NEW JERSEY DREAMIN’
Εγκαινιάστηκε την 1η Οκτωβρίου του 1928 και μέχρι το 1939 ήταν το πιο πολυσύχναστο εμπορικό αεροδρόμιο στον κόσμο.
Στις μέρες μας,το αεροδρόμιο είναι ιδιαίτερα όμορφο και αρκετά μεγάλο και δαιδαλώδες, λόγω των διαφορετικών του επιπέδων. Δε σας κρύβω πως η οικογένεια μου και εγώ χαθήκαμε και ψάχναμε τους συγγενείς μας για περίπου 15 λεπτά. Από το αεροπλάνο περνάς στο αεροδρόμιο μόνο αφού έχεις περάσει και από το τελωνείο. Στο αεροπλάνο σου έχουν ήδη δώσει ένα έντυπο για να τσεκάρεις διάφορες επιλογές, όπως π.χ. εάν μεταφέρεις μαζί σου φρούτα ή λαχανικά, χώμα, ή παραπάνω χρήματα από ένα καθορισμένο ποσό. Στο τελωνείο ελέγχουν τα διαβατήρια και την άδεια η οποία σου επιτρέπει να ταξιδέψεις στη χώρα τους (όπως η βίζα) και δηλώνεις εάν έχεις μαζί σου τίποτα από τα προαναφερόμενα. Αν σου βρουν κάτι στραβό, δεν το ‘χουν σε τίποτα να σε στείλουν καπάκι πίσω… Η πρόσβαση και η αποχώρηση από το αεροδρόμιο είναι άνετη, με διάφορους τρόπους μεταφοράς.
Το να συναντηθούμε με την οικογένειά μας εκεί ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό. Αφού τους βρήκαμε, επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητά τους και μας πήγαν σπίτι τους. Ήταν η αρχή ενός ονειρεμένου ταξιδιού το οποίο κράτησε δύο εβδομάδες. Οπότε τώρα, περίπου μισό χρόνο μετά ( :’-( ) το πήρα απόφαση να σας περιγράψω όσα είδαν τα ματάκια μου και άκουσαν τα αυτάκια μου. Και ήταν πολλά…
Για να αρχίσουμε, η ζωή στην Αμερική διαφέρει σε πολλά από τη δική μας εδώ στη χώρα μας. Ο καθένας είναι ανεξάρτητος. Τελείως ανεξάρτητος. Εκεί, το μόνο που χρειάζεσαι είναι ένα αυτοκίνητο (γιατί οι δρόμοι είναι τεράστιοι) και είσαι ελεύθερος να πας όπου θες και να κάνεις ό,τι θες. Από την άλλη, όμως, η ζωή τους είναι περισσότερο καθιστική. Δουλεύουν πολλές ώρες, μερικές φορές ακόμη και δύο δουλειές. Η οικονομική κρίση τους έχει χτυπήσει κι αυτούς, αλλά συνεχίζουν να ζουν άνετα. Λόγω των μεγάλων αποστάσεων, μερικές φορές χρειάζονται ολόκληρο ταξίδι για να φθάσουν στις δουλειές τους. Οι ρυθμοί τους, μπορεί κανείς να πει, είναι λιγότερο γρήγοροι από τους δικούς μας. Παρόλα αυτά, εμένα προσωπικά θα μου άρεσε πολύ να ζήσω κάποια στιγμή εκεί.
Πάντως στην Αμερική ξέρουν να τρώνε 😛 Βασικά, στην οικογένειά μου μόνο εγώ το εκτίμησα… Αλλά εννοείται πως σε όλα πρέπει να υπάρχει και ένα μέτρο. Burgers, hot dogs, τηγανίτες, donuts, ζαμπόν, σάλτσα μήλου, ροδέλες κρεμμυδιού, φυστικοβούτυρο (το τίμησα ιδιαιτέρως ^_^ ), pretzels, είναι μερικά από τα ήδη ξακουστά φαγητά των Αμερικάνων. Όλα βέβαια περιέχουν μεγάλες ποσότητες ζάχαρης. Σε συνδυασμό με την καθιστική τους ζωή, δεν είναι περίεργο που το ποσοστό παχυσαρκίας τους είναι υψηλό. Επιπλέον, πήγαμε σε ένα εστιατόριο, το Harold’s, το οποίο φημίζεται για το μέγεθος των πιάτων του. Ενδεικτικά, ένα κομμάτι τούρτα φτάνει και περισσεύει για μια ολόκληρη οικογένεια.
Καλύτερα όμως να αρχίσω να μιλάω για τα μέρη που επισκεφθήκαμε πέρα από την πόλη, το New Jersey ,στην οποία μέναμε, γιατί το άρθρο προβλέπεται να βγει πολύ μεγάλο. Τα περισσότερα ήταν μέρη ιστορικής σημασίας. Στην Αμερική δείχνουν μεγάλο σεβασμό και αγάπη για την ιστορία τους. Τιμούν τους βετεράνους τους, είναι υπερήφανοι για την πατρίδα τους και το δείχνουν. Στην Ουάσιγκτον, την πρωτεύουσα τον Ηνωμένων Πολιτειών, εκτός από τον Λευκό Οίκο βρίσκονται και πολλά μνημεία. Υπάρχει η δυνατότητα να επισκεφθείς το ξακουστό οίκο του Προέδρου των ΗΠΑ, αλλά εμείς προτιμήσαμε να δούμε το National Mall, το εθνικό πάρκο στο οποίο βρίσκονται τα μνημεία του προέδρου Λίνκολν, των Βετεράνων του Βιετνάμ, του προέδρου Ουάσινγκτον, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, των Βετεράνων του Πολέμου στην Κορέα, τη Reflecting Pool κ.α. Αυτό το πάρκο αποτελεί μια κυριολεκτικά τεράστια περιοχή και το κάθε μνημείο απέχει πάρα πολύ από το άλλο. Γι’ αυτό, μας ήταν αδύνατο να πάμε σε όλα. Παρακάτω παραθέτω κάποιες πληροφορίες για τα μνημεία τα οποία προλάβαμε να θαυμάσουμε.
*Lincoln Memorial: όπως φανερώνει και το όνομά του, το μνημείο χτίστηκε προς τιμήν του 16ου προέδρου των ΗΠΑ, Αβραάμ Λίνκολν. Το κτήριο βρίσκεται στα δυτικά του National Mall και είναι χτισμένο σε δωρικό ρυθμό. Μέσα βρίσκεται ένα μεγάλο άγαλμα του προέδρου και στους τοίχους δεξιά και αριστερά επιγραφές από δύο διάσημες ομιλίες του. Ακόμη, σ’ αυτό το μέρος ο Martin Luther King εκφώνησε τη πασίγνωστη ομιλία του ‘’Έχω ένα όνειρο’’ (I Have A Dream).
*Washington Memorial: ένας οβελίσκος από μάρμαρο, γρανίτη και γνεύσιο ορθώνεται στα ανατολικά του Πάρκου, απέναντι από το μνημείο του Λίνκολν. Είναι το ψηλότερο πέτρινο οικοδόμημα και ο ψηλότερος οβελίσκος στον κόσμο. Όπως δηλώνει και το όνομά του, είναι αφιερωμένο στον πρόεδρο Τζορτζ Ουάσινγκτον, τον 1ο πρόεδρο της Αμερικής.
*Vietnam Veterans Memorial: βορειοανατολικά του μνημείου του Λίνκολν βρίσκεται το μνημείο των βετεράνων του πολέμου στο Βιετνάμ. Αποτελείται από τρία μέρη. Αυτά είναι τα: Vietnam Women’s Memorial, The Three Soldiers και Vietnam Veterans Memorial Wall. Tα δύο πρώτα μέρη είναι αγάλματα αφιερωμένα σε όλες τις γυναίκες που υπηρέτησαν στο Βιετνάμ (κυρίως ως νοσοκόμες) και στους άνδρες αντίστοιχα. Το τρίτο μέρος είναι και το πιο γνωστό και πρόκειται για έναν μακρύ τοίχο. Πάνω του βρίσκονται χαραγμένα περίπου 58.000 ονόματα νεκρών και αγνοούμενων του πολέμου σε χρονολογική σειρά.
*Τhe Reflecting Pool: πρόκειται για μια μακρόστενη τεχνητή λίμνη ανάμεσα στα μνημεία των δύο προέδρων. Λέγεται έτσι γιατί στα νερά της καθρεπτίζεται ο οβελίσκος του μνημείου του Ουάσινγκτον.
Τελειώνοντας με το National Mall, επισκεφτήκαμε και ακόμα δύο μέρη στη Washington. Αυτά ήταν το Marine Corps War Memorial (γνωστό και ως Iwo Jima Memorial) και το εθνικό κοιμητήριο Arlington.
 |
| Iwo Jima |
Το μνημείο Iwo Jima βρίσκεται κοντά στην είσοδο του κοιμητηρίου Arlington. Είναι αφιερωμένο σε όλους τους πεζοναύτες που πέθαναν υπερασπιζόμενοι τις ΗΠΑ από το 1775. Σ’ αυτό αναπαριστάται η ιστορική στιγμή όπου έξι στρατιώτες σηκώνουν την αμερικανική σημαία μετά την μάχη της Iwo Jima στα πλαίσια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτή η στιγμή έχει απαθανατιστεί από το φωτογραφικό φακό, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για τη δεύτερη φορά που η σημαία ανυψώθηκε στο όρος Σουριμπάτσι. Η μάχη της Ίβο Τζίμα ήταν από της πιο φονικότερες και δύσκολες για τους Αμερικάνους, στους οποίους στοίχισε πολλές ζωές. Μετά τη νίκη τους, οι στρατιώτες ανυψώνουν μια μικρή σημαία στο όρος. Την επόμενη μέρα βρέθηκε μια μεγαλύτερη σημαία. Έτσι, ανατέθηκε σε 4 πεζοναύτες να ανυψώσουν εκείνη στη θέση της πρώτης. 2 ακόμη τους ακολούθησαν και μαζί τους. Έτσι, φωτογραφήθηκαν να ανυψώνουν τη σημαία και αυτή η πλέον πασίγνωστη πολεμική φωτογραφία ήταν πια γεγονός.
 |
| Kοιμητήριο Arlington |
Το κοιμητήριο Arlington είναι ένα στρατιωτικό νεκροταφείο το οποίο εγκαινιάστηκε κατά τον Αμερικανικό Εμφύλιο. Σ’ αυτό έχουν ταφεί μεγάλος αριθμός ανθρώπων, από αξιωματικούς έως απλούς στρατιώτες. Σ’ αυτό το κοιμητήριο, επίσης, υπάρχει το μνημείο για τους νεκρούς της έκρηξης του διαστημικού λεωφορείου Challenger, όπου και οι 7 επιβάτες του έχασαν τη ζωή τους. Ακόμη, μπορεί κανείς να επισκεφθεί το τάφο του προέδρου Τζον Φ. Κένεντι και μελών της οικογένειάς του. Υπάρχει, επιπλέον, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη όπου μπορείς να παρακολουθήσεις την αλλαγή της φρουράς.
Στην Ουάσινγκτον μείναμε 2 μέρες. Εκτός από τα διάφορα μνημεία, πήγαμε και σε πολλά μουσεία, όπως το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Στη συνέχεια, σειρά είχε η Φιλαδέλφεια.
Σ’ αυτό το μέρος μείναμε μόνο μία μέρα. Είδαμε το Ζωολογικό Κήπο της Φιλαδέλφεια, τον πρώτο ζωολογικό κήπο στις ΗΠΑ. Πραγματικά τεράστιο μέρος με πολλά ζώα σε περιβάλλον όσο το δυνατόν κοντινότερο στο φυσικό τους. Τα προσωπικά μου αγαπημένα ήταν τα γυμνά ποντικάκια :3
Γυρνώντας από το ζωολογικό κήπο, περάσαμε από το σπίτι στο οποίο υπογράφηκε η Συνθήκη της Ανεξαρτησίας και είδαμε τη Καμπάνα της Ελευθερίας (Liberty Bell). Έγινε σύμβολο της ανεξαρτησίας και εξαιτίας ενός ραγίσματος στην επιφάνειά της δημιουργήθηκαν πολλοί θρύλοι.
Και φυσικά δε θα μπορούσαμε να φύγουμε από την Αμερική χωρίς να έχουμε δει από κοντά το Άγαλμα της Ελευθερίας. Γι’ αυτό το άγαλμα οι κάτοικοι των New Jersey και New York έχουν μια συνεχή «διαμάχη»… Σε ποια πολιτεία ανήκει το Άγαλμα; Ο θείος μου μας έλεγε ότι βρίσκεται στο New Jersey. Μια κυρία θυμωμένη τον διόρθωσε, λέγοντας ότι ανήκει στη Νέα Υόρκη. Προφανώς θα ήταν Νεοϋορκέζα. 😛 Τι να πει κανείς…
.JPG)
Παίρνοντας το φέρυ που σε πάει στο Liberty Island όπου βρίσκεται το Άγαλμα, έχεις τη δυνατότητα αν το επιθυμείς να κατέβεις στο Ellis Island. Πάνω σ’ αυτό βρίσκεται ένα κτίριο από το οποίο όλοι οι μετανάστες προς την Αμερική έπρεπε να περάσουν. Από το 1892 έως το 1954 εκατομμύρια μετανάστες πέρασαν από έλεγχο σ’ αυτό το νησί πριν τους δοθεί η άδεια να παραμείνουν στις ΗΠΑ. Οι άνθρωποι εκεί στοιβάζονταν στους χώρους του προκειμένου να ελεγχθούν και να περάσουν ιατρικές εξετάσεις. Οικογένειες χωρίζονταν καθώς πολλοί αναγκάζονταν να σταλούν πάλι πίσω. Ο χώρος τώρα λειτουργεί ως μουσείο μετανάστευσης και σε πολλά εκθέματα υπάρχει το ελληνικό στοιχείο.
 |
| Έλληνες μετανάστες στο Ellis Island |
Στη συνέχεια, φυσικά, το Άγαλμα της Ελευθερίας. Στο ισόγειο του αγάλματος λειτουργεί μουσείο. Στη μέση βρίσκεται ο πρωτότυπος πυρσός, μιας και ο τωρινός είναι απλά ένα αντίγραφο. Στο ένα χέρι, λοιπόν, κρατάει τον πυρσό και στο άλλο μια πλάκα όπου αναγράφεται η ημερομηνία της ανεξαρτησίας της Αμερικής. Πρόκειται για δώρο των Γάλλων, δόθηκε στην Αμερική το 1885 και εγκαινιάστηκε ένα χρόνο αργότερα. Είναι σε περίοπτη θέση και τοποθετήθηκε σε αυτό το σημείο ακριβώς για να φαίνεται από το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Μπορεί κανείς να ανέβει μέχρι το στεφάνι του αγάλματος ή απλώς να αρκεστεί μέχρι το βάθρο. Σίγουρα όμως και από τα δύο μέρη η θέα είναι φανταστική.
Αργά το μεσημέρι ήρθε η στιγμή που περιμέναμε μια ζωή. Αφήσαμε πίσω το Άγαλμα της Ελευθερίας και έφτασε επιτέλους η ώρα για το Μανχάταν. Πρώτη στάση μας ήταν το μνημείο των Δίδυμων Πύργων. Στη θέση όπου πριν την ημέρα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 ορθώνονταν οι Δίδυμοι Πύργοι, τώρα υπάρχουν δύο μεγάλα σιντριβάνια και γύρω γύρω πλάκες με τα ονόματα των θυμάτων. Δίπλα υπάρχει ένα μουσείο, στο οποίο μπορεί κανείς να δει και κομμάτια από τους Πύργους. Το κλίμα είναι πολύ συγκινητικό. Τώρα πια, κοντά στο σημείο, στέκεται ένας νέος ουρανοξύστης, ο ψηλότερος του δυτικού ημισφαιρίου, το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου 1, παλαιότερα γνωστός ως Freedom Tower. Η κατασκευή του είχε αρχίσει πολλά χρόνια πριν, αλλά το έργο καταστράφηκε μετά την επίθεση, έτσι χτίστηκε νέο πάνω σε εκείνο. Ακόμα και σήμερα δουλεύουν ακατάπαυστα για την επισκευή των γύρω κτιρίων που επλήγησαν.
Καθώς είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, δεν προλάβαμε να πάμε στο Central Park, γιατί μας συμβούλεψαν ότι θα ήταν επικίνδυνο. Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς την Time Square. Ήταν πια νύχτα και έτσι όλες οι πινακίδες και όλα τα φώτα ήταν αναμμένα. Πραγματικά, ένα φανταστικό θέαμα. Δε μπορούσαμε παρά να χαζεύουμε την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα που όμοιά της δεν είχαμε ξαναδεί. Φτάσαμε μέχρι και στο Rockefeller Center, στην πλατεία όπου στήνεται το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εκεί κοντά υπήρχε και ένα σιντριβάνι και ο θείος μου και εγώ παίξαμε μπουγέλο. Αυτός κι εγώ το καταευχαριστηθήκαμε, οι υπόλοιποι περαστικοί μάλλον όχι…
Κι έτσι τελειώσαμε με την Αμερική. Για το τέλος κράτησα τον Καναδά, αν και ήταν ο πρώτος μας προορισμός, και συγκεκριμένα το Οντάριο. Προφανώς πήγαμε για τους διάσημους Καταρράκτες του Νιαγάρα… Μείναμε για 3 μέρες σε ένα ξενοδοχείο ακριβώς δίπλα από τους καταρράκτες. Οι καταρράκτες χωρίζονται σε αυτούς της Αμερικής και σε αυτούς του Καναδά. Την πρώτη μέρα είδαμε τους καταρράκτες από την Αμερικανική πλευρά και το βράδυ περάσαμε τα σύνορα, ενώ την επόμενη από την Καναδική, και μάλιστα επιβιβαστήκαμε σε πλοίο που μας πήγε κάτω από αυτούς. Το βράδυ εκείνης της μέρας δειπνήσαμε στο Skylon Tower, έναν πύργο από τον οποίο μπορείς να παρατηρήσεις τους καταρράκτες από όλες τις πλευρές. Το θέαμα των φωτισμένων καταρρακτών από προβολείς διαφορετικών χρωμάτων ήταν απλά φανταστικό. Την Τρίτη και τελευταία μέρα, αφού εξερευνήσαμε την πόλη του Οντάριο, κατά το μεσημέρι αρχίσαμε το δεκάωρο ταξίδι της επιστροφής για το Jersey.
Όλο αυτό ήταν αναμφίβολα μια εμπειρία την οποία δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου και είμαι εξαιρετικά ευγνώμων που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Φυσικά, σκοπεύω στο μέλλον να ξαναπάω και είμαι σίγουρη ότι θα γίνει κάποια στιγμή.
Αυτά από εμένα. Πάω να κοιτάξω τις φωτογραφίες και να μελαγχολήσω κι άλλο… 😛
Tα λέμε σε επόμενο άρθρο!
Γράφει η Τζούλια Τσαγκάρη