Θανάσης Βασιλόπουλος : Ένας επαναστάτης της μουσικής, ένας ωραίος άνθρωπος.

Ο Θανάσης Βασιλόπουλος κατάγεται από μια από τις πιο σπουδαίες μουσικές οικογένειες της Ελλάδας, που έχουν παράδοση στο δημοτικό τραγούδι και το κλαρίνο, απ´ την φύτρα του Γιάννη και του Γιώργου Βασιλόπουλου.

Όταν γεννήθηκε, όπως λέει η μητέρα του, τα παιδικά του χέρια έπαιζαν μουσική και, βέβαια, τζαζίστας δεν γίνεσαι, αλλά γεννιέσαι.

Το 1972 που ο Θανάσης Βασιλόπουλος γεννήθηκε, η ανθηρή οικονομία στην Ελλάδα ήταν το κλαρίνο. Το κλαρίνο ήταν αυτό που έφερνε πολύ ««χαρτούρα»» και σε αυτούς που έπαιζαν και σε αυτούς που τραγουδούσαν. Ήταν αυτό που έδινε ««μυρωδιά»» Ελλάδας στους μετανάστες του εξωτερικού, Γερμανίας και Η.Π.Α. αλλά και στους εσωτερικούς μετανάστες, αυτούς που ερχόντουσαν απ´ τα χωριά στις πόλεις και από την Βόρεια Ήπειρο στην Αθήνα. Όλοι αυτοί έπαιρναν μυρωδιά χωριού και τοπικής πατρίδας ακούγοντας κλαρίνα σε μαγαζιά όπως η «Βοσκοπούλα», η «Γκόλφω» ή του «Σκαφίδα» στην πλατεία Ομονοίας.

Το κλαρίνο πάντα εξέφραζε και εκφράζει ακόμα και σήμερα την Ελληνική ψυχή και δεν νοείται γλέντι Ελληνικό δίχως κλαρίνο. Το Πάσχα, η επέτειος της Ελληνικής επανάστασης, είναι συνδεδεμένα με την γνώριμη φωνή αυτού του μουσικού οργάνου. Ακόμα και σήμερα στα Ελληνικά πανηγύρια οι Έλληνες, εν μέσω κρίσης, ξοδεύουν άπειρα λεφτά για να ακούσουν αυτό το Βαλκανικό όργανο. Το κλαρίνο είναι μεσ´ στο DNA μας και μας βοηθά να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας. Τα πιο σκληρά Ελληνικά πανηγύρια είναι αυτά της Αιτωλοακαρνανίας, του Μεσολογγίου και του Αγρινίου, πατρίδας του Θανάση Βασιλόπουλου. Εκεί έμαθε, μικρό παιδί, να παίζει κλαρίνο για να θρέψει την οικογένειά του. Η διαφορά του ήταν ότι αυτός έβαζε την ίδια την ψυχή, όχι για να ευχαριστήσει όσους τον άκουγαν μόνο, αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Τα χέρια και τα πνευμόνια του ήταν η εξέλιξη της ψυχής του. Και κατάφερε πράγματι να εξελίξει αυτόν τον βουκολικό, Βαλκανικό ήχο σε ένα όργανο διεθνούς ενδιαφέροντος. Όταν μεγάλωσε, το πάντρεψε με άλλα έθνικ όργανα, από άλλες πατρίδες, όπως η Κίνα, η Μέση Ανατολή, οι Νότιες Πολιτείες των Η.Π.Α. Έτσι γεννήθηκαν μέσα απ´ την ψυχή και την τεχνική του κομμάτια όπως το Air Child, το Earth Child, και έγινε ένας καινούργιος Ravi Shankar, μόνο που αυτόν τον ανακάλυψε ο Joe Bonamassa
και τον κάλεσε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μοντρέ, όπου εκεί απέδειξε ότι το κλαρίνο μπορεί να γίνει ένα όργανο ισάξιο του σαξόφωνου και της Τζαζίστικης τρομπέτας, και μπορεί να πλεύσει μαζί με το Νάϊ. Με το κλαρίνο μπορεί σαν Άτρακτο, σαν καράβι μυαλού να ταξιδέψει κανείς στον χώρο της μουσικής.

Το δικό του κλαρίνο, όπως λέει ο ίδιος, είναι 150 χρόνων, αλλά εγώ πιστεύω ότι η ψυχή του και η μουσική του εκφράζει πολύ περισσότερα βιώματα, όπως τους νέγρους μπλουζίστες της Αλαμπάμα και του Μισισίπι, τους Βεδουίνους της Βόρειας Αφρικής αλλά και τους Δυτικό-Ευρωπαίους που εκφράζονται μέσα από την μουσική του Ζάν Μισέλ Ζάρ.

Για εμένα, μια συμμετοχή του Θανάση Βασιλόπουλου με τον Ζάν Μισέλ Ζάρ θα ήταν το «13ο όνειρο» της ηλεκτρονικής μουσικής του μέλλοντος. Εύχομαι η πορεία του να αποκαλύψει το σκοτεινό πρόσωπο της σελήνης (Dark side of the moon).
Πολλοί μπορούν να πούνε ότι δεν είναι ο μοναδικός και ότι ο Hüsnü Senlendirici παίζει ισάξια με τον Θανάση Βασιλόπουλο. Ναι, αλλά ο Θανάσης Βασιλόπουλος είναι ο μοναδικός που κατάφερε μαζί με τον Β. Παπαθανασίου (Across the mountains), να ανέβουν τα βουνά του Ινδοκαύκασου και να «πιάσουν» μαζί την ψυχή του Μ. Αλεξάνδρου…(!)