου, ο κ. Ευάγγελος Παπούλιας και η αγαπητή μας κ. Φαίη Τσίτου, την οποία ταλαιπωρήσαμε αρκετά, έκαναν την απονομή των βραβείων του 3ου μαθητικού αρχαιολογικού διαγωνισμού.
Ευχαριστούμε τις κκ. Φαίη Τσίτου, Αλεξάνδρα Σφυρόερα για την πολύτιμη βοήθεια τους, την διευθύντρια μας κ. Κελέση Μαρία, επίσης τους μαθητές μας :
Τι γίνεται με την Αμφίπολη αλήθεια σήμερα ; Πληροφορίες μας λένε ότι το όνειρο… εγκαταλείφθηκε. Ο τάφος κοντεύει να γκρεμιστεί. Και οι αρχαιολογικές έρευνες δεν συνεχίζονται. Λείπουν τα χρήματα ; Η διάθεση ; Μα εδώ, ο Χρήστος Τσούντας το 1902-1904 έκανε μόνος του και με περιορισμένα μέσα (χρηματικά και επιστημονικά) την ανασκαφή δύο νεολιθικών οικισμών στο Σέσκλο και το Διμήνι ! Και μάλιστα σε αυτές τις ανασκαφές του στηρίχθηκαν όλοι οι υπόλοιποι, που σημαίνει ότι δεν ήταν πρόχειρες. Στην Ελλάδα πιστεύεται ότι το μεγάλο επιχειρηματικό της όπλο είναι ο τουρισμός, αυτός όμως συνδέεται και με τους αρχαιολογικούς μας τόπους και όχι μόνο με… τα bar, το “tzatziki”, το alcohol και το “mousaka”…! Ποιά είναι λοιπόν η πολιτική που ακολουθούμε ;
Ο Θανάσης Βασιλόπουλος κατάγεται από μια από τις πιο σπουδαίες μουσικές οικογένειες της Ελλάδας, που έχουν παράδοση στο δημοτικό τραγούδι και το κλαρίνο, απ´ την φύτρα του Γιάννη και του Γιώργου Βασιλόπουλου.
Όταν γεννήθηκε, όπως λέει η μητέρα του, τα παιδικά του χέρια έπαιζαν μουσική και, βέβαια, τζαζίστας δεν γίνεσαι, αλλά γεννιέσαι.
Το 1972 που ο Θανάσης Βασιλόπουλος γεννήθηκε, η ανθηρή οικονομία στην Ελλάδα ήταν το κλαρίνο. Το κλαρίνο ήταν αυτό που έφερνε πολύ ««χαρτούρα»» και σε αυτούς που έπαιζαν και σε αυτούς που τραγουδούσαν. Ήταν αυτό που έδινε ««μυρωδιά»» Ελλάδας στους μετανάστες του εξωτερικού, Γερμανίας και Η.Π.Α. αλλά και στους εσωτερικούς μετανάστες, αυτούς που ερχόντουσαν απ´ τα χωριά στις πόλεις και από την Βόρεια Ήπειρο στην Αθήνα. Όλοι αυτοί έπαιρναν μυρωδιά χωριού και τοπικής πατρίδας ακούγοντας κλαρίνα σε μαγαζιά όπως η «Βοσκοπούλα», η «Γκόλφω» ή του «Σκαφίδα» στην πλατεία Ομονοίας.
Το κλαρίνο πάντα εξέφραζε και εκφράζει ακόμα και σήμερα την Ελληνική ψυχή και δεν νοείται γλέντι Ελληνικό δίχως κλαρίνο. Το Πάσχα, η επέτειος της Ελληνικής επανάστασης, είναι συνδεδεμένα με την γνώριμη φωνή αυτού του μουσικού οργάνου. Ακόμα και σήμερα στα Ελληνικά πανηγύρια οι Έλληνες, εν μέσω κρίσης, ξοδεύουν άπειρα λεφτά για να ακούσουν αυτό το Βαλκανικό όργανο. Το κλαρίνο είναι μεσ´ στο DNA μας και μας βοηθά να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας. Τα πιο σκληρά Ελληνικά πανηγύρια είναι αυτά της Αιτωλοακαρνανίας, του Μεσολογγίου και του Αγρινίου, πατρίδας του Θανάση Βασιλόπουλου. Εκεί έμαθε, μικρό παιδί, να παίζει κλαρίνο για να θρέψει την οικογένειά του. Η διαφορά του ήταν ότι αυτός έβαζε την ίδια την ψυχή, όχι για να ευχαριστήσει όσους τον άκουγαν μόνο, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Τα χέρια και τα πνευμόνια του ήταν η εξέλιξη της ψυχής του. Και κατάφερε πράγματι να εξελίξει αυτόν τον βουκολικό, Βαλκανικό ήχο σε ένα όργανο διεθνούς ενδιαφέροντος. Όταν μεγάλωσε, το πάντρεψε με άλλα έθνικ όργανα, από άλλες πατρίδες, όπως η Κίνα, η Μέση Ανατολή, οι Νότιες Πολιτείες των Η.Π.Α. Έτσι γεννήθηκαν μέσα απ´ την ψυχή και την τεχνική του κομμάτια όπως το Air Child, το Earth Child, και έγινε ένας καινούργιος Ravi Shankar, μόνο που αυτόν τον ανακάλυψε ο Joe Bonamassa και τον κάλεσε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μοντρέ, όπου εκεί απέδειξε ότι το κλαρίνο μπορεί να γίνει ένα όργανο ισάξιο του σαξόφωνου και της Τζαζίστικης τρομπέτας, και μπορεί να πλεύσει μαζί με το Νάϊ. Με το κλαρίνο μπορεί σαν Άτρακτο, σαν καράβι μυαλού να ταξιδέψει κανείς στον χώρο της μουσικής.
Το δικό του κλαρίνο, όπως λέει ο ίδιος, είναι 150 χρόνων, αλλά εγώ πιστεύω ότι η ψυχή του και η μουσική του εκφράζει πολύ περισσότερα βιώματα, όπως τους νέγρους μπλουζίστες της Αλαμπάμα και του Μισισίπι, τους Βεδουίνους της Βόρειας Αφρικής αλλά και τους Δυτικό-Ευρωπαίους που εκφράζονται μέσα από την μουσική του Ζάν Μισέλ Ζάρ.
Για εμένα, μια συμμετοχή του Θανάση Βασιλόπουλου με τον Ζάν Μισέλ Ζάρ θα ήταν το «13ο όνειρο» της ηλεκτρονικής μουσικής του μέλλοντος. Εύχομαι η πορεία του να αποκαλύψει το σκοτεινό πρόσωπο της σελήνης (Dark side of the moon). Πολλοί μπορούν να πούνε ότι δεν είναι ο μοναδικός και ότι ο Hüsnü Senlendirici παίζει ισάξια με τον Θανάση Βασιλόπουλο. Ναι, αλλά ο Θανάσης Βασιλόπουλος είναι ο μοναδικός που κατάφερε μαζί με τον Β. Παπαθανασίου (Across the mountains), να ανέβουν τα βουνά του Ινδοκαύκασου και να «πιάσουν» μαζί την ψυχή του Μ. Αλεξάνδρου…(!)
