Το βιβλίο της Φρανσουάζ Σαγκάν, ’’Καλημέρα Θλίψη’’ αναφέρεται σε ένα ιδιαίτερο καλοκαίρι που σημάδεψε την ζωή της Σεσίλ. Συγκεκριμένα η Σεσίλ είναι ένα δεκαεπτάχρονο κορίτσι που τα τελευταία δυο χρόνια ζει με τον πατέρα της-και την γυναίκα του, Έλσα-. Η μητέρα της έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Ο πατέρας της είναι καλός και στοργικός αλλά επιπόλαιος. Έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στις γυναίκες(και έτσι δεν έχει βρει μια ‘μόνιμη’ σύζυγο ακόμη.
Η Σεσίλ έχει μεγάλη αδυναμία στον πατέρα της και δεν την ενοχλεί η παρουσία της συντρόφου του, Έλσας .Η Άννα ήταν φίλη της μητέρας της Σεσίλ και είναι σχετικά έξυπνη, αδιάφορη και πολύ όμορφη. Αυτή είχε την επιμέλεια της Σεσίλ για ένα χρονικό διάστημα ,φροντίζοντας την και τώρα ξαναγυρνά δημιουργώντας στον Ράυμον ένα έντονο συναίσθημα για αυτήν.
Ο Συρίλ είναι ένα αγόρι, στην ηλικία των είκοσι, που ζει δίπλα στην βίλα του Ράυμον και βαθμιαία ανακαλύπτει στην Σεσίλ την αγάπη του.Σύντομα ο Ράυμον παρατάει την Ελσα και ζει με την Άννα κάτι που στην αρχή ενθουσίασε την Σεσίλ άλλα η Άννα είναι αποφασισμένη να τον παντρευτεί και αυτός συμφωνεί. Η Σεσίλ αποδέχεται αυτό το νέο σχετικά ευχάριστα αλλά όταν η Άννα την θέλει επικεντρωμένη στα μαθήματα της για να πάρει το δίπλωμα και ‘εμποδίζει’ την ανεξαρτησία εκείνης και του πατέρα της παίρνει δραστικά ,μέτρα.
Το σχέδιο της είναι, ο Συρίλ να παριστάνει τον σύντροφο της Ελσας, ώστε ο Ραυμον να ζηλέψει και να πάρει πίσω την Έλσα όπως τον παλιό καιρό.Εν τω μεταξύ η Σεσίλ και ο Συρίλ είχαν αναπτύξει έναν σκληρό δεσμό. Όταν τελικά το σχέδιο τους έχει πετύχει η Άννα φύγει από την βίλα με το αυτοκίνητο της έχοντας ήδη δει την Έλσα και τον Ράυμον μαζί. Τότε μετανιωμένος ο Ράυμον ξεσπά σε κλάματα και η Σεσίλ παρόλο που είχε μπερδεμένα αισθήματα για την Άννα δεν ήθελε να φύγει.
Πατέρας και κόρη έφτιαξαν κάποια γράμματα για την Άννα ώστε να τους συγχωρέσει και να έρθει πίσω. Οι προσπάθειες τους ήταν μάταιες διότι ενημερώθηκαν πως η Άννα είχε πάθει ένα δυστύχημα και είχε πεθάνει Ο Ραυμον και η Σεσίλ νοίκιασαν μια άλλη βίλα για το επόμενο καλοκαίρι. Η Σεσίλ βρήκε ένα αγόρι ,τον Φιλίπ και ο πατέρας της μια άλλη γυναίκα .Και οι δυο έμειναν ενωμένοι και δεν έπαψαν να θυμούνται την Άννα, προχωρώντας όμως στο επόμενο στάδιο της ζωής τους.
Ονομάζομαι Λαμπρινή Στρέπκου και είμαι μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου. Θα γράψωγια το φετινό βιβλίο της Ιστορίας (Δευτέρας γυμνασίου) το οποίο αναφέρεται στην Μεσαιωνική και Νεότερη Ιστορία, στα χρόνια του Βυζαντινού κράτους. Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα σχετικά με το βιβλίο αυτό κραυγάζουν.
Αρχικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα πλεονεκτήματα είναι ενδεικτικά τρία. Πρώτον, προσφέρει πολλές χρήσιμες πληροφορίες για τα τότε χρόνια και επομένως κάνει ενήμερα τα παιδιά για τα διάφορα ιστορικά γεγονότα. Επιπλέον χρησιμοποιεί ένα πλούσιο και σύνθετο λεξιλόγιο, που κατά τη γνώμη μου, αναπτύσσει την ποιότητα του λεξιλογίου των παιδιών περισσότερο καθώς βοηθάει τον τρόπο έκφρασής τους. Ένα τελευταίο πλεονεκτημα του βιβλίου Ιστορίας είναι η χρήση εικόνων σε κάθε μάθημα που μας κάνει να φανταστούμε (πχ την τοποθεσία των κρατών ,τον τρόπο ζωής κτλ.),κάτι σημαντικό για την αντίληψη του μαθήματος.
Ωστόσο τα μειονεκτήματα είναι πολλά και κάποιες φορές κάνουν το μάθημα της Ιστορίας δύσκολο. Συχνά, το λεξιλόγιο αποτελεί είτε θετικό είτε αρνητικό προσόν στο μάθημα της Ιστορίας. Όπως προανέφερα , το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί είναι πλούσιο και όμορφο, αλλά δυστυχώς πολλές φορές μπορεί να προβληματίσει τα παιδιά και να κάνει το μάθημα δυσνόητο.
Ένα σημαντικό πρόβλημα είναι ο τρόπος διάταξης των ιστορικών γεγονότων. Δηλαδή, τα ιστορικά γεγονότα δεν έχουν καταγραφεί με χρονολογική σειρά και η κατανομή της ύλης δεν είναι ομοιόμορφη. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εξιστόρηση των κατακτήσεων των Σελτζούκων που ,έπειτα ,συνεχίζει με την Άλωση της Πόλης –σταυροφορίες περίοδο της Λατινοκρατίας και μετά επανέρχεται ξανά στους Σελτζούκους. Έτσι, έχει σαν αποτέλεσμα τα παιδιά να μπερδέψουν τα γεγονότα και μην τα έχουν στο μυαλό τους με χρονολογική σειρά.
Συμπεραίνοντας, το βιβλίο της Ιστορίας ίσως προσφέρει πολλά στα παιδιά, αλλά δεν παύει να δημιουργεί προβλήματα που η πλειοψηφία των μαθητών δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει.
Ο Θανάσης Βασιλόπουλος κατάγεται από μια από τις πιο σπουδαίες μουσικές οικογένειες της Ελλάδας, που έχουν παράδοση στο δημοτικό τραγούδι και το κλαρίνο, απ´ την φύτρα του Γιάννη και του Γιώργου Βασιλόπουλου.
Όταν γεννήθηκε, όπως λέει η μητέρα του, τα παιδικά του χέρια έπαιζαν μουσική και, βέβαια, τζαζίστας δεν γίνεσαι, αλλά γεννιέσαι.
Το 1972 που ο Θανάσης Βασιλόπουλος γεννήθηκε, η ανθηρή οικονομία στην Ελλάδα ήταν το κλαρίνο. Το κλαρίνο ήταν αυτό που έφερνε πολύ ««χαρτούρα»» και σε αυτούς που έπαιζαν και σε αυτούς που τραγουδούσαν. Ήταν αυτό που έδινε ««μυρωδιά»» Ελλάδας στους μετανάστες του εξωτερικού, Γερμανίας και Η.Π.Α. αλλά και στους εσωτερικούς μετανάστες, αυτούς που ερχόντουσαν απ´ τα χωριά στις πόλεις και από την Βόρεια Ήπειρο στην Αθήνα. Όλοι αυτοί έπαιρναν μυρωδιά χωριού και τοπικής πατρίδας ακούγοντας κλαρίνα σε μαγαζιά όπως η «Βοσκοπούλα», η «Γκόλφω» ή του «Σκαφίδα» στην πλατεία Ομονοίας.
Το κλαρίνο πάντα εξέφραζε και εκφράζει ακόμα και σήμερα την Ελληνική ψυχή και δεν νοείται γλέντι Ελληνικό δίχως κλαρίνο. Το Πάσχα, η επέτειος της Ελληνικής επανάστασης, είναι συνδεδεμένα με την γνώριμη φωνή αυτού του μουσικού οργάνου. Ακόμα και σήμερα στα Ελληνικά πανηγύρια οι Έλληνες, εν μέσω κρίσης, ξοδεύουν άπειρα λεφτά για να ακούσουν αυτό το Βαλκανικό όργανο. Το κλαρίνο είναι μεσ´ στο DNA μας και μας βοηθά να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας. Τα πιο σκληρά Ελληνικά πανηγύρια είναι αυτά της Αιτωλοακαρνανίας, του Μεσολογγίου και του Αγρινίου, πατρίδας του Θανάση Βασιλόπουλου. Εκεί έμαθε, μικρό παιδί, να παίζει κλαρίνο για να θρέψει την οικογένειά του. Η διαφορά του ήταν ότι αυτός έβαζε την ίδια την ψυχή, όχι για να ευχαριστήσει όσους τον άκουγαν μόνο, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Τα χέρια και τα πνευμόνια του ήταν η εξέλιξη της ψυχής του. Και κατάφερε πράγματι να εξελίξει αυτόν τον βουκολικό, Βαλκανικό ήχο σε ένα όργανο διεθνούς ενδιαφέροντος. Όταν μεγάλωσε, το πάντρεψε με άλλα έθνικ όργανα, από άλλες πατρίδες, όπως η Κίνα, η Μέση Ανατολή, οι Νότιες Πολιτείες των Η.Π.Α. Έτσι γεννήθηκαν μέσα απ´ την ψυχή και την τεχνική του κομμάτια όπως το Air Child, το Earth Child, και έγινε ένας καινούργιος Ravi Shankar, μόνο που αυτόν τον ανακάλυψε ο Joe Bonamassa και τον κάλεσε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μοντρέ, όπου εκεί απέδειξε ότι το κλαρίνο μπορεί να γίνει ένα όργανο ισάξιο του σαξόφωνου και της Τζαζίστικης τρομπέτας, και μπορεί να πλεύσει μαζί με το Νάϊ. Με το κλαρίνο μπορεί σαν Άτρακτο, σαν καράβι μυαλού να ταξιδέψει κανείς στον χώρο της μουσικής.
Το δικό του κλαρίνο, όπως λέει ο ίδιος, είναι 150 χρόνων, αλλά εγώ πιστεύω ότι η ψυχή του και η μουσική του εκφράζει πολύ περισσότερα βιώματα, όπως τους νέγρους μπλουζίστες της Αλαμπάμα και του Μισισίπι, τους Βεδουίνους της Βόρειας Αφρικής αλλά και τους Δυτικό-Ευρωπαίους που εκφράζονται μέσα από την μουσική του Ζάν Μισέλ Ζάρ.
Για εμένα, μια συμμετοχή του Θανάση Βασιλόπουλου με τον Ζάν Μισέλ Ζάρ θα ήταν το «13ο όνειρο» της ηλεκτρονικής μουσικής του μέλλοντος. Εύχομαι η πορεία του να αποκαλύψει το σκοτεινό πρόσωπο της σελήνης (Dark side of the moon). Πολλοί μπορούν να πούνε ότι δεν είναι ο μοναδικός και ότι ο Hüsnü Senlendirici παίζει ισάξια με τον Θανάση Βασιλόπουλο. Ναι, αλλά ο Θανάσης Βασιλόπουλος είναι ο μοναδικός που κατάφερε μαζί με τον Β. Παπαθανασίου (Across the mountains), να ανέβουν τα βουνά του Ινδοκαύκασου και να «πιάσουν» μαζί την ψυχή του Μ. Αλεξάνδρου…(!)
Το μυθιστόρημα που θα αναφερθώ λέγεται «η κότα που ονειρευόταν να πετάξει». Πρόκειται για ένα αλληγορικό μυθιστόρημα που αφορά τους πάντες.
Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στην ζωή μιας κότας μέσα στο κοτέτσι, όπου σκοπός της είναι να γεννάει αυγά. Παρόλα αυτά, το όνειρο της είναι να ζήσει στον αχυρώνα με τις άλλες κότες και να έχει την δυνατότητα να αναθρέψει ένα κοτοπουλάκι. Μόλις ο ιδιοκτήτης της κότας, ονομαζόμενη Μπουμπουκίτσα, την βλέπει ότι δεν είναι πλέον πρόθυμη να γεννήσει άλλα αυγά ,την πετάει. Ωστόσο, την σώζει μια αρσενική Πρασινοκεφαλόπαπια όπου η Μπουμπουκίτσα του ζητάει να την οδηγήσει στον αχυρώνα.
Στον αχυρώνα, υπάρχουν ζώα με διαφορετικές αντιλήψεις και συναισθήματα από την Μπουμπουκίτσα. Εκεί δέχεται τα αρνητικά σχόλια των ζώων του αχυρώνα και αναγκάζεται να φύγει και να ζήσει ελεύθερη προσπαθώντας πραγματοποιήσει την αρχική της επιθυμία. Καθώς έχει πάρει την απόφαση αυτή και δεν μπορεί η ίδια να κάνει αυγό, βρίσκει ένα, που αργότερα μαθαίνει ότι είναι του Πρασινοκεφαλόπαπια ,και αποφασίζει να το αναθρέψει μόνη της .Αργότερα δέχεται για λίγο την βοήθεια του Πρασινοκεφαλόπαπια , μέχρι που σκοτώνεται από την περιβόητη Νυφίτσα.
Μ εγαλώνοντας το παιδί της, η Μπουμπουκίτσα παίρνει κιόλας σημαντικές αποφάσεις. Επιστρέφει στον αχυρώνα αλλά έπειτα πάλι διώχνεται από την πρόθεση των ζώων να της πάρουν το παιδί. Μόνη με το παιδί της πια, αποφασίζει να ζήσει ελεύθερη στην φύση, δεχόμενη να αντιμετωπίσει όλους τους κινδύνους της. Συχνά δεχόταν επιθέσεις από την Νυφίτσα που πάντα κατάφερνε να την αποκρούσει. Καθώς το παιδί της καθοδηγούσε το σμήνος των ομοίων του για να πετάξουν μακριά, τότε η Μπουμπουκίτσα θέλησε να κάνει ανακωχή με την Νυφίτσα: να μην πειράζει η καθεμία το παιδί της άλλης.
Στο τέλος η Μπουμπουκίτσα δημιούργησε ένα τελευταίο όνειρο: να πετάξει. Κατάλαβε βέβαια ότι είναι πράμα αδύνατο, αφού τα φτερά της είναι πολύ αδύναμα. Αφού δεν μπορούσε να ακολουθήσει το παΐδι της πετώντας, έκανε κάτι πολύ ανατρεπτικό!!!!
Οι πρώτες ανθρώπινες κοινωνίες εξελίχθηκαν βασιζόμενες στην παρατήρηση των ζώων. Ο προϊστορικός άνθρωπος έμαθε να κυνηγά παρατηρώντας τα κοπάδια των λύκων και η Ρώμη χτίστηκε από δυο αδέλφια που θήλαζαν από το στήθος λύκαινας. Αργότερα οι άνθρωποι εξημέρωσαν μερικά ζώα και τα έκαναν βοηθούς τους στην εξέλιξη του πολιτισμού. Όταν οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι είναι ζωή που περιβάλλεται από ζωή και ότι πρέπει να την σέβονται τότε φτάσαμε στο ανώτατο σημείο ανθρωπισμού , όπως έκανε ο Άλμπερτ Σβάιτσερ. Δυστυχώς,ακόμα και σήμερα μερικοί άνθρωποι θεωρούν τους εαυτούς τους τόσο υπεράνω ,τόσο αυτάρκεις που δεν σέβονται αυτήν την αρχή. Νομίζουν ότι μπορούν να επέμβουν στην φύση, και μάλιστα με βάναυσο τρόπο. Μια από αυτές τις περιπτώσεις είναι η κακοποίηση των ζώων που γίνεται είτε για επιστημονικούς λόγους είτε για να ικανοποιηθούν άρρωστα ένστικτα.
Τις περισσότερες φορές όσοι κακοποιούν ζώα οδηγούνται και στην κακοποίηση των συνανθρώπων τους. Μια μέθοδος κακοποίησης διαδεδομένη στα Ελληνικά νησιά είναι το ««παστούρωμα»», τεχνική που γίνεται για να μην φύγουν τα ζώα από το περιορισμένο χωράφι ή για να παχύνουν πιο γρήγορα. Τα ζώα δένονται στα πόδια ή στα πόδια και το κεφάλι και μένουν σε αυτή την στάση για πολλές μέρες με αποτέλεσμα να μην κινούνται και να στρεβλώνει η σπονδυλική τους στήλη. Αυτή η τεχνική μπορεί να χαροποιεί τον βοσκό, ο οποίος δεν χρειάζεται να τρέχει πίσω από τα ζώα του ,αλλά βασανίζει αυτά τα έρημα ζωντανά.
Άλλη μια τεχνική διαδεδομένη στην Ελλάδα είναι η φόλα και το δέσιμο στην ουρά των σκύλων αντικειμένων που κάνουν θόρυβο.
Πάντως πρέπει πλέον να γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα ακολουθεί το Ευρωπαϊκό δίκαιο και η βαναυσότητα προς τα ζώα τιμωρείται με ποινές έως 5 έτη ή χρηματικό πρόστιμο μέχρι 15.000 € ! Υπεύθυνες είναι οι δημοτικές αρχές και η αστυνομία πουείναι αναγκασμένοι να δέχονται τις καταγγελίες ,να τις ερευνούν και να τις καταγράφουν.
Η θανατική ποινή προβλέπει την αφαίρεση της ζωής ενός εγκληματία, καταδικασμένου για αποτρόπαια εγκλήματα, π.χ δολοφονία, αλλά και για περιπτώσεις κατασκοπείας, προδοσίας, σεξουαλικών αδικημάτων, όπως η μοιχεία, η απάρνηση της εκάστοτε θρησκείας- σε θεοκρατικά κράτη-και -σε στρατιωτικά καθεστώτα- η δειλία,η απειθαρχία και η ανταρσία. Επίσης, σε πολλές κοινωνίες χρησιμοποιειτο ανέκαθεν η εκτέλεση των πολιτικών αντιπάλων από τις αρχές του κράτους, για την καταστολή τυχών αντιφρονούντων. Λόγω της αυστηρότητας της ποινής, είναι γνωστή επίσης ως «η εσχάτη των ποινών».
Υπάρχουν δείγματα χρήσης της θανατικής ποινής ήδη από την αρχαιότητα, όπως δείχνει η μελέτη του Κώδικα του Χαμουραμπί, της 2ης χιλιετίας π.Χ στην Μεσοποταμία. Με την πάροδο του χρόνου χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικοί τρόποι για την θανάτωση των εγκληματιών, ανάλογα με το παράπτωμά τους και την κοινωνική τους τάξη, όπως ο τυφεκισμός ή ο απαγχονισμός, η σταύρωση και ο εντοιχισμός. Η επιβολή της θανατικής ποινής ήταν πολύ συνηθισμένη μέχρι τον 20ο αιώνα.
Μέχρι το 2014, η θανατική ποινή βρισκόταν σε ισχύ σε 58 κράτη του πλανήτη. Έχει απαγορευτεί σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός από τη Λευκορωσία, όπου εκτελείται ακόμα. Οι περισσότερες πολιτείες της Αμερικής εγκρίνουν τη θανατική ποινή, αν και λίγες μόνο από αυτές τη χρησιμοποιούν. Στη Ελλάδα, η επίσημη κατάργηση έγινε το 1993, αν και η τελευταία εκτέλεση, αυτή του Βασίλη Λυμπέρη, ο οποίος έκαψε την οικογενειά του ζωντανή τον χειμώνα του 1972, έγινε το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Πλέον, με τη θανατική ποινή τιμωρούνται συνήθως εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, π.χ γενοκτονία, στα κράτη τα οποία τη διατηρούν. Ένα ιστορικό παράδειγμα χρήσης της για αυτό το λόγο είναι οι εκτελέσεις των ενόχων που ακολούθησαν μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης το 1946, όπου καταδικάστηκαν οι εγκληματίες πολέμου μετά την ήττα της Ναζιστικής Γερμανίας. Σε κράτη, όμως, όπως εκείνα του μουσουλμανικού κόσμου, συνεχίζει να χρησιμοποιείται συχνά.
Όπως είναι φυσικό, η επιβολή της θανατικής ποινής έχει τόσο υποστηρικτές όσο και ανθρώπους που εναντιώνονται σε αυτή. Οι πρώτοι πιστεύουν ότι η πρακτική αυτή αποθαρρύνει μελλοντικά κακουργήματα και ότι αποτελεί απλά μια τιμωρία για στυγερά εγκλήματα, εξασφαλίζοντας, παράλληλα, ότι ο καταδικασμένος ,αμετανόητος εγκληματίας δε θα τα ξαναδιαπράξει εάν έβρισκε την ευκαιρία. Στον αντίποδα, οι επικριτές κάνουν λόγο για τη χειρότερη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την κατηγορούν για τη μη αναστρεψιμοτητά της σε περίπτωση αθώωσης έπειτα από δικαστική πλάνη.
Φαίνεται λογικό ένα φρικτό έγκλημα να ξεσηκώνει τη λαϊκή κατακραυγή και η πρώτη απερίσκεπτη αλλά και κυριευμένη από αισθήματα πόνου και αποτροπιασμού αντίδραση του πλήθους να είναι η επιθυμία θανάτωσης του δράστη. Οι περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες, όμως, έχουν ως έργο πλέον το σωφρονισμό και όχι την παραδειγματική και κακεντρεχή τιμωρία. Δεν είναι λίγες οι φορές, εντούτοις, που ο κόσμος παίρνει το νόμο στα χέρια του και αφήνει την εκδικητική του διάθεση να εκδηλωθεί, πολλές φορές μάλιστα με το να σκοτώσει ο ίδιος το δράστη στο μέρος όπου διαπράχθηκε το έγκλημα, ακριβώς μετά την τέλεσή του ή και ακόμα αφού έχει συλληφθεί από τους αρμόδιους. Αυτό είναι το λεγόμενο λιντσάρισμα, το οποίο ,βέβαια, θεωρείται παράνομο.
Παλαιότερα οι πολιτικοί αρχηγοί αποτελούσαν πρότυπα για τους νέους. Πολλοί μεγάλωσαν θαυμάζοντας τον Κένεντι, τον Στάλιν, τον Όλαφ Πάλμε, άντε και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Η υποψηφιότητα όμως Τράμπ και το σόου των Αμερικανικών εκλογών ,όπου οι υποψήφιοι μελλοντικοί ηγέτες των Η.Π.Α έκαναν δημόσια συζήτηση, όχι για την ανεργία, αλλά για τα γεννητικά τους μόρια ,απογοήτευσε τον κόσμο.
Ήρθε και το σκάνδαλο του Παναμά ,όπου οι ηγέτες απ’ όλο τον κόσμο ξέπλεναν χρήματα σε off-shore εταιρίες και άρχισα πραγματικά να φοβάμαι. Ποια είναι τα πρότυπα που έχει η γενιά μου και πως θα καταλήξει ;
Σήμερα οι περισσότεροι θαυμάζουν καλλιτέχνες, παρουσιαστές, επιχειρηματίες, ή άτομα που συνδυάζουν και τις τρεις αυτές ιδιότητες. Αυτό το γεγονός οφείλεται στη διαφορετική εκπαίδευση – σήμερα είναι περισσότερο τεχνοκρατική παρά ουμανιστική – και στις αξίες που μεταβιβάζονται στους νέους απ’ τις παλαιότερες γενιές. Τα πρότυπα μίμησης διαμορφώνονται απ’ τον τρόπο ζωής και τις οικονομικές ανάγκες κάθε κοινωνίας π.χ στην Αρχαία Αθήνα πρότυπα θεωρούνταν οι δίκαιοι πολιτικοί, οι φιλόσοφοι, οι τραγωδοί. Οι Αθηναίοι στα θέατρα παρακολουθούσαν με δίψα παραστάσεις που τους δίδασκαν πολιτισμό και τους προβλημάτιζαν για προβλήματα όπως ο πόλεμος (Ελένη) ή η τύχη των γυναικών από άλλες χώρες (Μήδεια) ή πότε ένας νόμος είναι ηθικός (Αντιγόνη). Μπορούσαν να διακρίνουν τη σημασία του <<είναι από το φαίνεσθαι>>. Βέβαια σε δύσκολες εποχές ,όπως ο εμφύλιος πόλεμος του 431 π.Χ (Πελοποννησιακός), επικρατούσαν οι δημαγωγοί και οι ανόητοι, όπως αναφέρει ο Θουκυδίδης. Ίσως αυτή να είναι και η αιτιολογία για την δικιά μας ηθική απάθεια. Πράγματι, ζούμε σε εποχή οικονομικής κρίσης και πολεμικών συρράξεων. Όπως και στον Μεσαίωνα έτσι και σήμερα το μυαλό μας έχει παγώσει και τα πρότυπα που κυριαρχούσαν τότε είναι αυτά που κυριαρχούν και σήμερα. Οι πλούσιοι, οι βασιλιάδες, οι δυνατοί… οι πλούσιοι, οι νταήδες και οι δυνατοί. Οι μορφωμένοι έχασαν την δύναμή τους και όπως περιγράφεται στα τραγούδια του Πτωχοπρόδρομου, καλύτερα να έχεις χρήματα και να τρως παρά μόρφωση.
Σήμερα τα ΜΜΕ προβάλλουν ως πρότυπα καλογυμνασμένες περσόνες της τηλεόρασης ακόμη και οπαδούς της βίας, αδιαφορώντας για την ηθική απαξίωση που προκαλούν.
Τα σημερινά πρότυπα, κυρίως γυναικείας ομορφιάς ,προκαλούν προβλήματα στους απλούς ανθρώπους που συγκρίνοντας τους εαυτούς τους με τα αστέρια της σόουμπιζ οδηγούνται σε ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα (νευρική ανορεξία, κατάθλιψη, παραβατική συμπεριφορά). Οι άνθρωποι επειδή αισθάνονται αδύναμοι να πλησιάσουν την φαντασίωση τους γίνονται βίαιοι, αποξενώνονται, δεν αποδέχονται την διαφορετικότητα την δική τους ή των άλλων. Έτσι το μπούλινγκ, η μαγκιά, γίνεται νόμος και πρότυπο ζωής. Έτσι, το λαμπερό σπίτι και η λαμπερή ζωή του Τράμπ γίνεται πρότυπο ζωής. Όλοι επιθυμούν τα χρήματα, την δύναμη, την νεαρή γυναίκα του. Αντίθετα , τα πρότυπα που θα έπρεπε να προβάλλονται επιβάλλεται να είναι ξεχωριστά και να δημιουργούν κίνητρα για ζωή και δημιουργία. Θα έπρεπε να γίνονται γνωστά άτομα που αγωνίζονται για την ειρήνη, που αγωνίζονται όχι για το συμφέρων τους, αλλά για την επικράτηση της ηθική και της δικαιοσύνης. Πρότυπα θα έπρεπε να είναι πολιτικοί που αγωνίζονται για τον άνθρωπο, και θεωρούν την ευδαιμονία του σκοπό τους και όχι μέσον για την δικιά τους αναρρίχηση.
Δυστυχώς όμως σήμερα επικρατούν οι δημαγωγοί.
… Αν επικρατούσαν τα ευγενή πρότυπα οι άνθρωποι δεν θα είχαν αυτό το αιώνιο συναίσθημα μοναξιάς, κατάθλιψης, κενότητας, που αισθάνονται σήμερα. Θα ένιωθαν σαν μια ομάδα η οποία αγωνίζεται για να πετύχει στόχους και σκοπούς που θα καλυτέρευαν την ζωή τους.
Η έμπνευση για τον τίτλο του άρθρου είναι το τραγούδι California Dreamin’ των The Mamas & The Papas. Κάπως αποτυχημένη ιδέα, το ξέρω, αλλά εγώ στο New Jersey πήγα, όχι στην Καλιφόρνια. Τον Αύγουστο του 2014 ανέβηκα σε ένα αεροπλάνο και με πήγε μακριά… Πολύ μακριά. Συγκεκριμένα, προσγειώθηκε στο Newark Liberty International Airport, στην πολιτεία του New Jersey. Το Newark ήταν το πρώτο μεγάλο αεροδρόμιο των ΗΠΑ.
Εγκαινιάστηκε την 1η Οκτωβρίου του 1928 και μέχρι το 1939 ήταν το πιο πολυσύχναστο εμπορικό αεροδρόμιο στον κόσμο. Στις μέρες μας,το αεροδρόμιο είναι ιδιαίτερα όμορφο και αρκετά μεγάλο και δαιδαλώδες, λόγω των διαφορετικών του επιπέδων. Δε σας κρύβω πως η οικογένεια μου και εγώ χαθήκαμε και ψάχναμε τους συγγενείς μας για περίπου 15 λεπτά. Από το αεροπλάνο περνάς στο αεροδρόμιο μόνο αφού έχεις περάσει και από το τελωνείο. Στο αεροπλάνο σου έχουν ήδη δώσει ένα έντυπο για να τσεκάρεις διάφορες επιλογές, όπως π.χ. εάν μεταφέρεις μαζί σου φρούτα ή λαχανικά, χώμα, ή παραπάνω χρήματα από ένα καθορισμένο ποσό. Στο τελωνείο ελέγχουν τα διαβατήρια και την άδεια η οποία σου επιτρέπει να ταξιδέψεις στη χώρα τους (όπως η βίζα) και δηλώνεις εάν έχεις μαζί σου τίποτα από τα προαναφερόμενα. Αν σου βρουν κάτι στραβό, δεν το ‘χουν σε τίποτα να σε στείλουν καπάκι πίσω… Η πρόσβαση και η αποχώρηση από το αεροδρόμιο είναι άνετη, με διάφορους τρόπους μεταφοράς.
Το να συναντηθούμε με την οικογένειά μας εκεί ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό. Αφού τους βρήκαμε, επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητά τους και μας πήγαν σπίτι τους. Ήταν η αρχή ενός ονειρεμένου ταξιδιού το οποίο κράτησε δύο εβδομάδες. Οπότε τώρα, περίπου μισό χρόνο μετά ( :’-( ) το πήρα απόφαση να σας περιγράψω όσα είδαν τα ματάκια μου και άκουσαν τα αυτάκια μου. Και ήταν πολλά…
Για να αρχίσουμε, η ζωή στην Αμερική διαφέρει σε πολλά από τη δική μας εδώ στη χώρα μας. Ο καθένας είναι ανεξάρτητος. Τελείως ανεξάρτητος. Εκεί, το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα αυτοκίνητο (γιατί οι δρόμοι είναι τεράστιοι) και είσαι ελεύθερος να πας όπου θες και να κάνεις ό,τι θες. Από την άλλη, όμως, η ζωή τους είναι περισσότερο καθιστική. Δουλεύουν πολλές ώρες, μερικές φορές ακόμη και δύο δουλειές. Η οικονομική κρίση τους έχει χτυπήσει κι αυτούς, αλλά συνεχίζουν να ζουν άνετα. Λόγω των μεγάλων αποστάσεων, μερικές φορές χρειάζονται ολόκληρο ταξίδι για να φθάσουν στις δουλειές τους. Οι ρυθμοί τους, μπορεί κανείς να πει, είναι λιγότερο γρήγοροι από τους δικούς μας. Παρόλα αυτά, εμένα προσωπικά θα μου άρεσε πολύ να ζήσω κάποια στιγμή εκεί. Πάντως στην Αμερική ξέρουν να τρώνε 😛 Βασικά, στην οικογένειά μου μόνο εγώ το εκτίμησα… Αλλά εννοείται πως σε όλα πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο. Burgers, hot dogs, τηγανίτες, donuts, ζαμπόν, σάλτσα μήλου, ροδέλες κρεμμυδιού, φυστικοβούτυρο (το τίμησα ιδιαιτέρως ^_^ ), pretzels, είναι μερικά από τα ήδη ξακουστά φαγητά των Αμερικάνων. Όλα βέβαια περιέχουν μεγάλες ποσότητες ζάχαρης. Σε συνδυασμό με την καθιστική τους ζωή, δεν είναι περίεργο που το ποσοστό παχυσαρκίας τους είναι υψηλό. Επιπλέον, πήγαμε σε ένα εστιατόριο, το Harold’s, το οποίο φημίζεται για το μέγεθος των πιάτων του. Ενδεικτικά, ένα κομμάτι τούρτα φτάνει και περισσεύει για μια ολόκληρη οικογένεια.
Καλύτερα όμως να αρχίσω να μιλάω για τα μέρη που επισκεφθήκαμε πέρα από την πόλη, το New Jersey ,στην οποία μέναμε, γιατί το άρθρο προβλέπεται να βγει πολύ μεγάλο. Τα περισσότερα ήταν μέρη ιστορικής σημασίας. Στην Αμερική δείχνουν μεγάλο σεβασμό και αγάπη για την ιστορία τους. Τιμούν τους βετεράνους τους, είναι υπερήφανοι για την πατρίδα τους και το δείχνουν. Στην Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα τον Ηνωμένων Πολιτειών, εκτός από τον Λευκό Οίκο βρίσκονται και πολλά μνημεία. Υπάρχει η δυνατότητα να επισκεφθείς το ξακουστό οίκο του Προέδρου των ΗΠΑ, αλλά εμείς προτιμήσαμε να δούμε το National Mall, το εθνικό πάρκο στο οποίο βρίσκονται τα μνημεία του προέδρου Λίνκολν, των Βετεράνων του Βιετνάμ, του προέδρου Ουάσινγκτον, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, των Βετεράνων του Πολέμου στην Κορέα, τη Reflecting Pool κ.α. Αυτό το πάρκο αποτελεί μια κυριολεκτικά τεράστια περιοχή και το κάθε μνημείο απέχει πάρα πολύ από το άλλο. Γι’ αυτό, μας ήταν αδύνατο να πάμε σε όλα. Παρακάτω παραθέτω κάποιες πληροφορίες για τα μνημεία τα οποία προλάβαμε να θαυμάσουμε.
*Lincoln Memorial: όπως φανερώνει και το όνομά του, το μνημείο χτίστηκε προς τιμήν του 16ου προέδρου των ΗΠΑ, Αβραάμ Λίνκολν. Το κτήριο βρίσκεται στα δυτικά του National Mall και είναι χτισμένο σε δωρικό ρυθμό. Μέσα βρίσκεται ένα μεγάλο άγαλμα του προέδρου και στους τοίχους δεξιά και αριστερά επιγραφές από δύο διάσημες ομιλίες του. Ακόμη, σ’ αυτό το μέρος ο Martin Luther King εκφώνησε τη πασίγνωστη ομιλία του ‘’Έχω ένα όνειρο’’ (I Have A Dream).
*Washington Memorial: ένας οβελίσκος από μάρμαρο, γρανίτη και γνεύσιο ορθώνεται στα ανατολικά του Πάρκου, απέναντι από το μνημείο του Λίνκολν. Είναι το ψηλότερο πέτρινο οικοδόμημα και ο ψηλότερος οβελίσκος στον κόσμο. Όπως δηλώνει και το όνομά του, είναι αφιερωμένο στον πρόεδρο Τζορτζ Ουάσινγκτον, τον 1ο πρόεδρο της Αμερικής.
*Vietnam Veterans Memorial: βορειοανατολικά του μνημείου του Λίνκολν βρίσκεται το μνημείο των βετεράνων του πολέμου στο Βιετνάμ. Αποτελείται από τρία μέρη. Αυτά είναι τα: Vietnam Women’s Memorial, The Three Soldiers και Vietnam Veterans Memorial Wall. Tα δύο πρώτα μέρη είναι αγάλματα αφιερωμένα σε όλες τις γυναίκες που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ (κυρίως ως νοσοκόμες) και στους άνδρες αντίστοιχα. Το τρίτο μέρος είναι και το πιο γνωστό και πρόκειται για έναν μακρύ τοίχο. Πάνω του βρίσκονται χαραγμένα περίπου 58.000 ονόματα νεκρών και αγνοούμενων του πολέμου σε χρονολογική σειρά.
*Τhe Reflecting Pool: πρόκειται για μια μακρόστενη τεχνητή λίμνη ανάμεσα στα μνημεία των δύο προέδρων. Λέγεται έτσι γιατί στα νερά της καθρεπτίζεται ο οβελίσκος του μνημείου του Ουάσινγκτον.
Τελειώνοντας με το National Mall, επισκεφτήκαμε και ακόμα δύο μέρη στη Washington. Αυτά ήταν το Marine Corps War Memorial (γνωστό και ως Iwo Jima Memorial) και το εθνικό κοιμητήριο Arlington.
Iwo Jima
Το μνημείο Iwo Jima βρίσκεται κοντά στην είσοδο του κοιμητηρίου Arlington. Είναι αφιερωμένο σε όλους τους πεζοναύτες που πέθαναν υπερασπιζόμενοι τις ΗΠΑ από το 1775. Σ’ αυτό αναπαριστάται η ιστορική στιγμή όπου έξι στρατιώτες σηκώνουν την αμερικανική σημαία μετά την μάχη της Iwo Jima στα πλαίσια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η στιγμή έχει απαθανατιστεί από το φωτογραφικό φακό, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για τη δεύτερη φορά που η σημαία ανυψώθηκε στο όρος Σουριμπάτσι. Η μάχη της Ίβο Τζίμα ήταν από της πιο φονικότερες και δύσκολες για τους Αμερικάνους, στους οποίους στοίχισε πολλές ζωές. Μετά τη νίκη τους, οι στρατιώτες ανυψώνουν μια μικρή σημαία στο όρος. Την επόμενη μέρα βρέθηκε μια μεγαλύτερη σημαία. Έτσι, ανατέθηκε σε 4 πεζοναύτες να ανυψώσουν εκείνη στη θέση της πρώτης. 2 ακόμη τους ακολούθησαν και μαζί τους. Έτσι, φωτογραφήθηκαν να ανυψώνουν τη σημαία και αυτή η πλέον πασίγνωστη πολεμική φωτογραφία ήταν πια γεγονός.
Kοιμητήριο Arlington
Το κοιμητήριο Arlington είναι ένα στρατιωτικό νεκροταφείο το οποίο εγκαινιάστηκε κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο. Σ’ αυτό έχουν ταφεί μεγάλος αριθμός ανθρώπων, από αξιωματικούς έως απλούς στρατιώτες. Σ’ αυτό το κοιμητήριο, επίσης, υπάρχει το μνημείο για τους νεκρούς της έκρηξης του διαστημικού λεωφορείου Challenger, όπου και οι 7 επιβάτες του έχασαν τη ζωή τους. Ακόμη, μπορεί κανείς να επισκεφθεί το τάφο του προέδρου Τζον Φ. Κένεντι και μελών της οικογένειάς του. Υπάρχει, επιπλέον, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη όπου μπορείς να παρακολουθήσεις την αλλαγή της φρουράς. Στην Ουάσινγκτον μείναμε 2 μέρες. Εκτός από τα διάφορα μνημεία, πήγαμε και σε πολλά μουσεία, όπως το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Στη συνέχεια, σειρά είχε η Φιλαδέλφεια.
Σ’ αυτό το μέρος μείναμε μόνο μία μέρα. Είδαμε το Ζωολογικό Κήπο της Φιλαδέλφεια, τον πρώτο ζωολογικό κήπο στις ΗΠΑ. Πραγματικά τεράστιο μέρος με πολλά ζώα σε περιβάλλον όσο το δυνατόν κοντινότερο στο φυσικό τους. Τα προσωπικά μου αγαπημένα ήταν τα γυμνά ποντικάκια :3 Γυρνώντας από το ζωολογικό κήπο, περάσαμε από το σπίτι στο οποίο υπογράφηκε η Συνθήκη της Ανεξαρτησίας και είδαμε τη Καμπάνα της Ελευθερίας (Liberty Bell). Έγινε σύμβολο της ανεξαρτησίας και εξαιτίας ενός ραγίσματος στην επιφάνειά της δημιουργήθηκαν πολλοί θρύλοι.
Και φυσικά δε θα μπορούσαμε να φύγουμε από την Αμερική χωρίς να έχουμε δει από κοντά το Άγαλμα της Ελευθερίας. Γι’ αυτό το άγαλμα οι κάτοικοι των New Jersey και New York έχουν μια συνεχή «διαμάχη»… Σε ποια πολιτεία ανήκει το Άγαλμα; Ο θείος μου μας έλεγε ότι βρίσκεται στο New Jersey. Μια κυρία θυμωμένη τον διόρθωσε, λέγοντας ότι ανήκει στη Νέα Υόρκη. Προφανώς θα ήταν Νεοϋορκέζα. 😛 Τι να πει κανείς…
Παίρνοντας το φέρυ που σε πάει στο Liberty Island όπου βρίσκεται το Άγαλμα, έχεις τη δυνατότητα αν το επιθυμείς να κατέβεις στο Ellis Island. Πάνω σ’ αυτό βρίσκεται ένα κτίριο από το οποίο όλοι οι μετανάστες προς την Αμερική έπρεπε να περάσουν. Από το 1892 έως το 1954 εκατομμύρια μετανάστες πέρασαν από έλεγχο σ’ αυτό το νησί πριν τους δοθεί η άδεια να παραμείνουν στις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι εκεί στοιβάζονταν στους χώρους του προκειμένου να ελεγχθούν και να περάσουν ιατρικές εξετάσεις. Οικογένειες χωρίζονταν καθώς πολλοί αναγκάζονταν να σταλούν πάλι πίσω. Ο χώρος τώρα λειτουργεί ως μουσείο μετανάστευσης και σε πολλά εκθέματα υπάρχει το ελληνικό στοιχείο.
Έλληνες μετανάστες στο Ellis Island
Στη συνέχεια, φυσικά, το Άγαλμα της Ελευθερίας. Στο ισόγειο του αγάλματος λειτουργεί μουσείο. Στη μέση βρίσκεται ο πρωτότυπος πυρσός, μιας και ο τωρινός είναι απλά ένα αντίγραφο. Στο ένα χέρι, λοιπόν, κρατάει τον πυρσό και στο άλλο μια πλάκα όπου αναγράφεται η ημερομηνία της ανεξαρτησίας της Αμερικής. Πρόκειται για δώρο των Γάλλων, δόθηκε στην Αμερική το 1885 και εγκαινιάστηκε ένα χρόνο αργότερα. Είναι σε περίοπτη θέση και τοποθετήθηκε σε αυτό το σημείο ακριβώς για να φαίνεται από το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Μπορεί κανείς να ανέβει μέχρι το στεφάνι του αγάλματος ή απλώς να αρκεστεί μέχρι το βάθρο. Σίγουρα όμως και από τα δύο μέρη η θέα είναι φανταστική.
Αργά το μεσημέρι ήρθε η στιγμή που περιμέναμε μια ζωή. Αφήσαμε πίσω το Άγαλμα της Ελευθερίας και έφτασε επιτέλους η ώρα για το Μανχάταν. Πρώτη στάση μας ήταν το μνημείο των Δίδυμων Πύργων. Στη θέση όπου πριν την ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ορθώνονταν οι Δίδυμοι Πύργοι, τώρα υπάρχουν δύο μεγάλα σιντριβάνια και γύρω γύρω πλάκες με τα ονόματα των θυμάτων. Δίπλα υπάρχει ένα μουσείο, στο οποίο μπορεί κανείς να δει και κομμάτια από τους Πύργους. Το κλίμα είναι πολύ συγκινητικό. Τώρα πια, κοντά στο σημείο, στέκεται ένας νέος ουρανοξύστης, ο ψηλότερος του δυτικού ημισφαιρίου, το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 1, παλαιότερα γνωστός ως Freedom Tower. Η κατασκευή του είχε αρχίσει πολλά χρόνια πριν, αλλά το έργο καταστράφηκε μετά την επίθεση, έτσι χτίστηκε νέο πάνω σε εκείνο. Ακόμα και σήμερα δουλεύουν ακατάπαυστα για την επισκευή των γύρω κτιρίων που επλήγησαν.
Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, δεν προλάβαμε να πάμε στο Central Park, γιατί μας συμβούλεψαν ότι θα ήταν επικίνδυνο. Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς την Time Square. Ήταν πια νύχτα και έτσι όλες οι πινακίδες και όλα τα φώτα ήταν αναμμένα. Πραγματικά, ένα φανταστικό θέαμα. Δε μπορούσαμε παρά να χαζεύουμε την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα που όμοιά της δεν είχαμε ξαναδεί. Φτάσαμε μέχρι και στο Rockefeller Center, στην πλατεία όπου στήνεται το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εκεί κοντά υπήρχε και ένα σιντριβάνι και ο θείος μου και εγώ παίξαμε μπουγέλο. Αυτός κι εγώ το καταευχαριστηθήκαμε, οι υπόλοιποι περαστικοί μάλλον όχι…
Κι έτσι τελειώσαμε με την Αμερική. Για το τέλος κράτησα τον Καναδά, αν και ήταν ο πρώτος μας προορισμός, και συγκεκριμένα το Οντάριο. Προφανώς πήγαμε για τους διάσημους Καταρράκτες του Νιαγάρα… Μείναμε για 3 μέρες σε ένα ξενοδοχείο ακριβώς δίπλα από τους καταρράκτες. Οι καταρράκτες χωρίζονται σε αυτούς της Αμερικής και σε αυτούς του Καναδά. Την πρώτη μέρα είδαμε τους καταρράκτες από την Αμερικανική πλευρά και το βράδυ περάσαμε τα σύνορα, ενώ την επόμενη από την Καναδική, και μάλιστα επιβιβαστήκαμε σε πλοίο που μας πήγε κάτω από αυτούς. Το βράδυ εκείνης της μέρας δειπνήσαμε στο Skylon Tower, έναν πύργο από τον οποίο μπορείς να παρατηρήσεις τους καταρράκτες από όλες τις πλευρές. Το θέαμα των φωτισμένων καταρρακτών από προβολείς διαφορετικών χρωμάτων ήταν απλά φανταστικό. Την Τρίτη και τελευταία μέρα, αφού εξερευνήσαμε την πόλη του Οντάριο, κατά το μεσημέρι αρχίσαμε το δεκάωρο ταξίδι της επιστροφής για το Jersey.
Όλο αυτό ήταν αναμφίβολα μια εμπειρία την οποία δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και είμαι εξαιρετικά ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Φυσικά, σκοπεύω στο μέλλον να ξαναπάω και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει κάποια στιγμή.
Αυτά από εμένα. Πάω να κοιτάξω τις φωτογραφίες και να μελαγχολήσω κι άλλο… 😛 Tα λέμε σε επόμενο άρθρο!
28/1/2015 : 70 χρόνια από την απελευθέρωση των αιχμαλώτων του Άουσβιτς.
Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, Ρομά, ανάπηροι, άνθρωποι που θεωρήθηκαν ανεπιθύμητοι από τους Ναζί μαρτύρησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και κυρίως του Άουσβιτς.
Και σήμερα όμως η άνοδος της φασιστικής ιδεολογίας πρέπει να μας τρομάζει, γιατί η συνταγή οικονομική κρίση και φασισμός – ρατσισμός δεν οδήγησε την ανθρωπότητα σε καλύτερες μέρες, αλλά σε πόλεμο.
Ενώ, έχουν περάσει μόλις 83 χρόνια απ’ την έναρξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου, η ανθρωπότητα, σήμερα, παρατηρεί ως θεατής γενοκτονίες στην Συρία, στο Κουρδιστάν, πολέμους και βίαιες πράξεις στην Νιγηρία, στην Λιβύη, στην Παλαιστίνη και αλλού.
Μάρτιος 2003 – Φυλακές Abu Ghraib, Αμερικανοί στρατιώτες “ανακρίνουν” Ιρακινούς αιχμάλωτους πολέμου
Απορώ, τι διδάχθηκε η ανθρωπότητα από τις θηριωδίες του Άουσβιτς ;
« Ας ελπίσουμε ότι το παρελθόν δεν θα γίνει το μέλλον των παιδιών μας » , όπως είπε ένας από τους επιζήσαντες, στην επέτειο μνήμης των νεκρών του Άουσβιτς.
Ο Καπνός ταξίδευσε από την Αμερική στην Ευρώπη και έγινε γνωστός από τους Άγγλους αποίκους. Το 17ο αιώνα, στην Αγγλία, νομοθετήθηκε ο πρώτος νόμος κατά του καπνίσματος γιατί οι καπνιστές τρόμαζαν τον κοινωνικό τους περίγυρο ο οποίος, βλέποντας τον καπνό που έβγαινε από τα ρουθούνια και το στόμα τους, τους θεωρούσε δαιμονισμένους (Ο νόμος αυτός ισχύει ακόμη και σήμερα – Ξέχασαν να τον καταργήσουν)
Στην Αμερική οι Ινδιάνοι κάπνιζαν την πίπα της ειρήνης, συνήθεια που οι Ευρωπαίοι υιοθέτησαν και διέδωσαν μετά μανίας. Η συνήθεια του καπνίσματος σήμερα έχει γίνει μάστιγα και αφορά όχι μόνο τους ενήλικες αλλά και τους εφήβους.
Το τσιγάρο περιέχει νικοτίνη και πίσσα προϊόντα βλαβερά για την υγεία μας που καταστρέφουν το πρώτο τα κύτταρα του εγκεφάλου και το δεύτερο τους πνεύμονες.
Σε μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε διάστημα τεσσάρων ετών μεταξύ 1264 εφήβων, στο 10% των εθισμένων τα σημάδια του εθισμού παρατηρήθηκαν μέσα σε δύο μέρες απ την πρώτη χρήση.
Στις ΗΠΑ ένας στους πέντε ενήλικες καπνίζουν (45,1 εκ.) ενώ από αυτούς το 1/5 πεθαίνουν κάθε χρόνο (438 χιλ.).
Το ποσοστό που κόβει το τσιγάρο για 3-12 μήνες είναι 5% και μειώνει τον κίνδυνο στεφανιαίας νόσου κατά 50% .
Μετά από 10 χρόνια χωρίς τσιγάρο, ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του πνεύμονα μειώνεται μέχρι και 50%.
Σταμάτα το τσιγάρο τώρα για να μην το αντιμετωπίζεις μια ζωή. Και ο Bob Marley από καρκίνο πέθανε…
.JPG)
