
Αρχαιολογικά παράδοξα : Μέρος 2ον
Το Ελ Ντοράντο ήταν ένα μυθικό βασίλειο που υποτίθεται πως ήταν γεμάτο με πλούτη και άφθονο χρυσό. Σύμφωνα με τους Ινδιάνους της νοτίου Αμερικής το βασίλειο αυτό ξεπερνούσε σε αίγλη όλα τα αλλά βασίλεια και υποτίθεται ότι βρισκόταν ανατολικά των Άνδεων μέσα στις ζούγκλες του Αμαζονίου. Οι περιγραφές των ιθαγενών για αυτό το βασίλειο με τα αμύθητα πλούτη συνεπήρε τους Ισπανούς που άρχισαν, μανιωδώς, να ψάχνουν για αυτή την χρυσή πολιτεία, την οποία ονόμασαν Ελ Ντοράντο. Εικάζεται ότι ο μύθος αυτός δημιουργήθηκε από τις δοξασίες των ινδιάνων Μου ίσκα, οι οποίοι κατοικούσαν κάπου στην σημερινή Κολομβία. Σύμφωνα με τις παραδόσεις τους ο αρχηγός της φυλής τους συνήθιζε να καλύπτει το σώμα του με χρυσή σκόνη και στη συνέχεια έμπαινε στον ποταμό του Αμαζονίου.
Από το 1531 άρχισαν να ψάχνουν στις ζούγκλες του Αμαζονίου για να βρουν τα αμύθητα πλούτη που άκουγαν από τις περιγραφές των ινδιάνων. Από το διάστημα 1531 εως το 1565 έγιναν πολλές αποστολές ανατολικά των Άνδεων. Οι Ισπανοί, έχοντας ως βάση το Περού, ξεκινούσαν ταξίδια στις αχανείς ζούγκλες του Αμαζόνιου για ανακαλύψουν τους αμύθητους θησαυρούς Ανάμεσα σε αυτούς τους εξερευνητές ήταν και ο Έλληνας Κονκισταδορος Πεντρο ντε Καντια. Με 200 άντρες πέρασε τις Άνδεις το 1538 και άρχισε να ψάχνει για το Ελ Ντοράντο το οποίο οι Ίνκα ονόμαζαν Αμπάγια ή Αμαμπάγια. Τελικά ύστερα από μήνες άσκοπης περιπλάνησης στις ζούγκλες του Αμαζονίου και υπό τις συνεχείς επιθέσεις των ινδιάνων του Αμαζονίου, επέστρεψε άπραγος στο Περού.
Στην αναζήτηση του Ελ Ντοραντο συμμετείχαν και Γερμανοί κονκισταδόρες με αποστολές από την Κολομβία, η οποία τότε ανήκε στην Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ονομαζόταν από τους Γερμανούς Μικρή Βενετία (Klein-Venedig). Ακόμα έχουν επιστρατευθεί και σύγχρονα συστήματα δορυφορικής παρακολούθησης γιά να βρεθεί η μυθική πόλη.
Νεότερες μελέτες ιστορικών είχαν αποφανθεί ότι ο περιβόητος τάφος με τους αμύθητους θησαυρούς, βρίσκεται κοντά στο αρχαίο φράγμα του ποταμού “Βαλύρα”, όπου κατά την ιστορία διάβηκε ο λυράρης της αρχαιότητας Θάμυρις και συνέβη το γνωστό περιστατικό της ρίψης της λύρας στο νερό μετά της τύφλωσή του από τις εννέα Μούσες. Έκτοτε η περιοχή αυτή οργώνονταν κατά
Και η στιγμή που ήρθε ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μια ομάδα ανθρώπων της περιοχής, που αγαπούν την πολιτιστική παράδοση της περιοχής τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να την προστατεύσουν και να την προβάλουν.
Αφού αξιοποιήθηκαν αρχαίες γραφές, σύμφωνα με τις οποίες, κοντά στο αρχαίο φράγμα του ποταμού ΄΄Βαλύρα”( ή κατά την σύγχρονη ονομασία “Μαυροζούμενα”) υπάρχει η πύλη του Άδη, εκεί που. δηλαδή, περνούσαν οι ψυχές των αποθανόντων για τον άλλο κόσμο στην αρχαιότητα και με βοηθό την σύγχρονη τεχνολογία GPS μια ομάδα ερευνητών έφθασε ,μετά από πολύ κόπο, στο επίμαχο σημείο, καθώς ήταν καλυμμένο από οργιώδη βλάστηση και μια πέτρινη πλάκα, η οποία είχε ελαφρώς μετακινηθεί στο διάβα των αιώνων.
Η είσοδος στην φερόμενη ως πύλη του Άδη άφησε την ερευνητική ομάδα εμβρόντητη καθώς βρέθηκαν σε μια φυσική σπηλιά, διαστάσεων εδάφους 7,63 Χ 8,45 m , η οποία περίτεχνα είχε μετατραπεί σε υπόγειο θολωτό τάφο.
Στο βορινό μέρος υπάρχει μαρμάρινος τάφος με την επιγραφή “Αριστοδήμω Μεσσηνίων Βασιλεί” , ο οποίος είναι ανέγγιχτος και τριγύρω διάφορα ειδώλια από ατόφιο χρυσάφι, λήκυθοι ,οι οποίες περιέχουν χρυσαφένια ομοιώματα κλώνων ελιάς, χρυσαφένια κτερίσματα και χρυσελεφάντινο αγαλματίδιο του Ιθωμάτα Διός.
Αμέσως η ομάδα ενημέρωσε τις αρχές ασφαλείας του νομού, τον καθηγητή αρχαιολογίας κ.Πέτρο Θέμελη, οποίος κατέφθασε αμέσως από την Αρχαία Μεσσήνη, τον υπουργό Πολιτισμού και τις δικαστικές αρχές, προκειμένου να προστατευθεί πάση θυσία ο μεγάλος και ανεκτίμητος αυτός θησαυρός.
Σύμφωνα με μεταλλειολόγο, που συμμετείχε στην ομάδα, η αξία σε χρυσό των ευρημάτων εκτιμάται σε περίπου ένα δις. ευρώ, ενώ συμπεριλαμβανομένης της αρχαιολογικής και καλλιτεχνικής τους αξίας, κατά τον κ.Θέμελη, τούτη ανέρχεται στο 100/πλάσιο!!!
Α)AΓΝΩΣΤΟΣ ΑΝΔΡΑΣ Ε: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΜΟΥΜΙΑΣ!
Μια μυστηριώδη μούμια ανακαλύφθηκε το 1881, ανάμεσα σε θησαυρούς Αιγύπτιων Φαραώ και δεν υπάρχει όμοιά της. Το πρόσωπο του “Άγνωστου Άνδρα Ε”, όπως ονομάσθηκε η μούμια, έχει μια τρομακτική έκφραση σαν να πέθανε εν μέσω βασανισμού, ενώ η όλη διαδικασία μουμιοποίησις είναι εντελώς διαφορετική από όλα όσα έχουνε δει μέχρι τώρα οι Αιγυπτιολόγοι……
Η Ροζαλία πέθανε από πνευμονία, και το σώμα της ταριχεύθηκε από τον Σικελό καθηγητή χημείας Αλφρέντο Σαλάφια. Η μούμια της μικρής Ροζαλίας θεωρείται η πιο καλά διατηρημένη στον κόσμο, καθώς και η εξωτερική εμφάνισή αλλά και τα εσωτερικά όργανα έχουν μείνει σχεδόν άθικτα.
Η αγγελική ομορφιά της δεν έχει αλλοιωθεί απ’ το χρόνο και το μόνο που ίσως μαρτυρά πως η Ροζαλία δεν πέθανε λίγες ημέρες πριν, είναι το οξειδωμένο φυλαχτό της Παναγίας, που βρίσκεται τοποθετημένο στην κουβέρτα που τη σκεπάζει…
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πίστεψαν ότι η ψυχή της Ροζαλία επέστρεψε στο ταριχευμένο σώμα της, όταν παρατήρησαν να ανοιγοκλείνει τα μάτια της… Στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τη μέθοδο ταρίχευσης, οι επιστήμονες παρατήρησαν ότι τα μάτια της μούμιας ανοίγουν μερικά εκατοστά, κατά περιόδους (εντυπωσιακό!) .
Οι αρχαιολόγοι συμφωνούν ότι τα τεράστια σχήματα, που ποικίλουν από γεωμετρικές γραμμές μέχρι περίπλοκες αναπαραστάσεις ζώων, φυτών και φανταστικών φιγούρων, κατασκευάστηκαν πριν από από 2.000 χρόνια, από έναν προ-Ίνκα πολιτισμό.
Το γιατί έφτιαξαν αυτά τα γεωγλυφικά παραμένει ένα μυστήριο, τροφοδοτώντας διάφορες θεωρίες συνωμοσίας γύρω από την ύπαρξή τους.
Γράφει ο Ιωάννης Αναστόπουλος (Γ’1)
Leave a Reply